สายตาของลี่หยวนทำงานได้เฉียบคมกว่าที่เคยเมื่ออยู่ในยามหิวโหย กระทั่งสายตากรุ้มกริ่มของตงฟางฉี นางก็สามารถเห็นได้อย่างชัดเจนแม้เขาจะอยู่ห่างออกไป
หนอย! คิดจะใช้ของกินซื้อนางรึ ฝันไปเถิด!
ร่างบางคิดพลางกอดอกเชิดหน้า ขณะที่ท้องดันทรยศส่งเสียงร้องจ๊อกๆ
ลี่หยวนรู้สึกหน้าชา เจ็บยิ่งกว่าถูกตบหน้าเสียอีก
ยามนั้นหมอปีศาจเดินมาถึงตัวนางพอดี “คุณหนู กินขนมผักกาดรองท้องสักหน่อยไหม”
ชายหนุ่มไม่พูดเปล่า มือที่เว้นว่างอยู่ข้างหนึ่งหยิบขนมผักกาดขึ้นมาส่งเข้าปากตนเอง เจ้างูสีดำที่พันอยู่ตรงข้อมือชะโงกคอออกมาทักทาย
“หม่อมฉันกำลังรอชิงช่ายอยู่เพคะ”
ตงฟางฉียกยิ้มมุมปาก “แน่ใจรึว่าไม่หิว? ”
ใครบอกเล่าว่าไม่หิว!
คุณหนูสกุลลี่ยังมิทันได้อ้าปากตอบคำ ก็พลันปรากฏว่ามีเขาดำๆ พุ่งเข้าใส่ตงฟางฉีจากด้านหลัง ขัดจังหวะระหว่างพวกเขาทั้งสอง
“พี่ชายตงฟาง ไยท่านถึงไม่มาหาข้าเลย ท่านทอดทิ้งข้าแล้วหรือ!”
เสียงเล็ก
