EP 57
1172 Words
“ไม่รู้ค่ะป้า แล้วต้องทำอะไรบ้างคะ ยุ่งยากมั้ยคะ”
“ความจริงก็ไม่ยากหรอกค่ะคุณหญิง เวลาว่างๆ ป้าไปทำออกบ่อยไป เดี๋ยวป้าไปเป็นเพื่อนก่อนแล้วค่อยกลับมาทำอาหารก็ได้ ป้าจะสอนให้ พวกเราตื่นแบบนี้กันทุกวันล่ะค่ะ”
ผินมองเป็นเรื่องนิดเดียว เพราะตัวเองทำแบบนี้มาแทบจะตลอดชีวิตก็ว่าได้เลยชินแล้ว แต่อีกคนไม่ค่อยชอบตื่นเช้ามากๆ เลยออกอาการกังวลอยู่บ้าง
“แล้วป้าจะไม่เหนื่อยเหรอคะ”
“เหนื่อยเหนิ่ยที่ไหนกันคะ สนุกจะตายเดี๋ยวป้าจะชวนให้ ป้าจาด ป้าจงแล้วก็ป้าตุ่นปั่นจักรยานมารับที่บ้านนะคะ พวกนี้ไปทำโอกรีดยางทุกวันค่ะ พอสายค่อยไปทำงานประจำ ป้าตื่นมาทำอาหารก็ได้ค่าจ้างพิเศษนอกเหนือจากงานสวนนะคะ คุณหญิงไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ เห็นคุณเนย์ดุๆ อย่างนั้น แต่แกก็ไม่เอาเปรียบคนงานนะคะ”
“ขอบคุณค่ะป้า”
เพราะไม่อยากจะฟังคำสรรเสริญเยินยอที่ผินมีต่อเจ้านายหนุ่ม เพราะไม่ว่าจะยังไงกัญญาวีร์ก็ไม่มีทางเห็นด้วยแน่ และเรื่องงานหน้าที่ใหม่ก็รู้ดีว่าเลี่ยงไม่ได้ เลยไม่อยากกังวลกับสิ่งที่มายังไม่ถึง แปลงผักตรงหน้าคืองานที่ต้องทำให้เสร็จก่อนเลิก จึงก้มหน้าก้มตาเอาต้นกล้าผักกาดหอมลงปลูกตามที่เอี่ยมสอนในยามบ่ายแก่ๆ ซึ่งเป็นเวลาเหมาะกับการปลูก
“ฟางไปปั่นจักรยานเล่นรอบๆ ก่อนนะคะป้า”
พอเสร็จงานในเวลาห้าโมงเย็นแล้ว หญิงสาวเลยได้ทำในสิ่งที่อยากมานาน แต่ไม่มีโอกาสทองเลย มันช่างมีความสุขจริงกับอากาศอันบริสุทธิ์และอิสรภาพเล็กๆ น้อยๆ แม้มีเพียงจักรยานคู่กายกับวิวทิวทัศน์ที่ปั่นดูไปเรื่อยๆ
บ้านพักทรงไทยเริ่มเป็นรูปเป็นร่างขึ้นแล้ว จากวันแรกมายังเพิ่งจะขุดหลุมวางเสาเท่านั้น ไม้ดอกเริ่มถูกลุงเอี่ยมเอาต้นกล้าลงตามสวนย่อมหน้าออฟฟิศ และไหล่ทางแล้ว ลองกองลูกโตกว่าเดิมมาก เงาะจากสีเขียวเริ่มมีสีชมพูผสมขึ้นมาแล้ว
กัญญาวีร์ปั่นรถช้าๆ ไปทางสวนยางเพื่อดูว่าพรุ่งนี้จะต้องตื่นมากรีดยางตรงไหนบ้าง เห็นเก่งยืนจับจักรยานคุยกับเด็กหนุ่มรุ่นเดียวกันอยู่ข้างทาง แม้ไม่คิดจะทักแต่กัญญาวีร์ก็ชะลอความเร็วลง เพราะมีมอเตอร์ไซคล์ขับมาจากโรงรีดยางตรงมาพอดี
เก่งหมั่นไส้ ‘แม่คุณหญิงขวัญใจของคนในสวน’ อยู่แล้วสบโอกาสเหมาะ เลยสะกิดให้หนุ่มข้างกายจับจักรยานไว้ ส่วนตัวเองหันหน้าออกถนนรอจังหวะให้กัญญาวีร์ปั่นผ่านไป เลยใช้เท้าถีบจักรยาน
‘โครม!!!’
“โอ๊ย!!!”
กัญญาวีร์ตกใจร้องอุทานออกมา ขาก็พยายามยันพื้นไปเรื่อยๆ เพื่อไม่ให้ล้ม มอเตอร์ไซคล์ที่มีสองหนุ่มขับมาเกือบจะชนกันต้องหักหลบล้มลงข้างทางไปตามๆ กัน
“อีเก่ง!!! ทำอะไรของมึงวะ!!!”
สองหนุ่มกับท่าทีร้อนรนรีบเก็บแผ่นยางจากลังไม้ที่ตกกระจายตามพื้นอย่างรวดเร็ว กัญญาวีร์ตั้งหลักได้แล้วก็มองคนขับมอเตอร์ไซคล์ด้วยความเป็นห่วงและรู้สึกผิดที่ตัวเองเป็นต้นเหตุทำให้รถล้ม
“เรื่องของกู! พวกแกขับไม่ดูเองช่วยไม่ได้!”
กัญญาวีร์หันขวับไปหาสาวปากกล้าที่ยืนยิ้มมาให้ด้วยท่าทีของคนสะใจไม่น้อย แม้จะเป็นราชนิกุลแต่ก็ไม่ยอมให้ใครมารังแกได้ง่ายๆ เลยจูงจักรยานหมายจะเลี้ยวไปหา
“อีห่า!!! ทำคอกูแทบหัก! ถ้ากูไปไม่ทันมึงระวังให้ดีๆ เอ้า!!! เร็วเข้าสิไอ้เทือง! ช้าอยู่นั่นล่ะ จะรอให้พ่อมึงมาก่อนหรือไง!!”
แต่ก็อดหันไปมองสองหนุ่มที่ออกจะอารมณ์เสียเกินกว่าเหตุไม่น้อย และความที่ไม่อยากมีเรื่อง ไม่อยากยุ่งกับใครเลยตัดใจปั่นจักรยานหนีทันที โดยไม่คิดจะหันกลับไปมองด้วยว่าเหตุการณ์เบื้องหลังจะลงเอยยังไง
‘ก๊อกๆ ๆ ก๊อกๆ ๆ ก๊อกๆ ๆ’
เจ้าของร่างเย้ายวนในชุดนอนเย้าใจลุกมาเปิดประตูรับเจ้าของบ้านหนุ่ม ในเวลาใกล้เที่ยงคืนด้วยท่าทีงัวเงียง่วงหงาวหาวนอน ผิดฟอร์มคุณหญิงผู้เย่อหยิ่งในสายตาของคนยืนรออยู่นัก
แม้อยากจะทำโทษที่เจ้าหล่อนหนีมานอนอีกห้องมากแค่ไหน แต่ด้วยความที่ตีสามจะต้องตื่นพร้อมกันเขาเลยทำได้แค่ช้อนร่างนุ่มขึ้น จนเจ้าของร่างตกใจแทบจะหายง่วงทันที
“อุ๊ย!!! ปล่อยฉันลงสิคุณมาอุ้มทำไม!”
“ใครใช้ให้คุณหนีมานอนห้องนี้ล่ะ ถ้าไม่ต้องตื่นตีสามรับรองผมจะลงโทษคุณให้สาสมทีเดียว”
เขาแย้ง ขณะพาเดินไปอีกห้อง แล้ววางร่างนุ่มไว้กับเตียงก่อนจะกลับไปปิดประตู
“รีบหลับก่อนที่ผมจะออกมานะ ไม่อย่างนั้นคุณเจออะไรดีๆ ของผมแน่”
เขาขู่ด้วยสายตามีความหมายบางอย่าง ทำเอากัญญาวีร์รีบมุดตัวไปอยู่ใต้ผ้าห่มแล้วคลุมหัวไว้ทันที ทำเอาเขายิ้มออกมาด้วยความขำ ก่อนจะรีบไปอาบน้ำแล้วเข้านอน และเป็นเวลาแค่ครู่เดียวเท่านั้นในความรู้สึก นาฬิกาปลุกก็ส่งเสียงร้องดังลั่นจนต้องสะดุ้งตื่น แต่อีกคนยังไม่ขยับ
“คุณหญิงตื่นไปทำงานได้แล้ว อย่านอนขี้เซานะไม่งั้นผมจูบจริงๆ ด้วย”
“...”
จมูกโด่งฝังไปกับแก้มโดยไม่มีการเตือนรอบสอง เจ้าของกายในชุดเย้ายวนเพียงแค่ขยับเท่านั้น และเขาไม่คิดจะปลุกอีก แต่อุ้มขึ้นทั้งที่ยังครึ่งหลับครึ่งตื่นอยู่แบบนั้น
“ว้าย!!!”
กัญญาวีร์ตกใจจนร้องลั่นบ้านเมื่อถูกอุ้มเข้าไปในห้องน้ำ แล้วถูกน้ำอุ่นๆ จากฝักบัวราดรดลงมาหาพร้อมๆ กัน
“ผมปลุกแล้วคุณไม่ตื่นก็ต้องเจอแบบนี้ล่ะ รีบอาบเข้าเราต้องไปทำงานนะ”
“ฉันเกลียดคุณ!!!”
นี่ดูเหมือนจะเป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นท่าทีงอนและเอาแต่ใจเหมือนเด็กๆ ของเชลยสาว
“อยากให้ผมทำให้คุณรักหรือเปล่าล่ะ” เขาเลยทำท่าทำทางจะดึงร่างเปียกน้ำเข้าหา
“ไม่!!! อย่ามายุ่งกับฉัน!!!”
แต่อีกคนไม่ยอม รีบผลักอกเขา แล้ววิ่งไปคว้าผ้าเช็ดตัวด้วยอาการสั่นน้อยๆ เมื่อน้ำที่เกาะตามตัวเปลี่ยนจากอุ่นกลายเป็นเย็น สายตาคมจ้องมองตามอย่างเสียดาย แต่ก็สกัดกลั้นเอาไว้ เมื่ออยากให้บทเรียนของการทำงานอันยากลำบากกับเจ้าหล่อนมากกว่า ไม่ถึงห้านาทีทั้งสองก็อยู่ในชุดเตรียมทำงานเรียบร้อยแล้ว
- Writer
