ตอนที่ 2 ถ้ามันสามารถย้อนเวลากลับไปได้

1872 Words

- Richy Condo - เวลา 19.30 น. ภายในห้องคอนโดหรู ครืดดด ครืดดด ~ ร่างบางนั่งมองโทรศัพท์ตัวเองที่ยังคงสั่นไม่หยุดอย่างต่อเนื่อง…เธอมองเบอร์สกายที่โทรเข้ามาไม่หยุด มือเรียวสวยยกขึ้นมาปิดหน้าตัวเองพร้อมกับลูบเบา ๆ อย่างต้องการระบายความอึดอัดที่อยู่ภายในใจ...ธารน้ำ ชันเข่าตัวเองขึ้นมากอดไว้ก่อนจะฟุบหน้าลงพร้อมกับปล่อยให้น้ำตามันไหลรินออกมาอย่างห้ามไม่ไหว… เธออยากหนีไปจากตรงนี้ หนีไปจากความรู้สึกที่เธอกำลังแบกไว้ ทุกอย่างมันกำลังบีบบังคับเธอจนทำให้เธอมองไม่เห็นทางอีกแล้ว “ฮึกกก ฮือออ…” ความเจ็บปวดของเธอกำลังถูกส่งผ่านน้ำตาที่กำลังไหลรินออกมาไม่หยุด ธารน้ำเป็นผู้หญิงที่ภายนอกดูเข้มแข็ง กล้าหาญ และไม่ยอมคน แต่ภายในจิตใจจริง ๆ ไม่มีใครรู้เลยว่าธารน้ำเปราะบางแค่ไหน… ทุกคนที่มองเธอจะบอกแค่ว่า เธอคือผู้หญิงเอาแต่ใจ ชอบเอาชนะ... ไม่มีใครรู้เลยว่าที่จริงแล้วเธอเป็นคนยังไง ติ้ด ติ้ด ติ้ด เสียงกดรหัสผ่านหน้าประตูห้องของธารน้ำดังขึ้นโดยที่ตัวเจ้าของไม่รู้เลยว่ามีคนกำลังจะเข้ามาภายในคอนโดของเธอ… แกรก! มือหนาเปิดประตูพร้อมกับเดินเข้ามาภายในคอนโดหรูของธารน้ำ โดยที่เขากวาดสายตามองไปรอบ ๆ ห้องเพื่อหาหญิงสาวที่เป็นต้นเหตุซึ่งทำให้เขามาในวันนี้… มาแทนเดินไปที่ห้องนอนของธารน้ำ ก่อนจะชั่งใจคิดว่าควรจะเปิดเข้าไปดีไหม… จนสุดท้ายเขาก็จับลูกบิดประตูก่อนจะเปิดเข้าไป… แอดดด… “แทน!?” ร่างบางเงยหน้าขึ้นมามองด้วยความตกใจ ดวงตาคู่สวยเบิกกว้าง ก่อนจะมองไปที่ร่างสูงซึ่งยืนพิงบานประตูด้วยใบหน้านิ่งเรียบนัยน์ตาสีน้ำตาลของมาแทนมองไปยังใบหน้าของหญิงสาวที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตา… “มาทำไม?!” ร่างบางพูดพร้อมกับลุกขึ้นจากเตียงทันที… มาแทนนิ่งเงียบไม่ตอบ แต่เท้ายาวของเขาก็ค่อย ๆ ก้าวเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าร่างบาง… “ทำแบบนี้ทำไม?” “ฉันทำอะไร?!?” “ที่เธอลาออก ลาออกทำไม” “ก็เพราะฉันไม่อยากทำแล้วไง” “เวลาพูดอะ ช่วยมองหน้าฉันด้วย…” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นพร้อมกับยึดไหล่ร่างบางตรงหน้าไว้ด้วยสองมือของตัวเอง… ใบหน้าหล่อเหลาของมาแทนมองไปยังใบหน้าสวยของธารน้ำที่ยังคงเมินหน้าหนีเขาไปอีกทาง… “ธาร…” “หยุดสักทีได้ไหม…” “ฉันไม่เข้าใจว่านายต้องการอะไรอีก…” “ทุกอย่างที่นายต้องการ ฉันทำให้นายไปหมดแล้ว…” “แล้วนายต้องการอะไรจากฉันอีกอะมาแทน…” ธารน้ำพูดอย่างคนหมดแรง…ก่อนที่ร่างบางจะทรุดตัวลงนั่งที่พื้น… มาแทนมองภาพตรงหน้าด้วยความรู้สึกมากมายที่ยากจะอธิบาย แต่ภายในใจเขามันเจ็บแปลบขึ้นมาแปลก ๆ “ปล่อยฉันไปสักทีได้ไหม…” “ได้ไหมแทน…ฮึก…” เสียงสะอื้นของธารน้ำดังเข้าในโสตประสาทของมาแทนทันที เขามองภาพธารน้ำที่ร้องไห้จนตัวโยนด้วยความรู้สึกที่แปลกไปจากเดิม… ร่างสูงย่อตัวลงเขาอยากจะรั้งตัวธารน้ำเข้ามากอด แต่ทว่าเขาทำได้แค่คิด แค่คิดเท่านั้นจริง ๆ เขาควรทำยังไงกับเรื่องนี้ดี เขาจะปล่อยธารน้ำไปได้จริง ๆ ใช่ไหม… เขาทำมันได้ใช่ไหม… “ถ้าเธออยากพัก ก็พักให้เต็มที่…” “แต่สิ้นเดือนนี้ ฉันหวังว่าจะไม่เห็นจดหมายลาออกของเธอ…” ร่างสูง พูดด้วยน้ำเสียงที่มันเย็นชาราวกับเขาไม่รับรู้ความเจ็บปวดใด ๆ ของธารน้ำเลย มาแทนยันตัวลุกขึ้นยืนพร้อมกับเมินหน้าไปอีกทาง… ในตอนนี้ เขาไม่สามารถ ปล่อยธารน้ำไปได้จริง ๆ … “นายจะเลวใส่ฉันไปถึงไหน!” ร่างบางพูดออกมาก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองร่างสูง มาแทนไม่ตอบอะไรเขาทำเพียงแค่หันหลังแล้วเดินจากไปทันที… “ทำไมนายต้องทำแบบนี้กับฉันด้วย…” “ถ้านายไม่รักฉัน นายก็ควรจะปล่อยฉันไปสิ…” ร่างบางร้องไห้ออกมาอย่างหมดแรง ทำไมเรื่องบ้า ๆ พวกนี้มันถึงถาโถมเข้ามาที่เธอไม่หยุด หรือนี่มันคือเวรกรรมที่เธอเคยทำไว้เหรอ เธอเคยเป็นต้นเหตุสร้างความเจ็บปวดให้กับวาโยกับดารัณ พระเจ้าเลยลงโทษเธอด้วยการให้เธอเจอเรื่องแบบเดียวกันงั้นเหรอ… “ฮึกกก ฮือออ…” ธารน้ำร้องไห้อย่างหนัก ภาพเก่า ๆ ในวันวานของเธอกับมาแทนฉายขึ้นมาอีกครั้ง… ถ้าเธอเลือกได้ ถ้ามันย้อนเวลากลับไปได้ เธอจะไม่ยอมให้เรื่องพวกนี้มันเกิดขึ้นเลย… ย้อนกลับไปเมื่อ 1 ปีที่แล้ว โรงพยาบาล DN “หิวจัง…” ฉันขยับตัวลุกขึ้นนั่งโดยที่ไม่ให้กระทบกระเทือนถึงแผลที่โดนยิง…ฉันนอนอยู่ที่โรงพยาบาลมาจะเข้าอาทิตย์ที่สามแล้ว นับรวมจากวันที่นอนไอซียูด้วย ตอนนั้นฉันคิดว่าตัวเองจะไม่รอด เอาซะแล้ว แต่ตอนที่รับกระสุนแทนพี่โยฉันก็ไม่กลัวตายเลยเหมือนกัน… แค่คิดว่าฉันอยากจะปกป้องพี่ชายคนเดียวของฉันแค่นั้น เพราะเรื่องราวแย่ ๆ ที่มันเกิดขึ้นส่วนหนึ่งก็มาจากฉันคนนี้นี่แหละ ที่เอาผู้หญิงที่ชื่ออลิซเข้ามาในชีวิตพี่โย… ก๊อก ๆ ! เสียงเคาะประตูดังขึ้น ฉันมองไปที่ประตูก่อนที่บานประตูจะถูกเปิดออก ดวงตาของฉันเบิกกว้างขึ้นนิด ๆ เพราะไม่คิดว่าจะเป็นเขาที่มาหา “ไง...” ฉันมองมาแทนที่เดินถือถุงอะไรสักอย่างเข้ามาก่อนที่เขาจะเอาไปวางที่โต๊ะวางอาหาร... “วันนี้ไม่มีงานเหรอ...” “ไม่มีอะ คิวว่างเลยมาเยี่ยม...” แต่เขาก็ตอบกลับมานิ่ง ๆ ตามนิสัยเขานั่นแหละ... เย็นชาชะมัด... เขามันเย็นชาเสมอต้นเสมอปลายเลยจริง ๆ “ยังเจ็บแผลอยู่ไหม?” “ไม่แล้วละ ก็ดีขึ้นแล้ว...” “อืม...” “มีอะไรมากินบ้างเหรอ...” ฉันแสร้งถามก่อนจะทำเป็นสนใจของในถุงที่เขาซื้อมา... “ของที่เธอบ่นอยากกินไง...” เขาพูดนิ่ง ๆ พร้อมกับแกะถุงแล้วหยิบของที่อยู่ในถุงออกมาวาง ฉันมองการกระทำของเขา ก่อนจะอดรู้สึกดีไม่ได้เพราะมาแทนเป็นคนนิ่ง ๆ เหมือนไม่สนใจอะไร พูดหรือบ่นอะไรไปก็เหมือนว่าเขาจะไม่ฟัง ไม่ได้สนใจ แต่สุดท้ายแล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างมันแสดงให้เห็นในตอนนี้ ว่าภายใต้ความเย็นชาของเขา มันก็แค่หน้ากากที่เขาสวมไว้ ที่จริงแล้ว เขาเป็นคนที่ใส่ใจรายละเอียดกับทุกอย่างมากเลยละ... เหมือนที่เขากำลังทำให้ฉันอยู่ตอนนี้ “น่ากินจัง...” ฉันพูดพร้อมกับมองอาหารที่เขาเลื่อนมาวางตรงหน้าฉัน... “คน หรือ อาหาร...” “O_O!” ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองมาแทนอึ้ง ๆ ที่จู่ ๆ เขาก็พูดอะไรแบบนี้ออกมา แต่คนที่พูดกลับทำตัวเป็นปกติ...ต่างจากฉันที่ยังคงอึ้งกับคำพูดนิ่ง ๆ ของเขา ปกติเขาจะไม่พูดเล่นแบบนี้กับฉันนะ “เป็นอะไรอะ ไม่สบายหรือเปล่า?!” ฉันถามพร้อมกับอังมือไปที่หน้าผากของเขา มาแทนหลุดยิ้มออกมาก่อนจะจับมือฉันไว้ “กินเข้าไป เดี๋ยวเย็นแล้วมันไม่อร่อย...” “เย็นก็กินได้ อะไรที่พี่แทนซื้อมาก็อร่อยหมดทุกอย่าง” “ฉันไม่ได้เป็นพี่เธอ หยุดเรียกพี่สักที…” “งั้นธารเรียกที่รักได้ไหมง่ะ…” “เลอะเทอะใหญ่ละ...” มาแทนพูดพร้อมกับผลักหัวฉันเบา ๆ ก่อนที่เขาจะลุกไปหยิบถ้วยมาใส่ของกินให้ฉัน… ฉันอมยิ้มให้กับสีหน้าของเขาในตอนนี้ ใบหน้าหล่อเหลาที่มันชวนให้ผู้หญิงหลายคนหลงไหลกำลังแสดงสีหน้าว่าเขาเสียอาการเพราะคำพูดของฉัน “เจ็บแขนอะ ป้อนหน่อย…” “เธอโดนยิงที่หลัง ไม่ใช่แขน…” “แต่มันทำให้แขนไม่มีแรงด้วยอะ :(” “ป้อนธารหน่อยยย…” ฉันทำตาปริบ ๆ พร้อมกับพูดอ้อนเขา “อ้าปากดิ…” คนตัวสูงพูดเสียงนิ่ง ก่อนจะตักเกี๊ยวกุ้งของโปรดฉันขึ้นมาจ่อที่ปาก ฉันยิ้มให้เขาก่อนจะอ้าปากงับเกี๊ยวกุ้งเข้าไปเต็มปากเต็มคำ “อร่อยจัง…” “อืม…” มาแทนพยักหน้านิด ๆ ก่อนจะตักเกี๊ยวกุ้งขึ้นมาป้อนฉันอีก… “กินดี ๆ เลอะหมดแล้ว…” มือหนาวางช้อนลงในถ้วยก่อนจะเอื้อมมือมาเช็ดที่มุมปากให้ฉันเบา ๆ ... อีกแล้ว แค่การกระทำเล็ก ๆ น้อย ๆ ของมาแทน กำลังทำให้ใจฉันเต้นผิดจังหวะอีกแล้ว... “ซะ ซื้อร้านไหนมาอะ…” ฉันพยายามจัดการความรู้สึกตัวเอง ก่อนจะแกล้งถามเขาไป “ทำไม? ไม่อร่อยไง?” “ไม่ ๆ มันอร่อยมากต่างหาก…” “อืม…” “แล้วสรุปซื้อร้านไหนคะ?” ฉันถามเขาอีกครั้ง ร่างสูงนิ่งเงียบก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองฉัน “ฉันทำเอง…” “อะไรนะ!” ฉันแทบสำลักหลังจากที่ได้ยินประโยคนั้นจากมาแทน… เขาทำเกี๊ยวกุ้งเองงั้นเหรอ? -0- บ้า บ้าไปแล้ว… “ตกใจไร?” “ก็นายบอกว่า นายทำเอง?” “อืม ก็ทำเอง...ทำไมอะมันน่าตกใจอะไร?” “ก็ ก็ไม่คิดว่านายจะทำมาให้ฉัน...” “ก็ว่างพอดีเลยทำเผื่อ…” ฉันนั่งฟังร่างสูงพูดโดยที่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาสบตาฉัน… บ้าน่า ทำไมฉันรู้สึกว่าเขากำลังเลิ่กลั่กเพราะฉันล่ะ >.แอดดด ปึก!!! “มึงเปิดเบา ๆ ไม่ได้เหรอไอ้กาย...” “ก็เนี่ยเบาแล้ว..." “ถ้าธารหลับอยู่แล้วตื่นเพราะมึง มึงโดนด่าแน่..." “ธารมันไม่หลับหรอกเชื่อกู...” เสียงโหวกเหวกดังขึ้นหลังจากที่ประตูห้องพักฉันถูกเปิดออก...ขนาดตัวยังไม่โผล่มาฉันยังรู้เลยว่าใคร สกายกับคีรินชัวร์ = =' “นั่นไงไม่ได้หลับจริงด้วย...” สกายพูดพร้อมกับเดินมาหยุดอยู่ใกล้ ๆ เตียงฉัน “มาทำไมไม่ทราบไอ้ตี๋...” “โอ้โฮ ธาร! ปากแบบนี้แสดงว่าหายดีแล้วดิ...”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more