พระชายาอย่าหนีข้าไป

ถังฮ่าวหรานคนเอาแต่ใจ

"พรุ่งนี้ข้าเดินทางแล้ว หากท่านไม่อยากอยู่ที่นี่ก็ลองไปที่ตำบลซานซานดู ข้าอาจช่วยให้กิจการของบิดามารดาท่านฟื้นฟูขึ้นมาได้"

"ฮูหยิน ข้าอายุยี่สิบเอ็ดคงเป็นพี่สาวท่านได้ดูแล้วท่านคงอายุยังน้อย ข้ารียกเจ้าน้องสาวได้หรือไม่"

"ข้าอายุสิบแปด นี่น้องสาวข้านางอายุสิบสื่อชื่อเสี่ยวชุย พี่หญิงฟ่านข้าต้องกลับโรงเตี้ยมแล้ว จะไปเขียนแบบให้ท่านเจอกันตอนเช้า"

"เอ่อ ของที่โรงเตี้ยมมีเยอะไหมข้าจะไปช่วยขน เจ้านอนที่นี่เถอะ ทั้งร้านมีแค่ข้ากับเสี่ยวเหมย ข้าเป็นลูกคนเดียวท่านลุงกับป้าสะใภ้ข้าอยากได้สามห้องนี้เพื่อเอาใจฟางเหยียนแต่ข้าไม่ให้ จึงถูกพวกเขาก่อนกวนทุกวันเลย"

ฟ่านหลิหลิงถอนหายใจหลังจากกล่าวจบ โจวหว่านถิงจึงเสนอแนะหนทางให้นาง

"ข้าได้ยินคนคุยกันว่าสกุลถังกำลังมองหาห้องเพื่อเปิดกิจการนใหม่มิใช่หรือ หากท่านอยากย้ายไปตำบลซานซานลองบอกขายทางนั้นดูสิ พวกเขาไม่ถูกกับสกุลเยี่ย ท่านลองเอาแบบที่ข้าวาดเสนอเขาด้วย ทั้งสองตระกูลค้าผ้าเหมือนกัน ทุกวันนี้สกุลเยี่ยพยายามอย่างหนักที่จะโค่นล้มสกุลถัง แต่เพราะพวกเขาเป็นเพียงมดไม่ดูกำลังตนเอง"

"จริงรึ ถ้าเช่นนั้นข้าจะลองไปหาคุณชายถังดู เผื่อเขาสนใจแต่ว่ากันว่าคุณชายถังผู้นี้เย็นชายิ่งนัก เอาล่ะไปเก็บของกันเถอะ"

"ที่โรงเตี้ยมไม่มีของน่ะ ข้าเดินทางมาจากหลินตูเพื่อไปยังบ้านเกิดมารดา คิดไว้ว่าหาเงินสักหน่อยเผื่อต้องซ่อมแซมบ้าน จึงไม่อยากซื้อข้าวของมากมายให้เป็นภาระ"

"งั้นก็นอนที่นี่แหละ ข้าอยากไปพ้นๆเช่นกันข้าจะไปตำบลซานซานกับเจ้า ไม่เช่นนั้นสักวันข้ากับเสี่ยวเหมยคงถูกฟ่านเจ๋อลุงของข้าขายข้าให้เป็นอนุขุนนางสักคนแน่ๆ"

โจวหว่านถิงกับฟ่านหลิงหลิงคุยกันจนดึก ฟ่านหลิงหลิงทำอาหารอร่อยมาก ใครแต่งนางไปถือว่าโชคดีจากนั้นก็พากันเข้านอน

จวนสกุลถัง

รุ่งเช้าฟ่านหลิงหลิงไปเยือนสกุลถังแต่เช้าเพื่อขอพบถังฮ่วหราน นางเคยถูกถังฮ่าวหรานเยาะเย้ยดูถูกอยู่บ่อยครั้ง แต่หลี่หว่านถิงกล่าวถูกศัตรูของศัตรคือมิตร ไม่นานถังฮ่าวหรานก็เดินออกมา นั่งสบายๆ มือนึงโบกพัดไปมาอีกมืถือถ้วยชาคลึงเล่น

"เถ้าแก่ฟ่านทนคิดถึงข้าไม่ไหวจนต้องมาพบแต่เช้าเชียวหรือข้ารู้ว่านะข้านั้นเนื้อหอม แต่ไม่คิดว่าเถ้าแก่ฟ่านจะทนคะนึงหาข้าไม่ไหวจนต้องมาพบข้าแต่เช้าเพียงนี้"

"คุณชายถัง ข้ามาด้วยเรื่องการค้า ข้าอยากขายร้านให้ท่านไม่ทราบว่าท่านต้องการหรือไม่"

"หืมม เจ้าเคยบอกว่าจะรักษาสมบัติของพ่อกับแม่ไม่ใช่หรือ มาวันนี้บอกจะขายให้ข้า น่าขันยิ่งนัก ได้ทั้งหมดห้าหมื่นตำลึงหากเจ้าตกลงข้ายินดีรับซื้อ"

"ถังฮ่าวหรานอย่าให้เกินไปนัก สินค้าในร้านข้าไม่รวมห้องทั้งสามก็เกือบแสนตำลึงแล้ว แต่ท่านจงใจกดราคาถึงเพียงนี้งั้นขออภัยที่ข้ามารบกวน"

ฟ่านหลิงหลิงลุกขึ้นไม่มองหน้าคนตัวโตที่กำลังยิ้มเจ้าเล่ห์อยู่สักนิด ถังฮ่าวหรานเดินมาหาพร้อมกระซิบข้างหู

"หลิองหลิงหากเจ้ายอมเป็ของข้าอย่าว่าแต่หนึ่งหมื่นตำลึงเลย หนึ่งแสนตำลึงข้าก็ให้เจ้าได้ แค่ร้องครางอยู่ใต้ข้า โอบรัดข้าเอาไว้ยอมที่ข้าอยู่ในตัวเจ้า คนดีข้าให้เเจ้าใช้เดือนละสามหมื่นตำลึงอีกด้วยดีหรือไม่"

เพี๊ยะ!!! ฟ่านหลิงหลิงตบหน้าถังฮ่าวหรานอย่างแรงก่อนจะเดินลงศาลาไปไม่หันกลับมาอีกเลย ถังฮ่าวหรานลูบใบหน้าตนเองที่ถูกแม่ตัวดีตบ ก่อนจะยิ้มร้ายตามหลังนางไป

ฟ่านหลิงหลิงที่ขึ้นรถม้ามาได้ก็ปิดหน้าร้องไห้จนโจวหว่านถิงตกใจ

"พี่หลิงหลิงท่านเป็นอะไรไปเจ้าคะ คนสกุลถังรังแกท่านหรือ"

ฟ่านหลิงหลิงกอดโจวหว่านถิงแน่ร้องไห้กับบ่านางสะอื้นจนกระทั่งรถม้าถึงเรือนจึงพากันลงมา ฟ่านหลิงหลิงร้องไห้จนหลับไปแล้ว เสี่ยวเหมยเล่าให้โจวหว่านถิงฟังว่าพวกเขาไม่ค่อยถูกกันนัก

" หากไม่ขายห้องนี้เก็บเอาไว้ก็ได้ แต่สินค้าเล่าใครจะดูแลไม่เช่นนั้นต้องจ้าคนขนไป แต่เราไม่รู้ว่าทางตำบลซานซานมีห้องใหญ่โตใช้เช่าพอที่จะเก็บผ้าเหล่านี้ได้หรือไม่"

"มีคนอยู่หรือไม่ข้าถังจงมาจากสกุลถัง คุณชายของข้าให้มาพบเถ้าแก่ฟ่านขอรับ"

เสียงเรียกจากด้านนอกดังมา เดิมทีถังฮ่าวหรานไม่สนใจร้านผ้าเล็กๆ แห่งนี้แต่ตอนนี้เขาสนใจแล้ว เป็นเพราะเสื้อผ้าที่โจวหว่านถิงออกแบบและให้คนตัดเย็บเมื่อวานนี้บรรดาบุตรสาวหลานสาวของช่างตัดเย็บเหล่าใส่นั้นเดินไปมาตามถนนในเมืองจนเหล่าคุณหนูที่ได้เห็นต่างมีความต้องการอย่างมาก

พอไถ่ถามจึงรู้ว่าเป็นงานตัดเย็บจากร้านสกุลฟ่าน ตอนนี้ฟ่านเจ๋อลุงของฟ่านหลิงหลิงกำลังมาเพื่อเจรจากับหลานสาว ร้านฟางเหยียนต้องการแบบเสื้อเหล่านี้ และสั่งให้ฟ่านเจ๋อบังคับหลานสาวเอามาให้ได้ ถังฮ่าวหรานไวกว่า คนของฟางเหยียน ถังจงมาถึงแล้วถ้านางยอมขายแบบเหล่านั้นฟางเหยียนจะตีจื้นร้านผ้าของเขาได้ทันที ซึ่งเขายอมไม่ได้

"พ่อบ้านถัง เถ้าแก่ของข้านางหลับเพราะไม่สบาย ท่านมาผิดเวลาแล้วเจ้าค่ะกลับดีๆ ข้าไม่ส่งนะเจ้าคะ"

เสี่ยวเหมยไล่ถังจงอย่างไร้เยื่อไย นายบ่าวเลวร้ายพอๆ กัน โจวหว่านถิงนั่งรออยู่ข้างล่างไม่รบกวนฟ่านหลิงหลิงที่นอนหลับอยู่ชั้นสอง แต่มีบางคนที่นั่งอยู่บนเตียงข้างๆนาง ฟ่านหลิงหลิงรู้สึกว่ามีคนจ้องจึงลืมตากำลังจะเอ่ยปากร้องมือหนาก็ปิดปากนางทันที

"ร้องสิ ถ้าเจ้าร้องคนคงแห่กันมาทั้งถนน อยากให้เขารู้หรือว่าเถ่แก่ฟ่านแอบนัดแนะบุรุษขึ้นหา ฟ่านหลิงหลิงข้าต้องการแบบเสื้อที่เจ้าครอบครอง ร้านของเจ้ารวมถึงสินค้าข้าให้เจ้าสามแสนตำลึงส่วนแบบเสื้อนั้นข้าให้ห้าหมื่นตำลึงเจ้าขายหรือไม่"

ฟ่านหลิงหลิงพยักหน้า มองเขาด้วยสายตาสงสัยระคนตื่นกลัวนิดๆ สำหรับถังฮ่าวหรานกิริยาเช่นนี้เหมือนกวางน้องตอนที่ถูกเสือร้ายจ้องจับกินจริงๆ

ถังฮ่าวหรานอดใจไม่ได่ก้มลงจูบนางเนิ่นนานดูดดื่มจนฟ่านหลิงหลิงต้องทุบเขาประท้วง จนกระทั่งเขาถอนริมฝีปากออกนางก็เงื้อมีอีกครั้ง แต่ถังฮ่าวหรานจับข้อมือเล็กเอาไว้พร้อมกับขู่

"ถ้าเจ้าตบข้าอีกครั้งข้าจะทำมากกว่าจูบเจ้า ลุกขึ้นมาทำสัญญาได้แล้ว เว้นเสียแต่ว่าเจ้าจะอยากให้ข้าทำอย่างอื่น ข้ายังไงก็ได้นะแม่ตัวดี"

"เหตุใดไม่ทำที่ห้องบัญชี จำเป็นต้องปีนห้องข้าด้วยหรือ"

"ลุงเจ้ากำลังมา ถังจงกำลังเจรจาอยู่กับเสี่ยวเหมยน้อยของเจ้า คนเต็มหน้าร้านไปหมดเจ้ารับมือไม่ไหวหรอก เด็กดีตัดสินใจอีกทีไหม เป็นผู้หญิงของข้าเจ้าจะได้มากกว่าสามแสนห้าหมื่นตำลึงนะ ต่อให้ข้าแต่งฮูหยินข้าก็ยังคงเลี้ยงดูเจ้าได้"

"ความหวังดีคุณชายถังหลิงหลิงคงรับด้วยใจแล้วเจ้าค่ะ ทำสัญญาเถอะ สหายข้ารอนานแล้วนางเป็นคนที่ออกแบบเสื้อผ้าเหล่านั้น หากท่านต้องการคงต้องเจรจากับนางเอง"

ทั้งสองคนทำสัญญาซื้อขายเรียบร้อย ฟ่านหลิงหลิงกำลังจะเดินไปด้านล่างเพราะได้ยินเสียงของลุงกับป้าสะใภ้นางมาแล้ว แต่กลับถูกถังฮ่าวหรานจับกดไว้บนเตียงตักตวงความหวานจนได้

ถังฮ่าวหรานจูบนางจนพอใจปลดสายรัดเอวนางออกจากนั้นก็ก้มลงดูดดื่มทรวงอกงามของนาง จนร่างบางสะท้านบิดกายไปมา

"เจ้าหวานนักเสี่ยวหลิงข้าอยากจับเจ้ากินจริงๆ เสียดายข้าไม่มีเวลาขนาดนั้นคืนนี้รอข้านะแม่ตัวดี ข้าจะรักเจ้าจนหมดคืนทีเดียว"