เมียรักสุดสวาท

8

เสียงหนึ่งก้องเข้ามาในหู ถ้าเขาไม่รักจะไปรั้งเขาเอาไว้ทำไม จู่ ๆ ก็เจ็บแปลบ วันนี้มาถึงจนได้ โกหกอย่างไรก็แค่ได้แต่งงาน ถ้าเป็นเมื่อก่อนเธอคงยื้อให้เขาอยู่กับเธอ เอาเรื่องผู้ใหญ่มาอ้างสารพัดไม่ให้เขาหย่าขาดจากเธอ           แต่ตอนนี้เธอชักอ่อนล้าจนไม่อยากยื้อมันอีกต่อไป

“แพรวไม่ผิดหรอก” เขานั่งยอง ๆ ลงใกล้ ๆ เธอ ก่อนจะแตะมือที่ไหล่บอบบาง เธอสะดุ้งก่อนจะสะบัดมือเขาออกห่าง

“อย่ามายุ่งกับแพรว” อิฐชะงัก เขาเห็นว่าเธออยากอยู่คนเดียวเลยไม่คิดจะยุ่งอีก ร่างสูงเดินไปยังประตู ก่อนพูดเสียงอ่อนลง

“สวมเสื้อผ้าซะ ไว้อารมณ์เย็นลงแล้วเราค่อยคุยกัน” เขาถอนใจอีกเฮือกใหญ่ ก่อนจะเดินจากไป เสียงประตูที่ปิดเบา ๆ แต่มันก้องอยู่ในหู แพรว­พรรณร้องไห้เบา ๆ ก่อนจะไปเช็ดเนื้อเช็ดตัวหาเสื้อผ้ามาสวมใส่ เธอค่อย ๆ                จัดกระเป๋าเสื้อผ้าของตัวเองอย่างเชื่องช้า เอาไปแค่บางส่วน พรุ่งนี้จะกลับไร่ของพี่ชาย แล้วค่อยกลับมาเอาส่วนที่เหลือ

เธอร้องไห้เบา ๆ ก่อนจะปาดน้ำตาทิ้ง นอนไม่หลับก็เลยนั่งพิงตู้เสื้อผ้ากอดเข่าอยู่ตรงนั้น นิตยาเพื่อนของเธออาจจะไม่ผิด

มันผิดที่เธอรักอิฐมาก แต่คนไม่รักอย่างไรก็ไม่รัก เขาพยายามบอกเธอมาตลอดว่าเขาเอ็นดูเธอเหมือนน้องสาว เธอเองต่างหากที่ทู่ซี้อยากจะแต่งงานกับเขาให้ได้ พอกันที เธอยอมทิ้งศักดิ์ศรีทำอะไรแย่ ๆ แบบนี้ได้อย่างไรกันนะ

เธอนั่งจมอยู่กับตัวเองจนสว่าง ก่อนจะลากกระเป๋าออกจากบ้านไป บอกนายปลั่งให้ไปส่งที่ไร่ของพี่ชาย บางทีการได้อยู่ห่างกันอาจจะทำให้เขาและเธอมีเวลาได้คิดตัดสินใจ นายปลั่งมองกระเป๋าเสื้อผ้าของเจ้านายสาวแล้วอึกอัก

“ลุงปลั่งไปส่งหน่อยเถอะค่ะ ถือว่าแพรวไหว้นะคะ”

“ไม่ต้องไหว้หรอกครับ แล้วนี่คุณอิฐรู้หรือยังครับ”

“รู้แล้วค่ะ เมื่อคืนบอกพี่อิฐแล้ว” เธอโกหกคำโต แต่ช่างเถอะ นายปลั่งจะได้ไปส่งเสียให้เร็ว ๆ

แพรว­พรรณมาถึงไร่ เธอเห็นพี่สะใภ้ก็นึกแปลกใจ ได้ยินข่าวว่านิตยาไปเฝ้าย่าที่ป่วย แล้วกลับมาเวลานี้ทำไม เธอเดินตามอีกฝ่ายเข้าไปในไร่

ในขณะที่อิฐกลับมาและรู้ว่าภรรยาหนีกลับบ้านไปแล้ว ตอนแรกเขาจะปล่อยให้เธอได้อยู่คนเดียวแล้วค่อยคุยกัน แต่เมื่อคืนเขาสำรวจใจตัวเองแล้ว คิดว่าเขาอาจจะแค่รำคาญเธอที่เธอตามตื๊อ จนเขาต้องหนีไปเรียนต่างประเทศ แต่ลึก ๆ แล้วเมื่อคิดว่าต้องเสียเธอไป เขาก็ทำใจไม่ได้ ลึก ๆ เขาก็มีใจให้เธออยู่มาก อิฐจึงตามภรรยาไปที่ไร่ คุยกันให้เข้าใจน่าจะดีกว่าหันหน้าหนีกันแบบนี้

แต่พออิฐตามมาก็เห็นภรรยาเดินตามนิตยาเข้าไปในไร่ เขาจึงตามไปด้วย สงสัยว่าสองคนนั่นเข้าไปทำอะไรในไร่

แพรว­พรรณตกใจไม่น้อยเมื่อเห็นว่านิตยาโดนทำร้าย พี่สะใภ้ของเธอกำลังถูกผู้ชายคนหนึ่งรัดคออยู่ และอีกคนก็กำลังจะเดินเข้าไปทำร้าย เวลานั้นเธอไม่ได้คิดอะไรรีบเอาท่อนไม้ที่อยู่บริเวณนั้นตรงเข้าทุบตีคนร้ายทันที

เธอบอกให้เพื่อนรีบหนี นิตยาวิ่งตามแพรว­พรรณมาจนเจอกับน้ำ­เอก

น้ำ­เอกนั้นเป็นเพื่อนร่วมธุรกิจกับพี่ชายของเธอ แพรว­พรรณดีใจมากที่เจอหล่อน จึงรีบขอความช่วยเหลือบอกว่ามีคนร้ายกำลังตามมาฆ่า

น้ำ­เอกพาสองสาวไปหลบในกระท่อม ก่อนที่อิฐจะตามมา เขาหลงทางไปครู่หนึ่ง ก่อนจะมาเจอว่าสองสาวกำลังตกอยู่ในอันตราย จึงจัดการกับชายฉกรรจ์สองคนที่เฝ้าอยู่หน้ากระท่อม แล้วรีบเข้าไปในกระท่อมทันที

เขาจัดการน้ำ­เอกจนมีดในมือของอีกฝ่ายหล่นกระเด็นไปกับพื้น            แต่น้ำ­เอกพูดขึ้นมาเสียก่อนว่าแพรว­พรรณร่วมมือด้วย อิฐมองภรรยาอย่างผิดหวัง ในขณะที่เธอปฏิเสธ แต่เขาคิดว่าเธอโกรธเกลียดนิตยา คงล่อลวงนิตยามาให้น้ำ­เอกทำร้าย

น้ำ­เอกหัวเราะเหมือนคนเสียสติ ดึงมีดอีกด้ามออกมา แพรว­พรรณมองอิฐที่ดึงร่างของนิตยาหายลับออกไปจากกระท่อม หน้าซีดเผือด

“พี่น้ำ อย่าทำอะไรแพรวเลยนะคะ” เสียงของแพรว­พรรณเบาหวิว หัวใจแทบหยุดเต้น น้ำตาเธอเอ่อไหล อิฐทิ้งเธอ เขาคงเกลียดเธอจับใจ

“แกแส่หาเรื่องเองแท้ ๆ เอานางเพื่อนหน้าสวยมาแนะนำให้พี่ชายแกรู้จัก รู้ทั้งรู้ว่าฉันชอบเขา ตอนแรกคิดว่าจัดการนางนิตยาก่อน แล้วค่อยจัดการแก แต่ตอนนี้จัดการแกก่อนแล้วกัน ค่อยจัดการนางนิตยา”

“พี่น้ำ...” แพรว­พรรณครางเสียงโหย มองมีดในมือของน้ำ­เอกตาไม่กะพริบ

“ผู้ชายเขาไม่รักแก ทิ้งแกไป สมน้ำหน้า แกนี่มันไร้ค่าจริง ๆ” แพรว­พรรณแทบปล่อยโฮออกมาแต่เธอยังไม่อยากตาย เธอกัดฟันวิ่งหนี แต่น้ำ­เอกจ้วงแทงเข้ามาเสียก่อน

ร่างของเธอทรุดลงไปกองกับพื้น เลือดท่วม แพรว­พรรณอ้าปากค้างกับความเจ็บปวดที่ได้รับ เสียงด้านนอกพร้อมประตูกระท่อมเปิดออก เธอดีใจที่เห็นพี่ชายมาช่วย

แล้วนิตยารีบเข้ามาประคองเธอเอาไว้ เธอบอกว่าเจ็บเสียงตะกุกตะกัก อย่างน้อยก็ยังมีคนมาช่วยเธอ สติของแพรว­พรรณพร่าเลือนไปก่อนที่เธอจะไม่รู้สึกตัว

แพรว­พรรณฟื้นขึ้นมาในโรงพยาบาล โดยมีพี่ชายและพี่สะใภ้คอยเฝ้าอยู่ เธอกะพริบตาปริบ ๆ ให้ชินกับแสงสว่าง ดวงตาแห้งแล้งหม่นหมอง

“พี่อิฐเขาทิ้งแพรว” เธอพูดเสียงแผ่ว ๆ เจ็บจนน้ำตาไหล แผลที่เกิดจากโดนแทงว่าเจ็บแล้ว แต่หัวใจของเธอเจ็บยิ่งกว่า

“ปล่อยมันไป คนพรรค์นั้น”

“จริง ๆ แพรวหลอกพี่อิฐค่ะ” เธอเล่าทุกอย่างให้พี่ชายและพี่สะใภ้ฟัง นิตยาบีบมือเพื่อนเอาไว้

แพรว­พรรณไม่โกรธนิตยาอีก เพราะทุกอย่างอยู่ที่อิฐ เขาไม่รักเธอ        แล้วจะให้เธอทำอย่างไรได้

“ช่างมัน” พฤทธิ์บอกน้องสาว เขาถอนใจพรืดใหญ่ ไม่โทษใครทั้งนั้น

“แพรวไม่กล้าไปเจอหน้าพี่อิฐแล้วละค่ะ ละอายใจ เขาเกลียดแพรวขนาดนี้ คงอยากหย่า พี่พริกช่วยแพรวด้วยนะคะ” เธอละอายใจนัก ตอนอยากแต่งงานกับอิฐก็ร่ำร้องให้พี่ชายช่วย พอตอนจะหย่าร่ำร้องให้เขาช่วยอีก

“เดี๋ยวจะจัดการให้ เขาไม่รักก็ปล่อยเขาไป เรายังสาวยังสวย ยังมีผู้ชายดี ๆ อีกเยอะ” หลังจากนั้นแพรว­พรรณก็ได้เปิดอกคุยกับพี่สะใภ้ ทั้งสองปรับความเข้าใจกัน แท้ที่จริงแล้วนิตยาก็ยังเป็นเพื่อนที่แสนดีและปฏิเสธอิฐมาตลอด เธอเองต่างหากหน้ามืดไม่มองความเป็นจริง

พอรู้ว่าพี่ชายเอาใบหย่าไปให้อิฐ และย้ายโรงพยาบาลไม่ให้อิฐหาเจอ แพรว­พรรณก็โล่งใจ เธอรู้ดีว่าอิฐอาจจะลำบากใจที่จะหย่าเพราะเธอบาดเจ็บอยู่ แต่เขาคงอยากหย่าใจจะขาด

ทางด้านอิฐ เขานั่งมองใบหย่าที่ภรรยาเซ็นมาให้ เขาไม่ได้เข้าไปเยี่ยมเธอเพราะถูกพฤทธิ์กีดกันเอาไว้ พอไปเยี่ยมใหม่เธอก็ย้ายโรงพยาบาลหนีไปแล้ว

เขาให้คนขับรถตามพฤทธิ์ไป แต่คลาดกัน เหมือนอีกฝ่ายจะรู้ตัวเลยแกล้งขับรถวกไปวนมา

เขาไม่ยอมหย่า ในเมื่อแต่งงานกันแล้ว เธอมาทำให้เขารู้ใจตัวเอง         แล้วจู่ ๆ จะทิ้งเขาไป ไม่มีทางเสียหรอก

แม้จะลืมอดีตสามีไม่ได้ แต่แพรว­พรรณก็พยายามทำงานทุกอย่างให้เยอะเข้าไว้ จะได้ลืมเรื่องราวในอดีตทิ้งไป

แพรว­พรรณมาช่วยลุงกับป้าทำงาน ท่านมีไร่องุ่นและไร่สตรอว์เบอร์รีอยู่อีกจังหวัดหนึ่ง ที่นี่อากาศดี งานในไร่ทำให้เธอได้เหงื่อในทุก ๆ วัน และการช่วยท่านดูแลบัญชีทำให้เธอลืมเลือนความเจ็บปวดไปได้บ้าง

ทุกครั้งที่นอนหลับ เธอมักฝันว่าโดนน้ำ­เอกแทงเลือดสาด และอิฐก็ทิ้งเธอไป ก่อนจะสะดุ้งตื่น เธอเป็นแบบนี้บ่อย ๆ จนบางครั้งต้องพึ่งยานอนหลับ

หลายเดือนผ่านไป เธอคิดถึงพี่ชายขึ้นมา อิฐไม่ได้ตามหาเธอ นั่นยิ่งตอกย้ำว่าเขามีความสุขกับการหย่าขาดในครั้งนี้ ถ้าต้องเผชิญหน้ากันอีก        เธอคงทำใจได้ และเข้มแข็งพอ