พระชายาอย่าหนีข้าไป

ลูกกระต่ายที่หายไป

แม้จะโกรธที่เขาดูถูกนางแต่ก็ ช่างเถอะอย่างไรก็ไม่เจอกันอีกแล้ว พรุ่งนี้เตรียมขนของออกจากเมืองผิงอันดีกว่า คืนนี้จะไปนอนโรงเตี้ยมพร้อมกับเดินลงมาด้านล่าง

"ท่านลุงท่านมาทำอะไรที่ร้านของมารดาข้ากัน นี่คือสินเดิมท่านแม่ข้าสกุลฟ่านของท่านต้องหน้าหนาเพียงใดหรือจึงอยากได้ของสะใภ้เหมือนผีอดอยากเช่นนี้"

"นี่หลิงหลิง เจ้าทำร้านก็ขาดทุนมิสู้ให้ลุงไปเจรจากับฟางเหยียนให้เขาช่วยเจ้ารับซื้อร้านต่ออีกทั้งแบบเสื้อที่เจ้าออกแบบเขาบอกว่าจะจ่ายเจ้าสามร้อยตำลึงต่อภาพเชียวนะ"

"อ้อ คงไม่ได้หรอก ข้าขายร้านให้ถังฮ่าวหรานคุณชายน้อยสกุลถังไปตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว ส่วนแบบเสื้อนั้นก็ขายให้เขาไปแล้วเช่นกัน ท่านลุงต้องมาเสียเที่ยวแล้วกลับดีนะเจ้าคะ ข้าไม่ส่ง"

ฟ่านเจ๋อถึงกับหน้าดำเป็นก้นหม้อ ใครๆ ก็รู้ว่าสกุลเยี่ยเกรงกลัวสกุลถัง นางขายไปแล้วจะไปเอาคืนเช่นไรเล่า นังเด็กน่าตายนี่ช่างชาติชั่วจริง จากนั้นก็สะบัดแขนเสื้อจากไป

"น้องหว่านถิง สมบัติข้าไม่มีสิ่งใดมากนัก มีเพียงของไม่กี่ชิ้นข้าจะเรียกคนมาเก็บแล้วจ้างคนรับจ้างไปส่ง พวกเราไปพักโรงเตี้ยมคืนนึงเถอะพรุ่งนี้บ่ายๆ ค่อยออกเดินทาง"

"คืนนี้ท่านไม่ค้างที่ร้านหรือเจ้าคะ พี่หลิงหลิงข้าไม่รู้ว่าท่านทุกข์ใจอันใด แต่ลุงของท่านไม่ใช่คนดีไปตั้งรกรากที่อื่นน่าจะดีกว่า ข้าเองก็ถูกบ้านสามีขับไล่เพราะสามีแต่งภรรยาใหม่เข้ามาจึงยอมเดินทางไกลหลายพันลี้เพื่อมาตั้งรกรากที่บ้านมารดาเช่นกัน หากว่าท่านไม่อยากค้าขายเจอหน้าผู้คนมิสู้ไปทำไร่ทำสวนกับข้าที่หมู่บ้านเสวียนหยางดีหรือไม่"

"อืมก็ดี งั้นข้าเก็บของก่อนนะจะไปจ้างคนของของด้วย จากที่นี่เดินทางไปตำบลซานซานแค่สามวัน แต่หากมีข้าวของไปด้วยคงประมาณเกือบแปดวัน"

"พรุ่งนี้เราเดินทางก่อน ให้พวกเขาตามไปทีหลัง ท่านไปหาบ้านอยู่หรือหาหน้าร้านแห่งใหม่เอาไว้ พอข้าวของเดินทางไปถึงจะได้ไม่เร่วร้อนเกินไปนักดีไหมเจ้าคะ"

เมื่อพูดคุยกันจบฟ่านหลิงหลิงก็เก็บข้าวของจนหมด จากนั้นก็ว่าจ้างคนขนของพวกเขาบอกว่าจะลงมือจนตอนนี้เลย ให้พวกนางไปรอที่ตำบลซานซานก่อนก็ได้

เนื่องจากเป็นกลุ่มคนรับจ้างที่รู้จักมานานอีกทั้งมีชื่อเสียงเรื่องความซื่อสัตย์ฟ่านหลิงหลิงจึงตกลงทันที โจวหว่านถิงเห็นว่ายังไม่มืดจึงเดินทางเลย สองชั่วยามต่อมาก็เข้าสู่หมู่บ้านเหยียนสุ่ย จากนั้นก็พักแรมกันที่นี่ โรงเตี้ยมค่อนข้างเล็กแต่สะอาด

ทางด้านถังฮ่าวหรานที่เสร็จจากงานที่บิดาสั่งแล้วก็ตรงมาหาคนที่เขาเพิ่งเอาเปรียบไปเมื่อตอนสายวันนี้ แต่เมื่อมาถึงร้านกลับว่างเปล่า ในร้านเหลือเพียงม้วนผ้าที่เป็นสินค้า คนไม่อยู่แล้วเขาหาทั่วทุกโรงเตี้ยมก็ไม่เจอนาง

"ฟ่านหลิงหลิงเจ้าหนีข้าไม่พ้นหรอก อย่าให้เจอนะแม่ตัวดีข้าจะกดเจ้าให้จมเตียงเลย"

ถังฮ่าวหรานโมโหอย่างมากกล้าหนีเขาหรือ จนถังจงเดินเข้ามารายงาร

"คุณชาย ทางวังหลวงมีคำสั่งให้ท่านกับชินอ๋องไปแคว้นลู่เพื่อเจรจาเรื่องเปิดตลาดค้าม้าขอรับ ท่านอ๋องจะรอท่านที่หลินตูอีกสามวันเดินทาง ท่านอ๋องออกจากเมืองหลวงมาแล้ว ไม่เกินสิบวันน่าจะถึงหลินตูขอรับ"

"อืม หาคามาจัดการร้านใหม่ด้วย เสื้อผ้าเหล่านี้แก้ไขตามแบบที่เถ้าแก่ฟ่านให้มา ส่วนที่ต้องตัดใหม่ก็ใช้ผ้าเนื้อดีกับผ้าไหม ขายแพงหน่อยเพื่อให้คนรู้ว่านี่คือของดี สกุลเยี่ยน่าชังอยากเทียบเทียมสกุลถังของข้า เป็นแค่เศรษฐีใหม่ใจกล้ายิ่งนัก"

"ได้ข่าวว่าบุตรชายของเยี่ยเหยี่ยนหรันที่ชื่อโจวจื่อทงเป็นคนวิปริตจิตใจชั่วร้ายนัก วันแต่งงานพี่สาวยังกล้าลงมือกับนาง ได้ยินว่าชินอ๋องเพิ่งทรงทราบเรื่องพ่ะย่ะค่ะ"

"ข้าไม่เข้าใจเขา เจ้าสาวถูกคนทุบตีในงานแต่งตนเองเขากลับไม่รู้เช่นนั้นหรือ"

"ท่านอ๋องรับคำสั่งด่วนให้ไปปราบโจรภูเขาพอดี ฝ่าบาทแม้ว่าจะเห็นใจที่เพิ่งแต่งงาน แต่เนื่องจากมีคนตายจากกลุ่มโจรเหล่านั้นไม่น้อย จำต้องรีบกำจัดขอรับ ได้ยินว่าตอนนี้ชินอ๋องส่งพระชายาไปเฝ้าสุสานบรรพบุรุษที่บ้านเดิมที่เมืองเหลียนขอรับ"

"เฮ้อ กลับเถอะข้าต้องเขียนรายงานท่านพ่อที่เมืองหลวงอีก ฟ่านหลิงหลิงตัวดีเจอเจ้าเมื่อไหร่น่าดูแน่ๆ"

สองนายบ่าวกลับไปแล้ว ส่วนคนที่ถูกคาดโทษตอนนี้กำลังนั่งมองดูท้องฟ้าอยู่ โจวหว่านถิงเห็นนางนั่งมานานก็เดินเข้าไปหา

"ท่านคิดถึงพวกเขาหรือ พี่หลิงหลิงพวกเขาเฝ้าคุ้มครองท่านอยู่ อีกสามวันเราก็ถึงตำบลซานซานแล้ว ถึงตอนนั้นไม่รู้ว่าร้ายหรือดีแต่อย่างน้อยเราก็ต้องลองดูไม่ใช่หรือ"

"หว่านถิง ข้าเอาอย่างที่เจ้าว่าไปอยู่กับเจ้าปลูกพืชผัก เลี้ยงหมูเลี้ยงไก่ดีกว่า ไม่ต้องแก่งแย่งชิงดีกับใครอีก ตอนนี้ข้ามีเงินใช้คนเดียวทั้งชีวิตก็ไม่หมด"

"ท่านไม่คิดมีครอบครัวหรือเจ้าคะ"

"ไม่ล่ะดูเจ้าสิตอนนี้เป็นอย่างไร แบกท้องใกล้คลอดกลับมาลำบากที่บ้านมารดา เอ่อข้าขอโทษนะไม่ตั้งใจน่ะ"

"ท่านกล่าวไม่ผิดหรอกเจ้าค่ะ นอนเถอะดึกแล้วพรุ่งนี้จะได้ออกเดินทางแต่เช้า เด็กสองคนนั้นหลับเป็นตายเชียว โดยเฉพาะน้องสาวข้านอนเหมือนวิญญาณสละจากร่างไปแล้วจริงๆ"

ทั้งสองหัวเราะให้กัน โจวหว่านถิงรู้ดีว่าการที่นางไว้ใจคนง่ายเกินไปนั้นไม่ดี แต่เนื่องจากตอนสมัยเป็นผู้บริหารในองค์กรต้องฝึกอบรมเกี่ยวกับจิตวิทยา สังเกตุพฤติกรรมของคนจึงรับรู้ได้ว่าฟ่านหลิงหลิงนั่นคบได้ แต่ไม่ใช่ทั้งหมดซ่างกวนหลิวหยางลึกล้ำอ่านยากอยู่ให้ไกลนั้นดีที่สุด รุ่งเช้าหลังจากกินมื้อเช้าแล้วทั้งสี่คนก็พากันเดินทางต่อ