7.1 ล่อลวง

1590 Words

7 ล่อลวง จวนเสนาบดีมิใช่สถานที่ที่มีการวางคนคุ้มกันแน่นหนาเท่ากับวังหลวง แต่ก็ใช่ว่าจะมีผู้ใดคิดมาสะกดรอยหรือแอบฟังก็สามารถกระทำกันได้อย่างเปิดเผย สาวใช้ที่หน้าเรือนคุณหนูเพียงคนเดียวของจวนตัวแข็งทื่อเมื่อร่างอันคุ้นเคยของชายชราเดินมาหยุดลงที่หน้าประตู ครั้นพวกนางจะส่งเสียงบอกผู้ที่อยู่ด้านใน อีกฝ่ายกลับยกนิ้วชี้ขึ้นมาแนบริมฝีปากเป็นสัญญาณบอกให้เงียบ สุดท้ายเหล่าสาวใช้ก็ได้แค่ก้มหน้าเงียบตามเดิม วันนี้ลี่เตาตั้งใจว่าจะมาเยี่ยมอาการของหลานสาว แต่นึกไม่ถึงว่าจะได้ยินเสียงของใครอีกคนหนึ่งดังแว่วออกมา บัดนี้คนวัยหนุ่มที่พร้อมจะสนทนากับหญิงสาวในเรือนย่อมเป็นใครไปไม่ได้นอกจากแขกที่มาพำนักที่นี่ คิดได้ดังนั้น อาจารย์ผู้มากด้วยวัยวุฒิก็ยกมือลูบเครายาว มุมปากยกยิ้มนิดๆ เขาคิดว่าตนเองมาเช้าแล้ว หากกลับมีใครบางคนไวเสียยิ่งกว่า... “ลี่หยวนได้ยินมาว่า ที่วังอ๋องน้อยมีเส้นทางที่คดเคี้ยวดุจเขาวงกต ผู้ที่เข้าไปแล้วมักจะไม่ได้กลับออกมา เป็นเรื่องจริงหรือไม่เจ้าคะ” ลี่เตาเงี่ยหูฟังเสียงหวานใสของลี่หยวน ไม่คาดคิดมาก่อนว่าทั้งสองจะสนิทสนมกันได้รวดเร็วถึงเพียงนี้ ก่อนหน้านี้ลี่หยวนไม่มีบุรุษอื่นที่สนิทสนมไปมากกว่าองค์ชายสี่ มาคราวนี้เห็นทีทุกอย่างจะไม่เหมือนเดิมแล้ว ท่านอ๋องน้อยเอง ยามเข้าวังหลวงก็แทบมิเคยเสวนากับสตรีคนใดจนท่านอ๋องผู้เป็นบิดาเริ่มเป็นกังวล ลี่เตาพยักหน้า บัดนี้ทั้งสองเริ่มพูดคุยแลกเปลี่ยนความคิด หากภายภาคหน้ากลายเป็นสหายที่สนิทสนมกันก็คงจะดีไม่น้อย “โบราณว่าสิบปากว่ามิเท่าตาเห็น หากคุณหนูหายดีเมื่อไร วังอ๋องก็พร้อมที่จะต้อนรับท่านเสมอ” ต้อนรับ คำว่าต้อนรับที่ว่าสามารถแตกออกไปได้หลายความหมาย ต้อนรับลี่หยวนในฐานะแขกที่แวะมาเยี่ยมเยือนชั่วคราว ต้อนรับลี่หยวนในฐานะแขกที่จะมาอยู่อย่างถาวร... แล้วที่ท่านอ๋องน้อยตรัสถึง ความหมายของมันคืออย่างแรกหรืออย่างที่สองกันแน่ ในขณะที่ลี่เตากำลังจมอยู่ในห้วงคิด เสียงหวานทางด้านในก็ดังขึ้นในระดับที่เบาลง “...ไม่ตัดสินใจว่า...” ลี่เตาขมวดคิ้วเข้าหากัน ก่อนจะค่อยๆ เอียงกายเอาหูแนบพิงประตูเมื่อเริ่มฟังไม่ถนัด ด้วยเหตุนี้จึงไม่เห็นใครบางคนทางด้านหลังซึ่งเพิ่งกลับมาจากโรงครัว “นะ...นายท่านใหญ่!” ชิงช่ายตกใจกับภาพที่เห็นจึงร้องออกมา “ท่านเป็นอะไรหรือไม่เจ้าคะ อากาศวันนี้ร้อนนัก ให้บ่าวไปตามหมอมาดีหรือไม่” นางเข้าใจผิด คิดว่านายท่านใหญ่ที่อายุมากแล้วอาจเหน็ดเหนื่อยจากการเดินตากแดดมายังเรือนแห่งนี้ “ไม่ต้องหรอก” ลี่เตาชักสีหน้าเคร่งขรึม จะให้เขาพูดออกไปได้อย่างไรว่าเมื่อครู่ตนมิได้หน้ามืด หากแต่เอาหูแนบพิงประตูเพื่อแอบฟังคนหนุ่มสาวเขาคุยกันต่างหาก! ครั้นด้านนอกมีเสียงพูดคุย มิทันไรคนด้านในก็เดินมาเปิดประตู “ท่านปู่” ลี่หยวนมองชายชราด้วยสีหน้าประหลาดใจเล็กน้อย “มาตั้งแต่เมื่อไรเจ้าคะ” ชายชรากระแอมไอ “เพิ่งมาถึงเมื่อครู่นี้เอง” คำตอบของลี่เตาส่งผลให้สาวใช้อีกสองคนที่ยืนเฝ้าหน้าประตูหันมามองหน้ากัน เพิ่งมาถึงเสียที่ไหนกันเล่า! แม้ในใจจะทราบความจริงดี แต่ผู้ใดเล่าจะกล้าพูดออกไป “ท่านอ๋องน้อย อาการของลี่หยวนเป็นเช่นไรบ้าง” ลี่เตาหันไปถามชายหนุ่มหวังปกปิดพิรุธ ตงฟางฉียกยิ้มน้อยๆ “ยามนี้อาการของคุณหนูเริ่มทรงตัวแล้ว หลังจากนี้ข้าจะจัดชีพจรและฝังเข็ม หากจะให้ดีควรออกไปเดินเล่นออกกำลังกายสลับกับการพักผ่อน” ลี่หยวนพยันเบนสายตาไปยังชายหนุ่มข้างกาย นางเพิ่งรู้ว่าตนเองสามารถออกไปเดินเหินทางด้านนอกได้เพราะก่อนหน้านี้อีกฝ่ายมาถึงก็เอาแต่คุยกับนางอยู่แต่ในเรือนท่าเดียว คนผู้นี้ช่างเจ้าเล่ห์! ลี่หยวนรู้สึกว่าชีวิตของนางช่วงนี้มีแต่เขามาวนเวียนออยู่รอบๆ มากเกินไปจนไม่มีเวลาพอจะคิดอะไร สุดท้ายจึงได้แต่หันไปยังลี่เตาอย่างขอความช่วยเหลือ “ท่านปู่เจ้าคะ ลี่หยวนไม่มีโอกาสได้เดินเล่นกับท่านปู่นานแล้ว ท่านปู่ว่างหรือไม่เจ้าคะ” นัยน์ตาหยั่งลึกที่มากด้วยประสบการณ์เหล่มองเจ้าของใบหน้าคมคายครู่เดียวก็เบนสายตากลับมาหาหลานสาวสุดที่รัก “เจ้าอยากเดินเล่นกับข้าหรือ?” นางพยักหน้าพร้อมกับคลี่ยิ้มหวาน “ไม่ได้หรือเจ้าคะ” ครั้นหลานสาวคนโปรดใช้สีหน้าออดอ้อนถึงเพียงนั้น มีหรือที่ลี่เตาจะกล้าปฏิเสธ “ย่อมได้อยู่แล้ว แต่...มิใช่ว่าต้องมีการฝังเข็มก่อนหรอกหรือ” “...ไว้รอคุณหนูสะดวกค่อยฝังก็ได้ ไม่ใช่เรื่องเร่งด่วน” ตงฟางฉีกล่าวเสียงเรียบ ลี่เตาพยักหน้ารับทราบก่อนจะหันไปหาลี่หยวน “อืม กลัวเสียแต่เด็กสาวเยี่ยงเจ้าจะไม่ชอบเดินเล่นกับคนเฒ่าเยี่ยงข้า...” “ท่านปู่พูดอะไรเช่นนั้น ท่านยังไม่เฒ่าเสียหน่อย” เด็กสาวเอ่ยพลางหันไปกล่าวกับสาวใช้คนสนิท “ชิงช่าย ไปนำร่มมาให้ข้ากับท่านปู่” คำพูดของนางบ่งบอกเจตนาชัดเจนว่าการเดินเล่นในครั้งนี้จะมีเพียงคนในครอบครัว ไม่เว้นช่องว่างให้แขกอีกคนหนึ่งได้ติดตามไปด้วย สุดท้ายลี่เตาก็ได้แต่ยิ้ม มองตงฟางฉีที่ถูกลี่หยวนขีดเส้นแบ่งกั้นความเป็นส่วนตัว ครานี้ดูเหมือนกลิ่นอายคนเฒ่าจะชนะเสน่ห์ของคนหนุ่มเสียแล้ว มุมปากของหมอปีศาจยังคงยิ้มน้อยๆ มิได้แสดงสีหน้าเคืองโกรธที่ถูกเด็กสาวกีดกัน ก่อนหน้านี้ลี่หยวนค่อนข้างห่างเหินกับเขา ชีวิตทั้งชีวิตของนางคือการฝึกฝนการเป็นกุลสตรีชั้นสูงภายใต้การดูแลของซ่งหรู่ฮวาและเฝ้าติดตามองค์ชายสี่ ทว่าหลังจากนางล้มป่วยในงานเลี้ยงวันเกิด ทั้งแววตาและท่าทางก็ดูจะเปลี่ยนไปจากเมื่อก่อน แม้จะแค่เล็กน้อย แต่สำหรับผู้ที่เฝ้ามองมาตลอดตั้งแต่วัยเด็กเยี่ยงเขา ก็ย่อมสังเกตเห็นว่านางต่างไปจากเดิม คล้ายกับนางโตขึ้น มีความคิดเป็นของตนเองมากขึ้น และ...มีท่าทีต่อต้านมากขึ้นอีกด้วย เช่นนี้ก็ดีเหมือนกัน เขาเองก็อยากจะพูดคุยกับหลานสาวในหลายๆ เรื่อง ชิงช่ายไปหยิบร่มมาจากด้านในเสร็จเรียบร้อย คงถึงเวลาที่สองปู่หลานจะออกจากเรือนเสียที “บ่ายนี้หากท่านอ๋องน้อยทรงมีเวลา คนเฒ่าขอเชิญท่านมาดื่มชาด้วยกันที่เรือน” “หวังว่ายามบ่ายจะมาถึงเร็วๆ” ตงฟางฉีพยักหน้ารับ จากนั้นจึงมองเลยไปยังคนงามที่พวงแก้มแดงระเรื่อยามต้องไอแดด “แดดยามเช้าแม้จะไม่แรงแต่ก็ไม่ควรเดินเล่นนานเกินไป” “ขอบพระคุณท่านอ๋องน้อยที่ทรงห่วงใยท่านปู่” ลี่หยวนย่อกายตามมารยาท ตงฟางฉีส่งเสียงหัวเราะในลำคอ นางรู้ทั้งรู้ว่าเขากำลังพูดถึงนาง แต่กลับพูดปัดไปใส่ลี่เตาเสียอย่างนั้น ช่างเป็นม้าพยศที่ฉลาดพูดเสียจริง! ร่ำลากันอีกสองสามคำ ลี่เตากับลี่หยวนก็เดินออกจากเรือนไปชมสวน ฝ่ายตงฟางฉีไม่เห็นความจำเป็นต้องรั้งอยู่ต่อก็มุ่งหน้ากลับสู่เรือนของตนเอง หากไม่มีลี่เตามาขัดจังหวะเสียก่อน ตงฟางฉีก็มั่นใจว่าตนเองสามารถล่อลวงลี่หยวนได้สำเร็จอยู่แล้วเชียว หมอปีศาจคิดพลางยกมือไพล่หลัง จุดที่เขาเดินผ่านปราศจากผู้คน เงียบสงัดจนได้ยินแม้แต่เสียงกระพือปีกของนกกระจอกตัวน้อยที่บินผ่านศีรษะ ทันใดนั้นเอง นัยน์ตาเรียวหงก็เหลือบไปเห็นเงาตะคุ่มบนกำแพงสูงทางด้าน คล้ายกับเห็นว่าตนถูกจ้องมอง ผู้ที่แอบซ่อนอยู่จึงได้รีบพุ่งทะยานจากไปอย่างว่องไว มุมปากของชายหนุ่มยกยิ้มพลางเก็บสายตากลับ คาดว่าคงมีใครบางคนสนใจถึงสาเหตุที่ทำให้เขาเลือกมาพำนักที่จวนเสนาบดี จึงส่งคนมาสืบดู ว่าแต่... ผู้ที่ให้มาสืบจะเป็นใครกันนะ? เป็นผู้ที่ส่งโสมขยะนั่นมา หรือจะเป็นผู้ที่อยู่ฝ่ายตรงข้าม? แม้ใจจะอยากรู้ ทว่าเจ้าของร่างสูงโปร่งกลับชักสีหน้าเป็นปกติ มีความเป็นไปได้สูงที่ลี่หยวนจะติดตามลี่เตาไปที่เรือนยามบ่ายเพื่อฟังพวกเขาคุยกัน แต่ถึงเป็นเช่นนั้น เขาก็ไม่คิดขัดความต้องการของนาง ลี่หยวน ข้าอยากรู้นักว่าหลังจากที่เจ้ายอมจำนนให้ข้าแล้ว เจ้าจะมีสีหน้าและท่าทีเช่นไร...

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more