“Aww!” I hissed as Peter threw me on the sofa sa kuwarto ko sa dorm.
“Thank you ha?!” I sarcastically told him as he laughed at my dilemma.
“Grabe pare, sadista talaga ‘yong boyfriend mo. Pinilay ka na nga, andami mo pang pasa. Tsk!” Pagpapalatak niya.
“Ikaw naman kasi pare, inindyan mo pa.” Waring paninisi niya sa akin.
“Pare, ilang beses ko bang sasabihin na wala naman talaga akong balak na hindi siya siputin? Pupuntahan ko naman talaga siya! Na-late lang naman ako ng ilang minuto! Mahirap bang intindihin na na-late lang ako?!” Nabubuwisit kong tanong sa kaniya. Ano ba? Kailangan bang paulit-ulit?!
“Pare, dahil sa basketball kaya kayo nag-aaway. Mag-quit ka na dyan.” mahinahon na sabi niya.
“Pare, it’s more than that. Kung ayaw niyang hindi ako nagpapaalam, ayoko naman na ginagawa
