เกิดใหม่เป็นนางร้ายทั้งที จะไม่ขอเป็นหนี้อีกต่อไป

ตอนที่ 1 คุณหนูอย่างนั้นหรือ?

วันนี้ช่างแตกต่างจากเมื่อวาน หรือเพราะว่าใช้หนี้หมดแล้ว ทำให้แก้วเจ้าจอมนอนหลับสบายแบบนี้ ทั้งเสียงอึกทึกยามเช้าของห้องด้านล่างอย่างทุกวันก็ไม่ได้ยิน หรือเจ้าแมวจรหูแหว่งที่ชอบมากัดกับแมวเจ้าของตึกก็ไม่มีเสียงสักนิด

เป็นความสงบสุขที่หญิงสาวใฝ่ฝันมาตลอด แม้กระทั่งเตียงแข็ง ๆ ก็ยังรู้สึกนุ่มสบาย ราวกับว่าใช้ผ้าปูทอหลายพันเส้นด้าย กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของอะไรบางอย่างลอยเข้ามา มันช่างสดชื่นประหนึ่งว่าตัวเองล่องลอยอยู่ในดินแดนมหัศจรรย์

แสงแดดอุ่นยามเช้า เข้ามากระทบ ดวงตากลมค่อย ๆ ขยับทีละน้อย วันนี้เธออารมณ์ดีเป็นพิเศษ ขนาดตื่นก่อนเวลาปลุกแบบนี้ ต้องมีเรื่องดี ๆ หลั่งไหลเข้ามาไม่ขาดสายแน่ ๆ

การไม่มีหนี้เป็นลาภอันประเสริฐจริง ๆ แค่ปลดมันออก ก็เหมือนกับเป็นคนใหม่

เธอบิดร่างเบา ๆ ดูสิ ขนาดร่างกายยังไม่เจ็บปวดอย่างทุกวัน รู้สึกตัวเบาราวกับน้ำหนักหายไปหลายสิบกิโล ดวงตาเปิดออก เงยดูหัวเตียงอย่างทุกทีก็พบว่า ตอนนี้เวลาเก้าโมงเช้าพอดีเป๊ะ

‘นาฬิกาสวยจัง เป็นคริสตัลทั้งหมดเลยหรือเปล่านะ ท่าทางแพงน่าดู’

และหญิงสาวก็หลับต่อ...

แต่พอคิดไปคิดมา นาฬิกาเรือนสวยมาอยู่ในห้องซอมซ่อแห่งนี้ได้อย่างไร?

เพียงคิดเท่านั้น ดวงตากลมกลับเปิดกว้าง สิ่งแรกที่เข้ามาปะทะคือเพดานสูงขาวสะอาด ไม่มีหยากไย่ให้ได้เห็นสักจุด และเมื่อเด้งตัวขึ้นมาเท่านั้น

“เชี้ย!!! อะไรวะเนี่ย!?!”

ทุกอย่างตรงหน้าอย่างกับมีแสงสว่างในตัว ด้วยแสงอาทิตย์ยามสายเข้ามาตกกระทบ ทั้งเฟอร์นิเจอร์หรูสีเบจ มีลวดลายดอกไม้เล็ก ๆ ให้ดูสดใสเข้ากับห้องซึ่งเป็นโทนสีขาวทั้งหมด

เมื่อเลื่อนไปอีกหน่อย จะมีแจกันขนาดใหญ่ ประดับดอกไม้สีสันน่ารัก ส่งกลิ่นหอมอ่อน ๆ ให้เจ้าของห้องได้หลับสบาย เมื่อมองไปอีกนิด หน้าตาใหญ่ที่เหมือนจะเป็นประตูมากกว่า ผ้าม่านหยอกล้อกับลมอ่อน ๆ โชยเข้ามาเป็นระยะ

ทุกอย่างราวกับเรื่องในจินตนาการ แก้วเจ้าจอมรู้สึกว่านี่มันเหมือนความฝันมากกว่าจะเป็นความจริง อีกทั้งแชนเดอเลียขนาดใหญ่ประดับเด่นบนเพดานกลางห้องนี่อีก

บอกเลยว่าฝันยังน้อยไป เหมือนตัวเองตายแล้วอยู่บนสวรรค์มากกว่า เพราะไม่ว่าอย่างไร ทั้งชีวิตนี้ แก้วเจ้าจอมคงไม่สามารถหาของเหล่านี้มาประโคมตัวเองได้แน่

หรือว่า...

“จะมีแก๊งมาเฟียจับฉันมาอย่างนั้นหรือ แล้ว…” แต่พอคิดดูดี ๆ “… ไอ้เราก็ไม่ได้สวยขนาดนั้นสักหน่อยนี่!!”

ทุกอย่างรอบข้างล้วนแปลกตา แก้วเจ้าจอมทั้งหยิกแขน ทั้งตี และตบหน้า กลับรู้สึกได้ถึงความเจ็บแสบไปหลายจุด นี่เธอกำลังฝัน หรือไม่ได้ฝันกันแน่ ไม่เข้าใจเลยสักนิด!!

ร่างระหงในชุดนอนเบาสบาย ราวกับว่าเธอไม่ได้ใส่อะไรนอนสักชิ้น ค่อย ๆ หยัดตัวขึ้นจากเตียง แต่สิ่งที่ทำให้เจ้าตัวร้องเสียงหลง มันคือ...

“พะ… พุงฉันหาย!!!”

ปกติมองไม่เห็นปลายเท้าด้วยซ้ำ แต่ดูสิ ทั้งแขนขา รวมถึงความเบาสบายของร่างกายนี่ก็ด้วย!! ยิ่งทำให้แก้วเจ้าจอมรู้สึกฉงนหนักกว่าเดิม เริ่มมองหาอะไรสักอย่างมาพิสูจน์เรื่องที่คิด

กระจกบานใหญ่! มาก! “โอ้~ ใหญ่กว่าประตูห้องเช่าฉันอีก” อยู่ตรงหน้านี่แล้ว หญิงสาวค่อย ๆ ก้าวเข้าไปทีละนิด พร้อมหลับตาปี๋ ไม่รู้ว่าอะไรจะปรากฏตรงหน้า

เมื่อมือสัมผัสได้ถึงความเย็นของบานกระจกเรียบร้อย ดวงตากลมจึงค่อย ๆ เปิดออก “โอ้~ เธอเป็นใครละเนี่ย?”

หญิงสาวใบหน้าสวยจัด ดวงตามีความดุเล็กน้อยด้วยหางตาเฉี่ยวขึ้นของเธอ จมูกรั้นบ่งบอกถึงความหยิ่งยโสของเจ้าตัว ริมฝีปากเป็นกระจับได้รูป อวบอิ่มไม่มีตกร่องเลยสักนิด ทุกอย่างล้วนเพอร์เฟกต์ เธอสวยมากขนาดคนยืนมองอยู่ยังรู้สึกใจเต้น

หากคิดว่าทั้งหมดคือดีเลิศ ยอดเยี่ยม ยิ่งใหญ่แล้ว ยังมียิ่งกว่านั้น!

แก้วเจ้าจอมไล้สายตาไปทั่วร่างกาย ไม่อยากมองสายตาตัวเองตอนนี้เลย เพราะทุกอย่างตรงหน้า ราวกับเป็นศิลปะชั้นยอม ทั้งหุ่นแสนเฟิร์ม ก้นเป็นก้น นมเป็นนม เอวกิ่ว นี่คือตัวอย่างของคำว่าร่างอรชรชัด ๆ

มือเรียวยกขึ้นมาขย้ำเจ้าก้อนทั้งสองเบา ๆ บอกเลยจับเองยังมันมือขนาดนี้ แถมยังของแท้แน่นอนไม่มีซิลิโคนเข้ามาผสม ใบหน้านี่ก็ด้วย แก้วเจ้าจอมยื่นหน้าเข้าไปแทบติดแผ่นกระจกอีกครั้ง ทั้งเปิดเปลือกตา หารอยกรีดปาก หรือพับสันจมูกแรง ๆ หลายที

ผลสรุปมันออกมาว่า “สวยธรรมชาติ!!”

คนเรามันจะโชคดีกี่ชั้นที่เกินมาทั้งสวยและรวยขนาดนี้นะ ร่างนี้มันอะไรกัน บอกเลยว่าคนสวยธรรมชาติลงโทษแบบเธอ รู้สึกอิจฉาขึ้นมาเสียแล้ว

หลายนาทีที่เจ้าของห้องยืนคุยกับกระจกตรงหน้า หญิงสาวในชุดแม่บ้านสีน้ำเงินเข้ม แขนสั้นเลยศอกเล็กน้อย พร้อมกางเกงขายาวให้ดูเรียบร้อยขึ้น ผมยาวห้ามทำสีเว้นแต่จะเป็นสีธรรมชาติ ถูกรวบมัดเป็นก้อนกลมอยู่ด้านหลัง กำลังมองดูเจ้านายยืนคุยคนเดียวเพราะไม่กล้าเข้าไปทัก

หากเห็นอะไรที่ไม่ควรเห็น มีหวังเจ็บตัวแน่ ๆ

“ตาย ๆ เธอเนี่ย ผิวดีชะมัด! จับตรงไหนก็นุ่มก็เนียนไปหมด เหมือนจะติดมือออกมาเลย!”

เป็นคำพูดที่เธอไม่คุ้นหูเลยสักนิด หรือว่าที่เสียใจจนช็อกเมื่อวาน ทำให้คุณหนูเสียสติไปแล้วกันแน่!?!

‘ทำอย่างไรดีล่ะ ถ้าเข้าไปจะโดนอะไรเหวี่ยงใส่แบบทุกทีหรือเปล่า?’ เธอทำตัวลีบ เพราะมันเป็นหน้าที่ที่ต้องมาปลุกเธอในช่วงเก้าโมงของทุกเช้า แต่วันนี้

คุณหนู ‘ไรรี่ย์’ กลับดูแปลกไป

“โพสต์สักหน่อย!” ทั้งเท้าเอว จื่อปาก บิดสะโพกไปมา บอกเลยว่าสนุกจนไม่อยากหยุด เพราะอย่างไรนี่ก็คือความฝันของแก้วเจ้าจอมแต่เพียงผู้เดียว ขอผอมสักวันมันจะเป็นอะไรไป

คนเล่นจนเหนื่อยค่อย ๆ หันมา คิดว่าลำดับต่อไปจะลองสำรวจรอบ ๆ ห้องหรูหราแห่งนี้ แต่กลับเจอหญิงสาวยืนก้มศีรษะรอเธออยู่ ถึงจะไม่ใช่ร่างกายตัวเอง แต่ก็รู้สึกอายเหมือนกันนะ ถ้าเธอคนนี้เห็นทุกอย่าง

“มะ… เมื่อกี้ ไม่เห็นอะไรใช่มั้ย?” แก้วเจ้าจอมเลียบเคียงถาม พร้อมปั้นยิ้มแหย

“ไม่เห็นค่ะคุณหนู!” เธอตอบเสียงดังฟังชัดเกินไป พร้อมทรุดตัวนั่งคุกเข่า และหมอบกับพื้น “ไม่เห็นจริง ๆ นะคะคุณหนู ฉันไม่เห็นอะไรเลย เพิ่งเข้ามาเมื่อครู่เองค่ะ ต้องขอโทษด้วยที่ไม่ทราบว่าคุณหนูตื่นแล้ว เดี๋ยวฉันจะออกไปเดี๋ยวนี้เลยค่ะ”

ว่าแล้วแม่บ้านสาวก็ค่อย ๆ หยัดตัวขึ้น และยังคงโค้งตัวเอาไว้ ไม่เงยหน้าขึ้นมาสบสายตาหญิงสาวตรงหน้า

ส่วนแก้วเจ้าจอมได้แต่ยืนมอง เพราะอะไรกันคนตรงหน้าถึงกลัวเธอนัก

‘ไม่ได้เรื่อง!! เรื่องแค่นี้ทำไม่ได้ ก็ไปตายซะไป!!’

เสียงของใครสักคนตวาดแวดเข้ามาในสมอง พร้อมสีหน้าของหญิงสาวน่าสงสารน้ำตานองหน้า รอบข้างเต็มไปด้วยข้าวของเกลื่อนกลาด บ้างก็ยังดีอยู่ บ้างก็แตกหัก

แต่สิ่งที่แปลกก็คือ ทำไมถึงรู้สึกว่าสายตาทุกคู่ กำลังมองมาทางนี้ ราวกับว่าเจ้าหล่อนเป็นคนทำเรื่องโหดร้ายนี้เสียเอง

“เดี๋ยวก่อน!” แก้วเจ้าจอมเพียงเอื้อมมือไปหมายจะบอกให้หยุดเท่านั้น แต่หญิงตรงหน้ากลับทรุดตัวลงหมอบติดพื้นอีกครั้ง แถมเนื้อตัวยังสั่นเทาราวกับว่าตัวเธอ… เป็นสิ่งน่ากลัว

“ขอโทษค่ะ!! ฉันจะไม่ทำอีกแล้ว ขอโทษนะคะ!!” เธอพูดออกมาพร้อมเสียงสะอื้นเล็กน้อย ก่อนจะพยายามกลั้นมันเอาไว้ เพราะรู้ดี ว่าคุณหนูไรรี่ย์ เกลียดท่าทางสำออยเป็นที่สุด

ยิ่งเสียงร้องไห้ยิ่งเกลียด

ตอนนี้ตัวต้นเหตุรู้สึกผิดขึ้นมาทันที มองซ้ายขวา ระแวงว่าจะมีใครเข้ามาเห็น และหาเธอทำให้คนตรงหน้าร้องไห้ ก่อนจะรุดเข้าไป พร้อมย่อตัวลงมาให้ใกล้เคียงกับคนตัวสั่น “เออ…~”

เธอสั่นกว่าเดิมเสียอีก ไม่สามารถกลั้นเสียงสะอื้นได้อีกต่อไป พร้อมหลับตาปี๋รับกรรมที่กำลังจะเกิดในอีกไม่ช้า

“ฮื่ออออ”

“ขอโทษนะ ที่ทำให้ตกใจ” เธอพูดเสียงเศร้า รู้สึกผิดทั้ง ๆ ที่ไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรให้เธอร้องไห้ด้วยซ้ำ

แต่คนที่ได้รับคำขอโทษนี่สิ ถึงกับชาไปทั้งร่าง ค่อย ๆ เงยหน้าขมวดมุ่นขึ้นมามองหญิงตรงหน้าช้า ๆ ดวงตากลมจ้องมองคนหน้าเจื่อนอย่างสงสัย นี่คุณหนูเสียใจจนเพี้ยนไปแล้วหรือ ถึงพูดคำว่า ‘ขอโทษ’ออกมาแบบนี้

“หยุดร้องแล้วใช่มั้ย?” แก้วเจ้าจอมเปิดยิ้มเล็กน้อย จ้องคนตรงหน้ากลับ

“คะ… คุณหนู!! ปะ… เป็นอะไรไปคะ ไม่สบายหรือเปล่า หรือว่าเรื่องเมื่อวานทำให้คุณหนูเสียใจจนกระทบกระเทือนสมองไปแล้วคะ!?!” หญิงสาวประหลาดยื่นหน้าเข้ามาใกล้เจ้านายตน พร้อมสำรวจรอบกายหลายครั้ง น้ำตาที่หยุดไปเพียงครู่ไหลออกมาหนักกว่าเดิม “ฮื่อออออ คุณหนูของคาร่าเสียสติไปแล้วใช่หรือเปล่าคะ ไม่น่าเลย เพราะเรื่องเมื่อวานแน่ ๆ”

“เรื่องเมื่อวานเหรอ? อะไรอ่ะ?” คนไม่รู้ก็ยังไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่มือเธอเลือกจะไปลูบหลังคนขี้แยแทน “โอ๋ ๆ นะ ไม่ต้องร้อง ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ถ้าเธอเสียใจมาระบายกับฉันก็ได้”

“ไม่นะ!! คุณหนูแย่แล้ว!!” คาร่าปล่อยระลอกคลื่นความเสียใจหนักกว่าเดิม น้ำตาอาบแก้มทั้งสอง แม้คุณหนูจะร้ายกาจเพียงไหน เธอรู้ดีว่าเจ้าหล่อน… เออ… อะไรดีล่ะ… นั่นแหละ แบบนี้มันไม่ปกติ!!

“นี่! ฉันไม่ได้เป็นอะไร และไม่ใช่คุณหนู…” แต่เมื่อลองคิดดู ทั้งห้องและทุกอย่างรอบตัว แถมยังคนนั่งร้องไห้ตรงหน้าอีก บางที เธออาจจะเป็นคุณหนูก็ได้ “… เอาเป็นว่าฉันไม่เป็นไรจริง ๆ นะ”

‘นังคาร่า!! อีโง่!! ใครให้แกเอาชุดของฉันไปไว้ที่อื่นฮะ!!’

ฉากเล่นซ้ำกลับมาในหัวของแก้วเจ้าจอมอีกครั้ง หญิงสาวตัวเล็กต้องเป็นที่รองมือรองเท้าของใครสักคน แต่มุมมองของมันเหมือนกับว่าเธอเป็นคนทำเสียเอง

ไม่ใช่แค่นั้น ยังมีอีกหลายอย่างกำลังหลั่งไหลเข้ามาไม่หยุด สมองเหมือนจะระเบิดให้ได้ ดวงตากลมหลับแน่น ภาพตรงหน้ามันลายจนเห็นอะไรไม่ชัด

ร่างเธอเซจนนั่งติดพื้น มือทั้งสองขึ้นมาบีบศีรษะตัวเองแน่น ความปวดหนึบนี่มันคืออะไร เหมือนมันจะระเบิดให้ได้

“คุณหนูคะ!!” คาร่าเข้ามาประคองคุณหนูของตัวเองเอาไว้ ใบหน้าไม่สู้ดี ยิ่งเห็นสีหน้าของเธอเจ็บปวดยิ่งรู้สึกใจเสีย “คุณหนู! เป็นอะไรไปคะ!?!”

“ปะ… ปวดหัวมาก เหมือนจะระเบิดเลย” แก้วเจ้าจอมเค้นเสียงออกมา พยายามไขว่คว้าอะไรสักอย่างตรงหน้า แต่กลับว่างเปล่า

‘ไรรี่ย์ แรนเดอร์โค เธอมันน่ารังเกียจ สกปรกยิ่งกว่าขยะซะอีก หากต้องแต่งงานกับเธอ ผมยอมตายดีกว่าครับ!!’

ใครกัน เสียงของใครมันดังอยู่ในหัวซ้ำแล้วซ้ำเล่า มันทั้งเจ็บปวด รวดร้าว ทั้ง ๆ ที่ไม่รู้จักด้วยซ้ำ แต่เพราะอะไร จึงเสียใจขนาดนี้

“คุณหนู!!! ใครก็ได้ เข้ามาหน่อย คุณหนูหมดสติไปแล้ว!!” คาร่าตะโกนเรียกสุดเสียง เขย่าร่างซึ่งแน่นิ่งหลายครั้ง แต่กลับไม่มีการตอบสนองเลย

‘คุณหนูเหรอ? ไรรี่ย์? ทำไมชื่อพวกนี้มันคุ้นนักนะ เหมือนเคยได้ยินมาจากที่ไหนสักที่เลย… ใครกัน?’