ร่านริษยา/Chapter3
1192 Words
“หยุดนะ!”
อีกครั้งที่ดำรงขึ้นเสียงกับลูกสาวที่เขาเคยพะนอเอาใจมาตลอด เพราะสงสารว่ากำพร้าแม่แต่ยังเล็ก และตัวเขาเองยังทำให้ลูกสาวคนนี้ผิดหวัง ไม่พอใจ ด้วยการแต่งงานใหม่กับอดีตสาวคนรักกระทั่งมีประจักษ์พยานรักด้วยกันหนึ่งคน
บางทีเขาอาจคิดผิดมาตลอดที่ปล่อยให้ลัลลิตาได้ใจ กดขี่และแสดงอำนาจบาตรใหญ่เหนือน้องสาวต่างแม่เรื่อยมา
ไม่เพียงแต่เท่านั้น เขายังอบรมบ่มนิสัยปูริดาให้ยอมลงพี่สาว ด้วยการพูดให้ปูริดาสงสารพี่สาวมากกว่าจะโกรธเคืองตอบ
ถึงตอนนี้ เขาได้สำนึกแล้วว่าที่ผ่านมาเขาดำเนินกลยุทธ์ผิด ที่คิดว่าถ้าปูริดายอมอ่อนข้อให้พี่สาว ไม่ถือสาหาความลัลลิตาจะได้คิดและนึกเอ็นดูน้องสาวขึ้นมาบ้าง
เขารู้แล้วว่าการให้ลูกสาวคนเล็กยอมอ่อนข้อไม่ได้ให้ผลในแง่บวก มีแต่จะทำให้ลัลลิตาได้ใจ เคยตัวว่าสามารถข่มขู่น้องสาวได้โดยอีกฝ่ายจะไม่มีวันตอบโต้
ดำรงคิดย้อนหลังแล้วก็ได้แต่นึกเสียใจ เพราะจำได้ว่าปูริดาเคยมองเขาด้วยสายตากังขาในความรักของบิดา หลายครั้ง เหมือนจะมีความน้อยเนื้อต่ำใจปรากฏในแววตากลมโตดำขลับ เมื่อเขาขอให้อดทนต่ออารมณ์ร้ายๆ ไม่ให้ถือสาพี่สาว เลี่ยงได้ก็ให้เลี่ยงไปเสียไม่ว่าลัลลิตาจะแสดงออกหรือพูดระรานอย่างไร
“จะพูดจะจาอะไรหัดตรองเสียบ้าง คุณปัทมาก็เสียไปแล้ว แกจะยังคิดแค้นเขาให้ได้อะไรขึ้นมา แล้วฉันก็อยากจะถาม” ดำรงพูดขึ้นอีกแม้จะอ่อนเต็มที “ทั้งแม่ลูกเขาทำอะไรให้แกไม่ทราบ? ถึงฉันจะแต่งงานกับเขา มีลูกกับเขาคนหนึ่ง แต่ก็เคยหรือที่ฉันแสดงออกว่าให้ความสำคัญกับเขามากกว่าแก ขนาดว่าแกแสดงกิริยาไม่เหมาะสม น่าเกลียดกับเขาต่างๆนานา เขาก็ไม่เคยถือสา ยิ่งกว่านั้น พอเขาเล็งเห็นว่าถ้ายังอยู่บ้านนี้ต่อไป แกคงหาความสุขไม่ได้จริงๆคุณปัทมาถึงกับยอมเป็นฝ่ายไป ยอมเสียสละความสุขส่วนตัวไปจากคนที่เขารัก เพราะเห็นแก่ลูกสาวกำพร้าแม่ของฉัน แต่ถึงอย่างนั้นแกจะเคยสำนึกสักนิดไม่มี แล้วพอฉันพายายดาเข้ามาอยู่บ้านนี้ เพื่อจะได้เข้าโรงเรียนดีๆฬนฐานะลูกคนหนึ่งของฉัน แกก็รังคัดรังเคกดขี่ข่มเหงน้องมาตลอด ฉันจะบอกอะไรแกให้ ยายดาไม่ใช่คนไม่สู้คน แต่ก็ต้องยอมแกเพราะฉันขอเอาไว้ แล้วยังไง...แทนที่แกจะได้คิด กลับยิ่งได้ใจทำอะไรไม่คิด ยังโชคดีที่ยายดาไม่ใช่คนเห่อเหิมอยากทำตัวเด่น ไม่อย่างนั้นบ้านนี้คงลุกเป็นไฟนานแล้ว ไม่ได้อยู่กันอย่างสงบมาจนทุกวันนี้หรอก”
“พ่อจะพูดยังไงก็ได้” ลัลลิตาสวนกลับทันควันที่ได้ช่อง “แต่ความจริงมีอยู่ว่าพ่อรักนังดา รักลูกสาวนังเมียน้อยบ้านนอกนั่นมากกว่าตา!”
กล่าวจบประโยคเกรี้ยวกราดก็กระแทกเท้าผละไปเหมือนไม่เห็นหัวบิดาที่นั่งโด่
แต่ก่อนจะทันออกประตู เป็นจังหวะเดียวกับที่น้องสาวต่างมารดาเดินสวนเข้ามา หญิงสาวที่อ่อนวัยกว่าจึงถูกกระแทกแรงอย่างจงใจ ทำเอาร่างบางอรชรเซไปหลายก้าว พอตั้งตัวได้ก็มองสบตาพี่สาวเขม็ง เพราะมาทันได้ยินคำกล่าวสุดท้ายที่ลัลลิตาพูดใส่หน้าบิดา
“มองฉันทำไมนังหน้าด้าน! พอใจล่ะสิที่แย่งคุณราเมศวร์ไปจากฉันได้ แกมันก็เหมือนแม่แกที่ได้เที่ยวแย่งผู้ชายมีเจ้าของอยู่แล้วอย่างไร้ยางอาย ไม่มีสามัญสำนึก โอ๊ย!”
เสียงร้องแสดงความเจ็บปวดระคนตกใจมีขึ้นหลังเสียงดัง ‘พลั่ก!’
“แก...แก! นังดา! แกตบฉัน?”
“เขาเรียกชก ไม่ใช่ตบ”
เจ้าของหมัดเล็กตอบเสียงเครียด ประกายตาเอาจริง
“ดาเคยขอพี่ตาหลายครั้ง จะด่าว่าดายังไงก็ได้แต่อย่าลามปามถึงแม่ของดา แม่ไม่ได้ทำอะไรผิดที่หวนมาแต่งงานกับผู้ชายที่ตัวเองเคยรักหลังจากฝ่ายชายตกพุ่มม่าย ดาก็ไม่อยากพูดหรอกเพราะทั้งคุณแม่ของพี่ตา แม่ของดาต่างก็ตายไปแล้วทั้งคู่ แต่อยากจะให้พี่ตาหยุดคิดสักนิด คิดให้ดีๆจะเห็นว่าถ้าพูดถึงการยื้อแย่งแล้วละก็ คุณแม่ของพี่ตานั่นแหละที่เป็นคนยื้อแย่ง เพราะคุณพ่อรักกับแม่ของดาอยู่ก่อน แต่คุณพ่อก็จำต้องทิ้งแม่ของดาไปแต่งงานกับคุณแม่ของพี่ตาเพราะเห็นแก่คุณปู่คุณย่าที่รู้จักกับคุณตาคุณยายของพี่ตามานาน แล้วก็รู้อยู่ว่าคุณแม่ของพี่ตาหลงรักคุณพ่อมาแต่รุ่นสาว จะพูดว่าคุณแม่ของพี่ตาให้ผู้ใหญ่บังคับคุณพ่อแต่งงานด้วยทางอ้อมก็คงไม่ผิด”
“นังดา! แกพูดอย่างนี้ได้ยังไง? แกจะมาว่าแม่ฉันไม่ได้นะ ฉันไม่ยอม!”
“ไม่ยอมแล้วจะทำยังไง ทีตัวละด่าว่าแม่คนอื่นปาวๆ พอโดนเข้ามั่งรู้จักโกรธเหมือนกันนี่”
“นัง...ฉันจะตบแกล้างน้ำเดี๋ยวนี้แหละ!”
“ก็เอาซี พี่ตามีมือคนเดียวหรือล่ะ ดาขอบอกก่อนนะ ตั้งแต่นี้ไป ดาจะไม่ยอมให้พี่ตารังแกได้ตามใจชอบอีกแล้ว”
ปูริดาพูดเสียงเฉยๆ แต่ท่ายืนตัวตรง มือตกแนบลำตัวกำหมัดแน่นอย่างเตรียมพร้อม ก็ทำเอาลัลลิตาไม่กล้าทำอย่างปากพูดได้เหมือนกัน ที่พอทำได้คือกัดฟันพูดเสียงอาฆาตแค้นก่อนสะบัดหน้าผละไป
“แล้วแกกับฉันจะได้เห็นดีกัน ถ้าฉันทำให้แกกระอักอกมาเป็นเลือดไม่ได้ฉันก็ไม่ใช่ลูกคน!”
ปูริดายังยืนขึงแม้ว่าพี่สาวจะลับตัวไปแล้ว กระทั่งบิดาเดินเข้ามาแตะที่ไหล่ นั่นแหละ ตางามราวตากวางจึงค่อยกระพริบถี่ มองบิดาอย่างเสียใจ
“หนูขอโทษค่ะพ่อ ที่...ที่ทำลงไปเมื่อครู่นี้”
มือบางประนมกราบลงกับไหล่บิดา
“พ่อเข้าใจ”
ดำรงพูดเสียงอ่อนโยน โอบบ่าลูกสาวคนเล็กเข้ามาหาตัวพาเดินไปที่เก้าอี้
“พี่ตาเขาโกรธดาเรื่องอะไรอีกละคะ”
ถามพร้อมกับนั่งลงตรงข้ามบิดา
“ยายตาก็หาเรื่องหนูได้ทุกเรื่องแหละ เว้นเสียแต่ต้องการให้ทำอะไรให้”
“แต่หนูว่าน่าจะมีสาเหตุมากกว่าปกติ”
ดำรงถอนใจ ความจริงเรื่องที่จะให้ปูริดาแต่งงานยังไม่หลุดออกจากปากให้บุตรสาวรู้ด้วยซ้ำ ซึ่งก็ยังไม่รู้เหมือนกันว่าผลจะออกมายังไง
- Writer
