เกิดใหม่เป็นนางร้ายทั้งที จะไม่ขอเป็นหนี้อีกต่อไป

ตอนที่ 2 ชีวิตของเธอ ฉันจะทำให้มันดีเอง

‘อ่า~ เรื่องมันเป็นแบบนี้นี่เอง ฉันคนนี้ เหมือนจะกลายเป็นใครอีกคน ที่สวย และรวยมาก แต่อาภัพ ดันไปรักคนที่เขาไม่รักเราสินะ’

เหมือนว่ายวนอยู่ในความฝันอันยาวนาน ภาพของทุกคนที่ไม่เคยเห็น ทั้งชีวิต และการกระทำ กำลังหลั่งไหลเข้ามาในสมองของแก้วเจ้าจอมเรื่อย ๆ หากเผลอไหลไปตามความทรงจำมากมายเพียงนิด ก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะจำเรื่องราวสมัยเป็นแก้วเจ้าจอมได้หรือเปล่า?

บางที ตัวตนของไรรี่ย์อาจจะกลืนกินตัวตนของแก้วเจ้าจอมไปเลยก็ได้

เสียงพูดของใครบางคน มันอื้ออึงอยู่ใกล้ ๆ ทั้งสองฝั่ง เรี่ยวแรงที่หายไป เริ่มกลับเข้าร่างอีกครั้ง เธอขยับเปลือกตาเล็กน้อย ค่อย ๆ เปิดออกเพื่อสู้แสงสว่างจ้าของห้องกว้างอีกครั้ง

ลมอ่อน ๆ และกลิ่นหอมยังอยู่ เพิ่มแค่รู้สึกถึงความอุ่นที่มือตัวเอง คนหมดสติค่อย ๆ ขยับเปลือกตาเพื่อมองใครสักคน กลิ่นอันอบอุ่นที่ไม่เคยได้รับรู้ แต่กลับทำให้เธอสบายใจ

“ไรรี่ย์ ตื่นแล้วหรือลูก?” เสียงอันอ่อนโยนเจือปนด้วยความกระตือรือร้นของเธอ แรงบีบเพิ่มขึ้นเล็กน้อย พร้อมฝ่ามืออีกข้างเอื้อมมาลูบกระหม่อมลูกสาวสุดที่รักด้วยความเป็นห่วง “ไรรี่ย์ เจ็บหรือไม่สบายตรงไหนบ้างลูก?”

“มะ… แม่?” คนไม่มีทั้งแม่และครอบครัวมาหลายปี รู้สึกร้อนผ่าวรอบดวงตา ดวงตาคมสวยเปิดกว้าง ใบหน้ายังอ่อนเยาว์แม้จะเริ่มมีริ้วรอยตามกาลเวลาแล้วก็ตาม เสียงอันนุ่มนวล และแววตาแสดงถึงความรักของเธอ นานแค่ไหนแล้วนะที่เจ้าหล่อนไม่เคยรับรู้ถึงความรู้สึกนี้

“เป็นอย่างไรบ้าง? จู่ ๆ ก็เป็นลมไป แม่ตกใจหมดเลยรู้หรือเปล่า ฮึ?” เสียงหวานถามด้วยความอาทร และมัน กำลังทำให้คนมองอย่างแก้วเจ้าจอม รู้สึกเริ่มแสบที่ปลายจมูก พร้อมความร้อนผ่าวรอบดวงตามากขึ้น จนแทบกลั้นน้ำตาไม่ให้เอ่อขึ้นมาทั้งสองหน่วยไม่ได้

“คุณแม่” หญิงสาวเอ่ยอย่างแผ่วเบา

แม้ไม่คุ้นหน้าเธอในความทรงจำเก่า แต่ใบหน้าอันอ่อนโยน กลับทำให้แก้วเจ้าจอมคุ้นเคย ความรักและความห่วงหาอาทรกำลังแทรกซึมเข้ามาในใจทีละน้อย มันอบอุ่น เหมือนแสงแดดยามเช้าไม่มีผิด

ไรรี่ย์ เธอมันเป็นคนโชคดีจริง ๆ มีแม่ใจดี ครอบครัวอบอุ่น ฐานะมั่นคง สวยงามดั่งนางพญา แล้วมันเพราะอะไรกัน เธอถึงเอาแต่ไล่ตามชายคนนั้น คนที่ไม่คิดจะหันมอง และมอบแต่คำเสียดแทงให้ครั้งแล้วครั้งเล่า

“ตายแล้ว! ร้องไห้ทำไมไรรี่ย์ เจ็บตรงไหนบอกแม่” คนเป็นแม่กระเถิบตัวเข้าใกล้ และรั้งลูกสาวแสนสวยมาโอบกอดเอาไว้

เห็นว่าเธอเสียใจ เลยเอาแต่หมกตัวอยู่ในห้องไม่ยอมทานอะไรตั้งแต่เมื่อวาน ไม่แปลกที่คนเป็นแม่อย่าง ‘เรเชล’ จะเป็นห่วง ยิ่งสาวรับใช้อย่างคาร่าบอกว่าคุณหนูมีอาการแปลกไป มีหรือที่เธอจะไม่เครียดไปด้วย

ต่อให้เสียใจมากแค่ไหน หรือเจ็บอย่างไร เธอรู้ดีว่าลูกสาวของตัวเองไม่ชอบน้ำตา หรือแม้กระทั่งจะหลั่งมันออกมาเองก็ไม่ชอบ แต่ดูตอนนี้สิ เธอกำลังร้องไห้ตัวโยน โอบกอดเอวเธอเอาไว้แน่น

“ไรรี่ย์ มีเรื่องอะไรเล่าให้แม่ฟังได้นะลูก ต่อให้มันเรื่องเล็กน้อยแค่ไหน แม่จะฟังลูกทุกอย่างเลย” เธอเอ่ยด้วยความนุ่มนวล เพียงครู่ ลูกสาวได้ยันตัวออก น้ำตาเปรอะเลอะทั้งสองแก้ม เรเชลจึงเกลี่ยมันออกอย่างเบามือ

“ไม่มีค่ะคุณแม่ ลูกสบายดี ไม่เจ็บหรือไม่สบายตรงไหน ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วงนะคะ” เธอพูดพร้อมเปิดยิ้ม มันเป็นยิ้มแสนละไม ต่างจากแต่ก่อนหน้าโดยสิ้นเชิง

นี่สิ ยิ่งน่าเป็นห่วงกว่าเดิมเสียอีก คนเป็นแม่หันไปมองสาวรับใช้สามคนด้านหลังด้วยใบหน้าไม่สู้ดีนัก ก่อนจะเสสายตาไปยังชายหนุ่มแต่งตัวภูมิฐาน อายุน่าจะเกินเลขสี่แล้วอีกที

“คุณหมอคะ ชะ… ช่วยตรวจลูกสาวฉันอีกครั้งด้วยค่ะ ไม่สิ” เรเชลหันมาหาลูกสาวอีกครั้ง มองสำรวจรอบใบหน้าสวยจนทั่ว แม้เธอไม่ได้แต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางอย่างเคย แต่ความสวยสดบนใบหน้าไม่ได้ลดลงเลย “แม่ว่าไปตรวจที่โรงพยาบาลเราดีกว่านะ เอาให้ละเอียดเลย”

“ลูกไม่เป็นอะไรจริง ๆ ค่ะคุณแม่ เชื่อเถอะนะคะ” แก้วเจ้าจอม ไม่สิ ตอนนี้เธอคือไรรี่ย์ โผกอดหญิงตรงหน้าอีกครั้ง พร้อมมุดใบหน้าเข้าอกอิ่ม กลิ่นแสนหอมของเธอคนนี้ ทำให้เจ้าหล่อน รู้สึกดีขึ้นมาก “คุณแม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ ตอนนี้ลูกสบายมากแล้วจริง ๆ”

“เรื่องเมื่อวาน… มันคงสะเทือนใจลูกมากเลยสินะ” พอย้อนกลับไปยังเหตุการณ์ก่อนหน้านี้อีกครั้ง เรเชลอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา และรั้งลูกสาวออก เพื่อมองสีหน้าเธออีกครั้ง “ไม่ต้องคิดมากหรอกนะ ผู้ชายมีเยอะเยอะ อัลดีนคนนั้น ไม่เห็นเหมาะกับลูกสาวแม่เลย”

หากเป็นปกติ คงไม่มีใครพูดเรื่องของ ‘อัลดีน โดโนแวน’ ในเชิงให้ไรรี่ย์ตัดใจจากเขาแน่ แต่ไม่รู้อะไรดลใจเรเชลให้พูดเรื่องนี้ออกไป แถมคำตอบยัง…

“ค่ะ ลูกจะไม่สนใจเขาอีก ลูกจะใช้ชีวิตของลูกให้ดีที่สุด คุณแม่…” ไรรี่ย์มองไปรอบห้องแห่งนี้ ซึ่งทุกคนต่างมองมาทางตัวเองเป็นทางเดียว แถมยังทำสายตาเหมือนกันอีก ว่าโคตรจะประหลาดใจเลย “… และทุกคน… ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ”

ห่วงหนักกว่าเดิมอีก!!

อย่าว่าแต่สาวรับใช้เลย แม่อย่าเรเชลยังอ้าปากค้าง เสสายตามองคุณหมออีกครั้ง เขาเองทำหน้าตาไม่ต่างจากคนอื่นเท่าไหร่ พร้อมกำลังวางแผนการรักษาคุณหนูตระกูลแรนเดอร์โคเอาไว้ทันที

‘ตายแน่ ๆ ถ้าคุณหนูมีอาการผิดปกติทางสมอง รับรองโรงพยาบาลมีปัญหาแน่!’

จ๊อก~

ทุกความอึดอัด สับสน งุนงง หรืออีกมากมาย ต้องหยุดลง เพราะเสียงท้องร้องของคนเพิ่งฟื้น ไรรี่ย์ยิ้มแหย พร้อมเอามือลูบท้องตัวเองเบา ๆ “หิวแล้วค่ะ”

“นั่นสิ เอาเป็นว่า เลื่อนมื้อเที่ยงขึ้นมาเร็วหน่อยดีกว่า” เรเชลยิ้ม และเอื้อมมือไปลูบกระหม่อมลูกสาวเบา ๆ “เดี๋ยวแม่ให้เชฟเตรียมของโปรดของลูกเอาไว้ให้นะ ไรรี่ย์ไปอาบน้ำก่อนเถอะ”

“เชฟ?” แก้วเจ้าจอมในร่างของไรรี่ย์ถึงกับยิ้มกว้าง มีเชฟแบบนี้ เท่ากับว่ามีของอร่อยรออยู่ใช่หรือเปล่า มันน่าตื่นเต้นกว่าการกลายมาเป็นไรรี่ย์เสียอีก! “ค่ะ! ลูกจะรีบอาบและรีบลงไปนะคะ!”

ว่าแล้วก็รีบสะบัดผ้าห่มออกจากร่างกายทันที ความทรงจำเก่า ๆ และความเคยชินของร่างกาย ทำให้เธอเดินฉับ ๆ ไปหยิบผ้าขนหนู และตรงเข้าห้องน้ำด้วยความเร็วแสง

ทุกคนในห้องล้วนตกตะลึงอีกรอบ ไม่รู้จะสงสัยตรงไหนดี เพราะมันมีแต่เรื่องไม่ปกติทั้งนั้น คุณหนูไรรี่ย์ไม่ทานอาหารเช้า ก่อนจะอาบน้ำ เธอจะเลือกชุดเพื่อใส่ในแต่ละวันก่อน ต่อมาจะเป็นการเลือกสกินแคร์ รวมไปถึงสไตล์การแต่งหน้าประจำวันให้ช่างได้เตรียมตัว

แต่วันนี้ ทุกอย่างที่กินเวลากว่าสองชั่วโมงในทุก ๆ วัน หายวับไปในไม่กี่วินาที

“คะ… คุณนายคะ?” คาร่าหันมาหาเรเชล เธอต้องดูแลความเรียบร้อยของไรรี่ย์มาหลายปี รู้สึกถึงความไม่ปลอดภัยจนไม่กล้าขยับตัว “คุณหนู จะไม่เป็นอะไรใช่หรือเปล่าคะ?”

“ฉันก็ไม่รู้ แต่เอาเถอะ เอาไว้พาไปตรวจที่โรงพยาบาลให้ละเอียดอีกที” อีกครั้งที่เรเชลหันไปปรึกษากับคุณหมอ “คุณหมอคะ ช่วยจัดการเรื่องนี้ให้ฉันหน่อยนะคะ และ… ช่วยนัดจิตแพทย์คนเดิมให้ด้วย แต่ขอย้ำว่า…”

“ทุกอย่างต้องเป็นความลับ” คุณหมอตอบกลับด้วยความเคยชินอย่างทุกที “ผมเข้าใจแล้วครับคุณนาย จะรีบจัดการให้ แล้วผมจะแจ้งวันและเวลาภายหลังนะครับ”

“ขอบคุณค่ะ”

แม้อาจจะดูคิดมากเกินไป แต่สำหรับคนเป็นแม่แล้ว เพียงนิดก็รู้ว่าลูกสาวไม่เหมือนเดิม

แต่ไรรี่ย์คนใหม่นี่สิ ดูจะตื่นเต้นกับทุกอย่างในห้องน้ำจนลืมความหิวไปเสียสนิท ไม่ว่าจะอะไรก็น่าตื่นตาตื่นใจไปหมด ก๊อกน้ำทองเหลือง เงาวับไม่มีคราบน้ำเลยสักนิด แถมห้องนี้ยังตกแต่งด้วยดอกไม้กลิ่นหอมอ่อน ๆ หลายจุด มันแสดงว่าไรรี่ย์คนเดิม เนื้อแท้อาจจะเป็นคนอ่อนหวานมากแน่ ๆ

“แม่เจ้า!”

เรื่องของไรรี่ย์คนเดิมจะเป็นอย่างไรนั้น ขอวางเอาไว้ก่อน เพราะตอนนี้ นอกจากอ่างจากุซซี่ขนาดใหญ่แล้ว ยังมีฝักบัวแบบเรนชาวเวอร์ที่เธอเคยเห็นแต่ในละคร หรือตามงานเอ็กโปรอีกด้วย ไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้มาใช้จริง ๆ

เลือกไม่ถูกเลยแฮะว่าจะใช้อะไรดี

“ให้ตายสิ ที่นี่ใหญ่กว่าห้องเช่าของฉันอีก แค่ฝักบัวอันเดียว คงแพงกว่าเสื้อผ้าทั้งตู้ของฉันแน่ ๆ เธอเนี่ย มันวาสนาดีชะมัด” ไรรี่ย์เดินมาส่องร่างตัวเองที่กระจกบานใหญ่อีกครั้ง เลื่อนสายตามองรอบอ่างล้างหน้า สกินแคร์ดูราคาแพงของเธอ มันช่างต่างจากครีมซอง ไม่ก็ตัวทดลองใช้ของแก้วเจ้าจอมลิบลับ

แล้วแบบนี้ เธอจะมัวทุกข์อะไรมิทราบ

“ฉันเข้ามาอยู่ในนิยาย ที่ไม่มีทั้งชื่อเรื่อง ชื่อผู้แต่ง แถมยังมาอยู่ในร่างของเธอ… ไรรี่ย์ เป็นคนที่โชคดี รวย สวย ทุกอย่างเพียบพร้อม ครอบครัวอบอุ่น แต่กลับไม่มีความสุขอย่างนั้นเหรอ หึ! ไม่เป็นไร ฉันจะทำให้ดูว่ามันมีความสุขได้… ฉันขอนะ ชีวิตนี้ของเธอน่ะ”

ไม่รู้เลยว่าจะมีอะไรตามมาหรือเปล่า หรือพรุ่งนี้เธอจะตื่นกลับมาเป็นแก้วเจ้าจอมอีกครั้ง แต่ในเมื่อมีโอกาสแล้ว ก็ขอกระโดดคว้าเอาไว้ และใช้เงินที่มีอย่างมีความสุข

ไม่โหยหาผู้ชายคนนั้นอีกต่อไป “อัลดีน”

คู่หมายที่ผู้ใหญ่เลือกเอาไว้ตั้งแต่เด็ก เป็นชายคนเดียวที่ไรรี่ย์รัก แต่ไม่เคยเลยสักครั้ง ที่เขาจะมอบความรู้สึกตอบ แถมยังมีโซเฟีย เด็กสาวข้างบ้านเป็นว่าที่คนรักของเขาอีกด้วย

เรื่องราวน้ำเน่าที่แก้วเจ้าจอมทนอ่านได้ไม่กี่ตอนเท่านั้น แถมยังเอาแต่ด่าไรรี่ย์ไม่หยุดปาก และคราวนี้ เธอมาอยู่ในร่างของนางร้ายคนนี้เสียแล้ว ในเมื่อนิยายเรื่องนี้ไม่มีทั้งชื่อ หรือคนแต่ง เพราะฉะนั้น

“ฉันจะแต่งมันต่อไปเอง นางร้ายอะไรเล่า ชีวิตของฉัน ฉันก็ต้องเป็นนางเอกสิ! ส่วนพระเอก…” ไรรี่ย์คนใหม่ ไล่ค้นความทรงจำต่าง ๆ อีกครั้ง ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ตัวเธอถึงได้หลงใหลคนปากหมาแบบนั้นด้วย “… เดี๋ยวหาใหม่ เอาที่หล่อกว่า ดีกว่า และรักฉันดีกว่า ชิ! ไอ้เวรนั่น! ไม่ได้เห็นขาอ่อนฉันหรอก!”

“อัลดีน โดโนแวน!” เสียงคำรามดังสนั่น ทำเอาเจ้าของชื่อสะดุ้ง รีบปิดหน้าจอเท็บเล็ตพร้อมหันหลังไปทันที ยิ่งเรียกชื่อพร้อมนามสกุลแบบนี้ ไม่ผิดแน่ กำลังโกรธจัดแบบไม่มีใครเอาอยู่

ใบหน้าตึงบ่งบอกว่ากำลังโกรธจนควันออกหูของ ‘เอเรน่า’ แม่บังเกิดเกล้าของชายหนุ่ม แม้จะอยู่ในชุดเบาสบายไร้เครื่องประดับอย่างเวลาออกไปข้างนอก แต่เอเรน่ากลับสง่างามอยู่เสมอ สมตำแหน่งนายหญิงแห่งตระกูลโดโนแวนผู้มั่งคั่งที่สุดของอาณาจักรวัลดิส

“เมื่อวาน! ทำไมลูกไม่ทำตามที่แม่บอก!” เธอไม่พอใจ ที่ลูกชายเพียงคนเดียวของเธอขัดคำสั่ง แถมยังมีข่าวแว่นเข้าหูมาอีกว่า เขาทำให้ว่าที่ลูกสะใภ้ที่หมายตาเอาไว้เสียใจ

เพราะเด็กสาวข้างบ้านนั่น ทำให้ลูกชายของตนดื้อถึงเพียงนี้!

อัลดีนสะบัดหน้าหนี เพราะไม่อยากมีปากเสียงกับแม่ใน ‘เรื่องเดิม ๆ’ ไม่ว่าจะพูดกี่ครั้ง อธิบายมากมาย แต่สุดท้าย เอเรน่ากลับอยากได้เพียงไรรี่ย์เป็นลูกสะใภ้เท่านั้น!

เธอมันน่ารังเกียจ ไม่ว่าจะพยายามอย่างไร สุดท้ายมีแต่ความน่าขยะแขยงออกมาจากใบหน้าสวย ๆ นั่น และทุกครั้งที่ได้ยินเสียงเธอ อัลดีนอยากจะเดินหนีด้วยซ้ำ หากจะให้แต่งงานกับผู้หญิงคนนั้น เขายอมตายดีกว่า

“ผมบอกคุณแม่ไปแล้วนะครับ ว่าผมไม่อยากเจอผู้หญิงคนนั้น” และทุกครั้งที่เริ่มมีปากเสียงกัน คนเป็นลูกมักจะพูดแต่ประโยคนี้เสมอ “ผมเกลียดเธอ”

“คิดว่าในทั้งสามอาณาจักร จะมีใครเหมาะกับลูกเท่าไรรี่ย์อีก!?! ดีน… ลูกฟังแม่” เอเรน่าเดินเข้าไปใกล้ลูกชาย และหันเข้ามาสบดวงตาคมของตัวเองตรง ๆ “ไม่ใช่ว่าแม่ไม่ชอบโซเฟีย แต่เธอไม่เหมาะ ทุกคนต่างรู้ว่าในอนาคต ตระกูลของเรา และแรนเดอร์โคจะต้องเป็นทองแผ่นเดียวกันในสักวัน แล้วลูกมาทำแบบนี้ หนูไรรี่ย์เขาเสียหายนะ”

“ช่างเธอสิครับ” อัลดีนสลัดตัวหนีห่าง เขาไม่สามารถต่อต้านเอเรน่าได้เลยสักครั้ง ทำได้เพียงไม่สบตาเท่านั้น ที่พอให้ตนไม่ต้องฟังคำร้องขอของเธอได้ “ผมสบายใจที่ได้อยู่กับโซเฟีย หากต้องแต่งงาน ผมขอแต่งกับโซเฟียดีกว่า ผู้หญิงคนนั้น ต่อให้เหลือคนเดียวในโลก ผมก็ไม่คิดจะแต่งงานกับเธอแน่”

เอเรน่ารู้ทุกอย่างว่าลูกชายกำลังคิดอะไรอยู่ แต่เธอก็ยังจะเลือกหญิงสาวที่เหมาะสมกับเขาอยู่ดี ‘โซเฟีย แคลร์’ ไม่มีที่ติก็จริง แต่เธอ… ไม่เหมาะสมสำหรับตำแหน่งนายหญิงคนต่อไปของโดโนแวน

“แม่โทร. หาเรเชลแล้ว ตอนแรกว่าจะพาลูกไปขอโทษน้องในวันนี้ แต่เห็นว่าไม่สบาย เพราะฉะนั้น พรุ่งนี้ไปที่บ้านแรนเดอร์โคกับแม่ด้วย”

“คุณแม่!!” คนโดนขัดใจหันขวับ แต่ยังไม่ทันเถียง

“วันนี้ไม่ต้องออกไปไหน และทุกคนในบ้านจะจับตาดูลูกเอาไว้ อย่าคิดหนีเด็ดขาด!” เมื่อชี้คำขาดเสร็จปุ๊บ ก็รีบเดินหนีปั๊บ แม้จะได้ยินเสียงโหยหวนของอัลดีนตามมาก็ตาม

ยิ่งอธิบายลูกชายยิ่งไม่เข้าในสถานะตัวเอง การเรียนไม่มีที่ติด แม้กระทั่งธุรกิจยานยนต์ของตระกูลก็ด้วย นับวันยิ่งขยายและเติบโตขึ้น แต่เรื่องที่ทำให้เอเรน่าไม่สบายใจมีแค่เรื่องเดียว

“ลูกยังไม่รู้จักตระกูลแคลร์ดีพอ แม่ไม่มีวันให้ลูกของแม่ต้องลงเอยกับเด็กคนนั้นเด็ดขาด!”

แค่เรื่องนี้เท่านั้น ที่เธอจะบังคับลูกชายที่รักดั่งดวงใจของเธอ