9

1523 Words

ยิ่งรู้ว่าเขาไม่ตามหา ยิ่งทำให้เธอสำนึกว่าเขาไม่ได้รัก ยิ่งต้องพยายามตัดใจจากเขาให้ได้ เธอขอลุงกับป้าเดินทางไปหาพี่ชาย ได้ข่าวว่าพี่สะใภ้ตั้งครรภ์ก็ดีใจ นิตยาโทรมาถามไถ่สารทุกข์สุกดิบอยู่เสมอ จนเธอละอายใจที่เคยคิดไม่ดีกับเพื่อน แพรวพรรณขับรถไปหาพี่ชายอีกจังหวัดหนึ่ง เส้นทางบางช่วงค่อนข้างเปลี่ยวไม่มีบ้านคนอยู่เลย แต่เธอขับรถคล่อง จึงเดินทางคนเดียวได้ ไม่ได้กลัวอะไร ขับไปสักระยะหนึ่ง ด้านหน้ามีท่อนไม้ขวางอยู่ เธอขมวดคิ้วเข้าหากัน ก่อนจะมองซ้ายมองขวา คงไม่มีอะไรหรอกนะ เธอเดินลงไปดูท่อนไม้ ก่อนจะจัดการลากมันไปให้พ้นจากถนน ในขณะที่เธอกำลังลากท่อนไม้นั้นอยู่สติก็ดับวูบลงไปทันที แพรวพรรณกะพริบตาตื่นขึ้นมาด้วยความมึนงง เธอมองไปรอบกายแล้วขมวดคิ้วเข้าหากัน มันไม่คุ้นชินกับสถานที่แห่งนี้เลย เสียงประตูที่เปิดออก และร่างสูงที่เดินเข้ามาในห้อง ทำให้แพรวพรรณกะพริบตาปริบ ๆ แล้วอ้าปากค้าง! อดีตสามีของเธอพร้อมร่างกายของเขาดูโทรมไปมาก หนวดเครารกไปหมด ดวงตาที่มองเธอดูแปลกไปจากพี่อิฐคนเดิมที่เคยรู้จัก “พี่อิฐ!” เธอเผลอหลุดอุทานออกไป หัวใจของเธอเต้นระรัว ทั้งเจ็บปวดระคนดีใจที่ได้เจอเขา แต่พอคิดได้ว่าเธอกับเขาไม่มีอะไรข้องเกี่ยวกันแล้ว เธอก็เบือนหน้าหนี เขาเดินเข้ามาใกล้ เธอเลยตะกายร่างหนีไปอีกด้านหนึ่งของห้อง “กลัวพี่ขนาดนั้นเลยเหรอ” เขาถามเสียงแหบแห้ง เธอเม้มปากแน่น “พี่อิฐพาแพรวมาที่นี่ทำไมคะ” ขณะถามหัวใจของเธอเต้นรัว แต่มันเจ็บแปลบจนน้ำตาแทบไหล ตั้งแต่ที่เขาทิ้งให้เธอโดนแทงวันนั้น เธอก็ไม่ได้เจอกับเขาอีกเลย เขาเองก็ไม่ตามหา พี่ชายกับพี่สะใภ้ไม่ได้พูดอะไร เธอคิดว่าอิฐคงรีบเซ็นใบหย่าให้เธอแล้วนั่นเอง “ผัวอยู่ไหนเมียก็ต้องอยู่นั่นแหละ” เธออ้าปากค้างกับประโยคของเขา ก่อนจะเม้มปากแน่น ดวงตาไหววูบ “แพรวฝากใบหย่าไปกับพี่พริกแล้ว พี่อิฐคงจัดการมันเรียบร้อยแล้วใช่ไหมคะ” “ใครจะหย่ากับเธอ” น้ำเสียงของเขาทำให้เธอหันขวับไปมอง ไม่รู้ทำไมขณะอยู่ต่อหน้าเขา หัวใจจึงเจ็บแปลบนัก เธอพยายามรวบรวมความกล้าที่จะไม่เจ็บปวดไปกับเขาอีก “พี่อิฐอยากหย่ากับแพรวไม่ใช่เหรอคะ แพรวไม่อยากบังคับจิตใจใคร แพรวคืนอิสรภาพให้พี่แล้วไง” เธอไม่อยากมองสบตาเขา กลัวใจอ่อนเพราะเคยรักเขามากมายขนาดไหนเธอรู้ดี “พี่ยังไม่ได้เซ็น และไม่ได้พูดว่าจะหย่าด้วย” “พี่อิฐควรจะทำให้เรียบร้อยนะคะ” “ไปอยู่ที่โน่น มีผู้ชายมาชอบเยอะ เนื้อหอมเชียวนะ ทำไมไม่บอกไปละว่าเธอมีผัวแล้ว” “พี่อิฐ!” เธอมองเขา เม้มปากแน่น “พี่อิฐไม่ใช่” แพรวพรรณพูดเสียงสั่น เขารังเกียจเธอจะตายไป ไม่อยากแตะต้อง ไม่อยากเข้าใกล้ “แบบไหนถึงเรียกว่าใช่ล่ะ” “อย่ายุ่งกับแพรวเลย แพรวเข้าใจว่าทำให้พี่ต้องอึดอัดใจขนาดไหนที่ต้องแต่งงานกับแพรว แพรวจะไม่รบกวนอะไรพี่อีก ถ้าเคยทำให้รู้สึกไม่ดี แพรวก็ขอโทษด้วยแล้วกัน” เธอถอยหนีเมื่อเขาเดินเข้ามาหา ในยามนี้เธอหันรีหันขวาง เพื่อหาทางออกไปจากห้องนี้ “พี่ไม่ชอบเป็นพ่อหม้ายเมียทิ้ง” เหลือเชื่อ! เธอกลอกตาไปมากับเหตุผลของเขา “งั้นพี่บอกว่าพี่ทิ้งแพรวก็ได้ค่ะ แพรวไม่ถือหรอก” “พูดแบบนั้นเหมือนหน้าตัวเมีย” เขาพูดเสียงเรียบก่อนจะหัวเราะ “แล้วพี่อิฐจะเอายังไงล่ะคะ” “ไม่เอายังไง คิดถึงเมีย ตั้งหลายเดือนกว่าจะเจอหน้า” เขาออกตามหาเธอแทบพลิกแผ่นดิน แต่พฤทธิ์ขัดขวางเขาเอาไว้ทุกทาง หมอนั่นรอบจัด แต่เขาก็ไม่ยอมแพ้ จนรู้ว่าเธอหนีไปอยู่ที่ไร่ของลุงกับป้า “เหรอคะ” น้ำตาของเธอแทบไหล เขาไม่เคยตามหาเธอเลย จะคิดถึงได้อย่างไรกัน ใครเชื่อเขาก็คลอดลูกเป็นแมวแล้วล่ะ “เห็นหน้าแล้วก็ปล่อยแพรวกลับบ้านเถอะค่ะ” “เรื่องอะไรจะปล่อย” เขาพูดยียวน เธอมองเขาตาปริบ ๆ ไม่รู้ทำไมเกลียดสายตาและท่าทางแบบนี้ของเขานัก “แพรวจะกลับบ้าน” เธอเดินหนีไปที่ประตูก่อนจะกรีดร้องเสียงหลง เขาอุ้มเธอลอยหวือไปที่เตียงก่อนจะกดเธอลงบนเตียง “พี่ขอโทษอย่าทิ้งพี่ไปเลยนะ” เขากอดเธอแนบอก กอดหอมระรัวลมหายใจหอบสะท้าน เธอตัวแข็งทื่อ กะพริบตาปริบ ๆ ก่อนจะเชิดหน้าขึ้น “อย่ามายุ่งกับแพรว” เธอกรีดร้อง ทุบตีเขา “แพรว ๆ พี่ขอโทษ” “ทิ้งแพรวไว้ทำไม ทิ้งแพรวเอาไว้คนเดียว คิดว่าแพรวเลวร้ายขนาดนั้นก็อย่ามายุ่งกับแพรว” เธอรัวกำปั้นใส่เขา ร้องไห้ออกมาไม่ขาดสาย ก่อนจะสะอื้นจิกมือกับไหล่กว้าง “ฮื่อ ๆ ฮื่อ ๆ” “พี่ขอโทษ” “อย่ามายุ่งกับแพรวอีก เราขาดกันแล้ว พี่อยากหย่ากับแพรวเอง” “พี่ไม่หย่า ไม่เคยพูด คิดเองเออเอง” “จะรั้งกันไปทำไม มีแต่จะเจ็บ แพรวจะตัดใจจากพี่ให้ได้” เธอร้องไห้สะอื้นหนักขึ้น รักมากก็เสียใจมาก “ไม่ให้ตัดใจ ไม่ให้ผู้ชายคนอื่นมาจีบด้วย” เขาดึงเธอไปกอด แพรวพรรณดิ้นหนีจิกข่วน เขายิ่งกอดรัดแน่นขึ้น “แพรวไม่อยากเห็นหน้าพี่อีก ไปไกล ๆ” เธอไล่เขาเสียงสั่น ๆ อิฐทำตัวไม่ถูก เขากลัวเธอโกรธเลยถอยออกมาก่อน แพรวพรรณผวาไปที่ประตูแต่เขาล็อกเอาไว้แน่นหนา โวยวายอยู่นาน จนเหนื่อยเขาก็ไม่มาเปิดให้ จนเธอเผลอหลับไป มารู้ตัวอีกทีตอนร่างแข็งแรงมาทาบทับ เธอรู้สึกเหมือนครึ่งหลับครึ่งตื่น ร่างกายถูกล็อกเอาไว้อย่างแน่นหนา กายแข็งแรงบดคลึงเข้าหา เธอเบี่ยงหน้าหลบแต่ไม่พ้นริมฝีปากร้อน ๆ “พี่เอง” เขากระซิบบอก แต่ไม่ได้รอฟังว่าเธอจะตอบอะไร ริมฝีปากร้อนก็กดทาบทับลงมาอีก แพรวพรรณรู้สึกว่าตัวเองครึ่งหลับครึ่งตื่น สมองมึนเบลอไปหมด อาจเพราะร่างกายของเธออ่อนล้าคล้ายกำลังจะป่วย สัมผัสของเขาอ่อนโยน ปากหนาพรมจูบไปทั่วเรือนร่าง เธอสะท้านยามเขาแตะต้องสัมผัส กายบางร้อนผ่าว ปากสวยหอบสะท้านเมื่อใบหน้าของเขาเลื่อนต่ำลงไปยังเนินเนื้อสาว เส้นไหมอ่อนนุ่มถูกปากร้อนดูดดึงรุนแรง เธอรับรู้ได้ถึงอารมณ์ร้อนระอุของเขา ลมหายใจฟืดฟาดทำเธอหัวหมุน เวลานี้ได้แต่ร้องครางไม่เป็นภาษา นิ้วของเขาสอดแทรกเข้ามาในซอกกายแสนคับแคบ เธอสะดุ้งรับอย่างวาบหวามระคนเจ็บแปลบ ความคับตึงเข้าจู่โจมกลีบกุหลาบสาว “ชู่...” เธอจำได้ว่าได้ยินเสียงนี้จากเขา คล้ายปลอบโยน คล้ายประเล้าประโลม เนื้อกายของเธอสั่นระริกยามเขาฝังกายเข้ามาหลอมรวมเป็นหนึ่ง “อ๊า...” เสียงครางสั่นพร่า ร้องกระเส่าคละเคล้ากับเสียงเนื้อกายที่สอดประสานเข้าหาแนบชิด เธอพยายามปรือตามองแต่สมองหนักอึ้ง มือหนาที่ประสานลงมาให้ความอบอุ่นในขณะเดียวกันก็กดตรึงเธอเอาไว้บนเตียงนอนกว้าง เธอได้ยินเสียงเตียงลั่น ขณะเขาโยกจังหวะรุนแรงขึ้น สะโพกสอบกระแทกเข้าหาจนร่างเธอสั่นระริก ยามเนื้อกายเสียดสีกันและกันให้ความรู้สึกเสียวซ่านจับใจ ขนในกายของเธอลุกซู่ด้วยความกระสัน ปากของเขาดูดเลียอยู่ตรงปทุมถันขนาดเหมาะมือ เธอรู้สึกถึงยอดถันที่สั่นระริกตื่นเร่าอย่างรุนแรง เนื้อกายที่แนบชิดเบียดอัดเข้าหารัวเร็วแทบนับจังหวะไม่ถูก แล้วทุกอย่างก็แตกพร่าขาวโพลน เธอรู้สึกถึงสายรุ้งเส้นสวยที่มาพร้อมกับความมืดมิดก่อนที่จะไม่รู้สึกตัวอีก เขารับรู้ว่าเธอป่วยหลังจากนั้น อิฐคอยเช็ดตัวให้ภรรยาอย่างห่วงใย เธอป่วยตัวร้อนจัดหลังจากที่เขาพลิกตัวลงจากร่างบาง จะว่าเห็นแก่ตัวก็ช่าง แต่เขาสำนึกผิด และรู้ว่าเธอยังรักเขาอยู่ ต่อจากนี้ไปเขาจะทำทุกอย่างเพื่อให้ได้เธอคืนมา ไม่ว่าเธอจะอาละวาดใส่เขาเช่นไร เขาก็ไม่ท้อถอย จะพิสูจน์ให้เธอรับรู้ถึงความจริงใจ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more