วิมานสอยดาว

EP 18

“ผมถามว่าคุณกำลังจะไปไหน”

เขาเพิ่มแรงบีบที่ต้นแขนเมื่ออีกฝ่ายเงียบ และพยายามจะพาตัวเองให้หลุดพ้นจากพันธนาการของเขา

“ผมต้องย้ำคุณอีกกี่ครั้งว่า คุณไม่มีสิทธิ์จะก้าวไปไหนได้ทั้งนั้น จนกว่าผมจะตักตวงความสุขจากตัวคุณให้คุ้มค่าเงินยี่สิบล้านก่อน และอย่าคิดว่าเยื่อพรหมจรรย์ที่คุณเสียไปเมื่อครู่จะชดเชยเงินผมได้ อย่าตีค่าตัวเองสูงขนาดนั้นสิครับคุณหญิง บอกแล้วไงว่าผมไม่เคยเสียเงินให้นางบำเรอคนไหนมากเท่าคุณมาก่อน ดังนั้น...”

‘เผียะ’

ใบหน้าขาวราวสตรีหันไปอีกทางทันทีเมื่อฝ่ามือเดิมฟาดลงไปจุดเดิม และให้ความเจ็บแสบเท่าเดิมหรืออาจจะมากกว่า จนเขาต้องยกมือขึ้นลูบไปมาเพื่อประทังความเจ็บ สลับกับจ้องมองเจ้าของสายตาที่ไม่ต้องสงสัยว่าเกลียดเขาราวเป็นของชั้นต่ำยังไง

“อย่าบังอาจมาใช้คำพูดแบบนี้กับฉันอีก ฉันไม่มีวันยอมให้ผู้ชายชั่วๆ อย่างคุณมาแตะต้องตัวฉันได้อีกแม้แต่ปลายเล็บ”

น้ำเสียงหนักแน่น สีหน้าและสายตาชิงชังจ้องมองเขาอย่างไม่วางตา แขนที่ถูกเขากำไว้ก็สลัดอย่างแรงจนได้รับอิสระ และกำลังจะก้าวเดินหนีไป แต่ก็ถูกเขาก้าวตามไปคว้าต้นแขนแล้วกระชากกลับมาจนกายอรชรแทบจะถลามาหาอกเขา

“ถึงจะชั่ว แต่ผมก็ได้ชื่อว่าเป็นผัวคุณ และอย่าคิดว่าจะเดินหนีผัวอย่างผมไปได้ง่ายๆ แล้วจะบอกให้รู้เอาไว้ด้วยว่า การกระทำของคุณเมื่อครู่จะต้องถูกชดใช้ให้ผมอย่างสาสมและด้วยวิธีนี้”

สิ้นคำเขาก็กระชากกายเล็กเข้ามาหา แล้วระดมจูบไปที่ปากอิ่มอย่างรวดเร็วและรุนแรง แม้อีกฝ่ายจะพยายามเบี่ยงหน้าหนี มือก็จิกข่วนกายท่อนบนเอาเปล่าเปลือยของเขาเท่าที่แรงในกายจะพึงมี และแม้จะเจ็บจากกรงเล็บที่ฝัง ครูดไปตามเนื้อตัว

“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!!! บอกให้ปล่อย!!!”

แต่เขาก็ไม่ยอมแพ้รีบถอนริมฝีปากออกแล้วช้อนเอาร่างที่ดีดดิ้นขัดขืน ขาแข้งแกว่งลมปัดแล้งไปทั่ว ก่อนเสียงจะเงียบลงเมื่อถูกเขาโยนไปไว้บนเตียง แล้วตามขึ้นไปไม่ห่าง

“อย่า!!! ออกไปให้พ้นๆ หน้าฉันนะ ฉันเกลียดคุณ ได้ยินมั้ยว่าฉันเกลียด เกลียด เกลียด เกลี...”

เขาไม่สนใจจะฟังคำด่าทอใดๆ มากไปกว่าเรียวปากอิ่มที่หอมหวาน สองแขนที่ต่อสู้ขัดขืนดังเดิมก็ถูกเขาใช้เพียงมือเดียวรวบไว้แล้วกดลงกับเตียงดังเดิมเช่นกัน ตะขอบราเซียร์ก็ถูกมืออันชำนาญการสอดเข้าไปปลดออกเพื่อให้ได้ครอบครองอกอิ่มอีกวาระ

ตะขอกางเกงยีนเองก็ถูกปลดออกและดึงลงจนเผยให้เห็นแพนตี้ตัวเดิมอย่างรวดเร็ว เมื่อเขารู้ดีว่าจะหยุดอาการดิ้นรนขัดขืนจากอีกฝ่ายได้ตรงจุดไหน และจะต้องทำยังไง ให้มือกับปากทำงานประสานกันอย่างลงตัว

กายสาวที่ขัดขืนเมื่อครู่ก็อ่อนแรงลงเรื่อยๆ เรื่อยๆ เรื่อยๆ กระทั่งแน่นิ่งไม่ไหวติงใดๆ ปล่อยให้เขาปลดเปลื้องอาภรณ์ออกจากกายเพียงเท่านั้น แม้สองมือจะมีอิสระแต่เรี่ยวแรงก็ไม่หลงเหลือให้ต่อต้านเขาได้อีกต่อไปแล้ว

ดวงตาคู่สวยปิดลงด้วยความอาย เมื่อรับรู้ว่าเขากำลังชื่นชมกายเปล่าเปลือยด้วยสายตาอันหิวกระหาย ขณะสลัดกางเกงออกจากกายแล้วโยนทิ้งอย่างไม่สนใจว่ามันจะไปตกอยู่ตรงไหน เพราะมีสิ่งที่น่าสนใจรั้งรออยู่ตรงหน้า ให้รีบค้นหาความหอมหวาน ที่ทำให้เขาเป็นสุขมาแล้วครั้งหนึ่ง และนี่จะเป็นครั้งที่สอง แน่นอนว่าจะมีครั้งต่อๆ ไปไม่มีที่สิ้นสุดแน่สำหรับเขา

เจ้าของผิวขาวผุดผ่องไร้ซึ่งเรี่ยวแรงและหนทางต่อสู้ใดๆ นอกจากปล่อยให้น้ำตาแห่งความเสียใจ ไหลรินออกมาอีกวาระแม้จะรู้ว่าไม่มีประโยชน์ใดๆ ที่จะเสียใจ เสียดาย กับสิ่งที่หลุดหายไปแล้ว แต่ก็ไม่อาจจะทำใจได้ กับฝันอันแสนโหดร้ายที่กำลังเวียนว่ายกลับมาเยี่ยมเยือนอีกครั้ง

“ผมไม่เคยรู้มาก่อนว่ารสชาติการได้หลับนอนกับราชนิกุลสาวสวยและบริสุทธิ์ผุดผ่องอย่างคุณ จะให้ความสุขได้มากมายขนาดนี้ แต่มันก็ยังไม่พอกับเงินที่ผมเสียไป ไม่พอกับทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมเสียไปเพราะน้ำมือพี่ชายผู้สูงศักดิ์ของคุณหรอก และคุณจะต้องชดใช้แทนเขา แล้วเอาความทุกข์ที่คุณมีไปส่งต่อให้เขา จนกว่าผมจะสาสมใจ จำเอาไว้นะคุณหญิง”

ปากอิ่มไม่คิดจะตอบโต้ใดๆ หรือแม้คิดก็หมดโอกาสไปแล้ว เมื่อถูกเขาครอบครองอย่างหิวโซ ราวสัตว์ที่ไม่เคยพานพบอาหารอันโอชะมานานนับปี จนต้องรีบตักตวงความอร่อยล้ำเข้าปากอย่างรวดเร็ว

สองเรียวแขนต้องขยุ้มผ้าปูไว้จนแน่น เมื่อถูกความหวามไหวโหมกระหน่ำเข้าหา และสั่งการให้ยกขึ้นไปกอดเกี่ยวอีกกายไว้ แต่ไม่มีทางที่หญิงสูงศักดิ์จะปฏิบัติเช่นนั้นกับชายที่ตัวเองเกลียดเข้าไส้ได้อย่างแน่นอน จึงตั้งหลักต่อสู้กับธรรมชาติที่เรียกร้องครั้งแล้วครั้งเล่าให้ยอมแพ้

แต่เขาก็ช่วยตัดเส้นใยความทิฐิให้อย่างรวดเร็ว ด้วยการยกสองแขนเรียวให้ขึ้นไปกอดเกี่ยวกายเอาไว้เอง แล้วมอบจูบอันนุ่มนวลกว่าเมื่อแรกให้ สลับกับกายเบื้องล่างก็กำลังครอบครองกายสาวที่ง่ายดายกว่าครั้งแรกมากมาย ให้เป็นไปตามจังหวะจะโคนอันคุ้นเคย

กายขาวราวหิมะสะดุ้งเฮือกๆ กับความซาบซ่านจากการเยี่ยมเยือนอันรุนแรงครั้งแรกของเขา ตามติดด้วยครั้งที่สองสามสี่และห้า ที่ทำให้กายสาวสะดุ้งตามในทุกๆ ครั้งอย่างยากจะสั่งห้ามเอาไว้ได้ เจ้าของใบหน้าหล่อเหลายิ้มด้วยความพึงพอใจ กับความไร้เดียงสาเหล่านี้ เขาไม่รังเกียจที่จะสอนสั่งประสบการณ์ใหม่เอี่ยมให้แม้แต่น้อย

และครูคนนี้จะค่อยเป็นค่อยไปกับนักเรียนชั้นอนุบาลอย่างใจเย็น เพื่อนำพาให้ก้าวขึ้นไปชั้นอื่นๆ ด้วยกัน และต้องเป็นไปด้วยความสุขพร้อมกันในทุกย่างก้าว แม้อีกฝ่ายจะไม่เต็มใจรับสักนิด แต่มีหรือที่จะเอาชนะธรรมชาติที่สรรค์สร้างมาให้ได้