ไป๋ฟางหรง

ตอนที่ 11

11

“ไม่ไปดูว่าที่เมียเจ้าบ้างรึ ริอ่านไปหาเรื่องหรงเอ๋อร์ของข้า จนทำให้นางหมดความอดทนกับเจ้า เช้าก็เป็นเจ้าพูดจาเหยียดนาง ตกกลางวันก็เป็นคนรักของเจ้า พวกเจ้านี่นะ ช่างเป็นผีเน่ากับโลงผุชัด ๆ” ชายชราส่ายหัวอย่างเหนื่อยหน่าย เดินไพล่หลังแล้วจากไปเพียงเท่านั้น

ปล่อยให้ลูกชายยืนมึนศีรษะโดยไม่รู้อะไรเป็นอะไร พ่อบ้านฝูแกล้งเสียอกเสียใจนักหนา ยกมือขึ้นมาปาดน้ำตา “สงสารคุณหนูกับคุณชายน้อยเหลือเกิน มีบิดาไม่รักไม่เอ็นดู มิหนำซ้ำยังมีมารดาใหม่มากลั่นแกล้งรังแกอีก”

จ้าวหย่งคังจ้ำเท้าไปยังเรือนพักรับรองของถังม่านชิง เมื่อเปิดประตูเข้าไปถึงกับผงะ ยกมือชี้หน้าตาเหลอหลาราวกับว่าเห็นผี “หน้านางไปโดนอะไรมา”

“ก็นางไปหาเรื่องฮูหยิน อ้อมิใช่สิ ไปหาเรื่องอดีตฮูหยิน ทำให้นางกรุ่นโกรธลงไม้ลงมือ แต่ก็เห็นว่าถูกส้นเท้าของอดีตฮูหยินกระแทกใส่หน้าเจ้าค่ะ สภาพก็เป็นเช่นนี้” สาวใช้เหลือบมองแช่งชักหักกระดูกสตรีหน้ามึนหน้าด้าน ไม่รู้หัวนอนปลายเท้า ท่านแม่ทัพก็รับนางมาเป็นว่าที่ฮูหยิน

“ไม่รู้ว่าป่านนี้คุณหนูน้อยจะเป็นเช่นไร ระหกระเหินถึงไหนแล้ว น่าสาร น่าสงสาร” นางกอดเข่าตนเอง แอบชำเลืองมองเป็นระยะ

จ้าวหย่งคังยิ่งขมวดคิ้วใหญ่ เขาเดินออกไปข้างนอกเรือนอย่างคนหัวเสีย ส่งเสียงเรียกคนสนิทของตนให้ออกมา “อาถงส่งคนไปตามหาฮูหยิน” คำสั่งการดูเหมือนจะเผด็จการนัก

พวกเขาถูกหมายหัวกันแต่ละคนแล้ว หากใครแพร่งพรายเรื่องราวของฮูหยินออกไปละก็ ก็ควรจะต้องคิดให้ดี มีแต่คำว่า อด อด และก็อด

“ขอรับ” อาถงแสร้งตอบรับและทะยานกายขึ้น แต่ละคนได้รับคำสั่งต่างก็พากันหัวเราะ แอบนินทาลับหลังท่านแม่ทัพอีกต่างหาก

สามแม่ลูกเข้าครัวทำอาหารง่าย ๆ ในจวนใหม่ ที่ดูจะสบายอกสบายใจเป็นไหน ๆ มีสวนดอกไม้ และยังมีชิงช้า ยังมีน้ำตกจำลองอีกด้วย เรือนด้านหน้าเป็นเรือนหลังใหญ่ แน่นอนว่าพวกเขาไม่อยู่เรือนนั้น แต่กลับพากันมาอยู่เรือนขนาดกลาง

ฟางหลินหัวเราะคิกคัก นั่นเพราะว่าท่านย่าให้คนไปหาลูกแมวมาให้ เห็นว่าหลานสาวบ่นอยากมีสัตว์เลี้ยง แต่ฟางหรงกลับพูดขึ้นมาว่า “มันก็แค่ลูกแมวน้อยน่ารัก เปลี่ยนเป็นลูกเสือขาวดีกว่าหรือไม่”

“ท่านแม่ใครจะจับเสือขาวได้เล่าขอรับ” จ้าวหย่งเล่อขมวดคิ้วกล่าวขึ้นมา “อีกไม่นานในเมืองหลวงจะจัดงานต้อนรับคณะราชทูต ลูกเองต้องเดินทางไปด้วย น้องรองด้วยเช่นเดียวกัน แต่ลูกเห็นว่าท่านแม่อยู่ว่าง ๆ ลูกก็เลยส่งรายชื่อท่านแม่ เข้าร่วมงานประลองด้วยขอรับ”

“เล่อเอ๋อร์ ล้อแม่เล่นใช่หรือไม่” สตรีหม้ายเช่นนางจะมีหน้าเข้าร่วมงานประลองฝีมือได้อย่างไร นางล้างมือมานานแล้ว ตั้งแต่ที่แต่งงานเข้าตระกูลจ้าว กระบี่ ทวน หรือกระทั่งธนู นางไม่ได้หยิบมันมาเกือบสิบปี นั่นเพราะนางเตรียมพร้อมที่จะเป็นภรรยาของเขา เป็นภรรยาที่ดี

“ลูกหาได้ล้อเล่นไม่ อาจารย์ใหญ่ยังออกปากชมท่านแม่ ว่างดงามนัก ยามนั่งอยู่บนอานม้าช่างดูสง่างามราวกับเทพธิดา อาจารย์ยังเอ่ยปากว่าเสียดายยิ่งที่ท่านแม่แต่งงานเสียก่อน” หย่งเล่อได้ยินอาจารย์ใหญ่เล่าเรื่องของมารดาให้ฟัง เขาเองยังนึกไม่ถึง

ท่านแม่ที่ปกติจะถูกลมหนาวไม่ค่อยได้ มักล้มป่วยอยู่เสมอ ท่านแม่ที่รูปร่างบอบบางคล้ายว่าจะล้มลงได้ทุกเมื่อ และท่านแม่ที่แสนดีแสนน่ารักใจเมตตา แต่เป็นที่ท่านอาจารย์ใหญ่หวาดกลัวนัก เขาเองยังไม่อยากจะเชื่อสักนิด แท้ที่จริงแล้ว มารดาของเขาเป็นเทพธิดาหรือปีศาจร้ายกันแน่

ท่านอาจารย์ใหญ่โหดเหี้ยมออกปานนั้น ถึงขั้นออกปากว่ามารดาของเขาทั้งคู่ว่า ดุร้ายราวกับนางพยัคฆ์เสียนั่น พวกเขายังไม่เคยเห็นท่านแม่ตบตีใครสักคน กระทั่งลงโทษบ่าวไพร่ก็หาได้ทำไม ขนาดท่านแม่ทัพกลับมาก็ทำให้ท่านแม่ร้องไห้น้ำตาแทบจะกลายเป็นสายเลือด

เขายังครุ่นคิดว่า ท่านอาจารย์ใหญ่นั้นสติดีอยู่หรือไม่ จนกระทั่งเพิ่งรู้ว่า สตรีหน้าด้านคนนั้นถูกท่านแม่จัดการแทบตาย เขาละสาแก่ใจนัก

ท่านแม่ทัพตอนนี้ที่ลูกชายกำลังนินทา สีหน้าของเขาดูกลัดกลุ้มนัก จึงได้เดินไปยังศาลบรรพชน คิดว่าน่าจะทำให้เขาใจเย็นลงมาบ้าง แต่สิ่งที่เขาเห็นนั่นคือกระดาษแผ่นหนึ่งถูกใส่เอาไว้ในซอง เขาหยิบมันขึ้นมาอ่าน และคราวนี้เขาสำนึกแล้ว

ถ้อยคำของนางกลั่นกรองออกมาเป็นตัวอักษร มีถ้อยคำที่ลึกซึ้งกินใจนัก

“เริ่มแรกเป็นข้าที่วิ่งตามท่านไปทั่วทุกแห่ง ตอนนั้นข้าเพียงแค่สิบหนาว ข้ายอมทำทุกอย่าง หวังให้ท่านหันมองมาที่ข้าบ้าง จนกระทั่งวันที่ข้ากับท่านได้หมั้นหมายกัน ข้าล้วนดีใจนัก

แต่เหตุใดหลังจากนั้น ท่านก็เย็นชาใส่ข้า คล้ายราวกับว่าข้านั้นดูน่าขยะแขยง แต่ไม่เป็นไร ข้าจะใช้ความจริงใจทั้งหมดนั่นแสดงให้ท่านเห็น ท่านพี่ชอบกินน้ำแกงปลา กินผัดและเนื้อ ข้าก็ต้องเรียนทำอาหาร หวังว่าจะมัดใจท่าน

ผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นท่านมอบให้ข้า ข้าจึงได้ร่ำเรียนเย็บปักเฉกเช่นสตรีน้อย เข็มนั่นปักมือข้าจนพรุนไปหมด มิเคยเสียใจ การจะดูแลบิดามารดาของสามี ย่อมจะต้องรู้ว่าหากพวกท่านอายุมากขึ้นแล้ว ควรกินสิ่งใด และไม่ควรกินสิ่งใด ข้าทุ่มเททั้งกายและใจ

วันแต่งงานข้าสุดแสนจะดีใจนัก ในที่สุดก็ได้แต่งงานกับท่านเสียที สุดท้ายแล้ว ท่านก็ยังกล่าวหาข้าอยู่เช่นเคย เป็นข้าที่เริ่มต้น เป็นข้าที่วิ่งไล่ตามท่าน และเป็นข้าที่ดื้อดึงดื้อรั้น

สุดท้ายข้าก็ขอให้ท่านได้สมหวังในรักกับคุณหนูถังม่านชิง ขอให้พวกท่านมีลูกเต็มบ้าน มีหลานเต็มเมือง สุดท้ายก็ไม่ต้องออกตามหาข้ากับลูก ขอให้ท่านโชคดี ไป๋ฟางหรง”

“หรงเอ๋อร์ เจ้าตัดพ้อข้าอยู่ใช่หรือไม่ ข้าเสียใจ ข้าผิดไปแล้ว หรงเอ๋อร์ ข้าผิดไปแล้วจริง ๆ ข้าขอโทษเจ้านัก เจ้าอยู่ไหน กลับบ้านเราเถิด” จ้าวหย่งคังหมดสภาพแม่ทัพใหญ่ ร้องไห้ฟูมฟายอยู่ในศาลบรรพชน วันนี้เขาเพิ่งจะรู้ว่า แท้ที่จริงนางเป็นภรรยาที่ดี และเพิ่งจะรู้ตัวก็ตอนที่เสียนางไปแล้ว

สองผู้เฒ่าแอบมองอยู่ในช่องลับ ต่างก็ขบขันหัวเราะอย่างสบายอกสบายใจ ในที่สุดพวกท่านทั้งสองก็ได้สั่งสอนลูกชายได้ เพราะสมองหมูเช่นนี้อย่างไร ถึงได้ถูกจูงจมูกโดยไม่รู้ตัว หากนางยังแข็งแรงเหมือนเมื่อก่อนรับรองว่าจะต้องเพ่งหัวลูกชายให้เลือดอาบ