ไป๋ฟางหรง

ตอนที่ 18

18

หย่งคังหน้าชาบื้อใบ้กินไปชั่วขณะ “พ่อขอโทษหลินเอ๋อร์ นี่ลูกแมวของลูกมันชื่ออะไร”

“มันชื่อเจ้าไป๋น้อย” ฟางหลินรับลูกแมวมากอดเอาไว้ จึงทำให้อารมณ์ดีขึ้นมาบ้าง

“พ่ออยากให้มันมีเพื่อเล่น เช่นนั้นวันนี้เราไปดูลูกแมวเพิ่มอีกสักตัวดีหรือไม่” หย่งคังเจ้าเล่ห์นัก เขามองออกว่าลูกสาวก็ยังเป็นเด็ก

ฟางหลินมองลูกแมวอยู่ในอ้อมกอด ด้วยเพราะยังเป็นเด็กก็อยากจะเลี้ยงลูกแมวเพิ่ม จึงพยักหน้าและหลงกลบิดาเข้าให้ “จริงหรือเจ้าคะ ถ้าหากข้า อยากได้สักสิบตัวท่านแม่ทัพจะซื้อให้ข้าได้หรือไม่”

“แน่นอนว่าพ่อย่อมซื้อให้หลินเอ๋อร์” หย่งคังยิ้มออกมาทันที “แต่พอขอแค่อย่างเดียวเท่านั้น” เขายกยิ้มขึ้นมาอีกครั้ง แววตาของเขามีแต่ความอ่อนโยน

“เรียกว่าท่านพ่อสักคำจะได้หรือไม่” หย่งคังรอลุ้น อยากได้ยินยิ่งนัก หัวใจของของเขาเต้นกระหน่ำตึกตักราวกับตีกลองออกรบ จะดีไม่น้อยหากลูกสาวเรียกเขาสักคำ มันจะทำให้เขาชุ่มชื่นใจเป็นไหน ๆ อยากรับรู้ความสุขนั่นเสียเหลือเกิน

“ท่าน....” ฟางหลินอ้าปากกำลังจะเรียก

“ท่านไม่มีสิทธิ์เป็นท่านพ่อของพวกข้า หลินเอ๋อร์ มานี่เร็ว ๆ เข้าอย่าได้ไปอยู่ใกล้ ๆ กับคนใจร้ายใจดำอำมหิต” หย่งเล่อเห็นแผ่นหลังน้องสาว เขารีบใช้วิชาตัวเบาทะยานมาทันที จึงได้ยินสิ่งที่บิดาเอ่ยปากนั่น เขาจึงรีบพูดสวนทันควันขึ้นมา

“เล่อเอ๋อร์ พ่อผิดไปแล้ว ให้อภัยพ่อสักครั้งได้หรือไม่” เมื่อได้ยินเสียงลูกชายกล่าวเช่นนี้ ภายในอกนั้นราวกับว่ามันกำลังกลัดหนอง ใบหน้าที่เมื่อครู่เบิกบาน หายวับไปกับตา เหลือเพียงแค่ใบหน้าที่ดูเสียใจหมองเศร้า

“กระทำผิดรู้เอ่ยขอโทษย่อมให้อภัย แต่เป็นท่านเลือกที่หมางเมินพวกเราก่อนเอง ดังนั้นขอให้ท่านใช้เวลาสำนึกผิดต่อไป

หกปีมานี้ท่านแม่ของข้าต้องทุกข์กายทุกข์ใจ ร่างกายไม่แข็งแรง กินน้อย นอนน้อย เมื่อท่านกลับมายังนำภรรยามาอีกคน

ข้าไม่เคยเห็นบิดาบ้านไหนจะเป็นเหมือนท่าน ทำร้ายใจภรรยา เหยียบย่ำใจท่านแม่ของข้า จะให้พวกข้าให้อภัยท่าน ผิดไปแล้ว ท่านเจ็บปวดแค่นี้ ยังสู้ท่านแม่ของข้าไม่ได้สักนิด!” หย่งเล่อยิ้มเหี้ยม เขาได้โอกาสแล้ว

“ตอนนี้ท่านแม่ข้าเป็นสตรีไม่มีพันธะแล้ว อีกไม่นานจะมีบรรดาชายหนุ่มตามเกี้ยวท่านแม่ของข้าเป็นแน่ ถึงเวลานั้น พวกข้าจะไม่ขัดขวางเสียด้วยซ้ำ พวกข้าจะส่งเสริมให้ท่านแม่แต่งงานใหม่ จริงหรือไม่น้องรอง”

ฟางหลินพยักหน้าหงึกหงักยังคงกอดลูกแมวเอาไว้ “จริงเจ้าค่ะ ถึงตอนนั้นเป็นพวกเราจะเลือกสามีให้ท่านแม่ อ้อจริงสิ ท่านอ๋องอู๋เมิ่งซาน ฝากความคิดถึงท่านแม่ด้วยล่ะ ข้าลืมบอกเสียสนิท”

หย่งคังหน้าชา ถูกลูกชายตีแสกหน้า ทั้งยังถูกลูกสาวหมางเมินใส่ แทบจะทำให้เขาตั้งสติไม่ได้ นึกไม่ถึงว่าหย่งเล่อจะมีวาจาที่ดุเดือดเผ็ดร้อนเช่นนี้ “ไม่ได้ อย่างไรก็ไม่ได้ ในเมื่อนางเป็นภรรยาของข้าอย่างไรข้าก็ไม่ปล่อยนางไป”

“ท่านแม่ทัพสำคัญตัวผิดไปแล้ว ตอนนี้ท่านแม่ข้าตัดใจ ยุติความรักที่มีต่อท่านแล้ว จะเรียกร้องโหยหาก็เปล่าประโยชน์ขอรับ เชิญกลับไปกอดกับแม่นางถังเน่า ๆ ของท่านเถอะ!”

ฟางหลินได้ลูกแมวเจ้าไป๋น้อยกลับมา ส่วนหย่งเล่อจับจูงมือน้องสาวเดินเข้ามาในจวนของตนเอง แต่เขาถึงกับหยุดการเดิน ทำให้น้องสาวไม่ทันระมัดระวังชนเข้าให้ พี่ชายสูงกว่าน้องสาวเล็กน้อยเท่านั้น แต่เขาปกป้องน้องสาวเป็นอย่างดี

“น้องรอง คราวหน้าอย่าได้คล้อยตามท่านพ่ออีกเข้าใจหรือไม่” หย่งเล่อเห็นว่าน้องสาวถูกหลอก จึงให้นางระมัดระวัง

“แต่ข้าอยากให้ท่านพ่อกับท่านแม่คืนดีกัน” ฟางหลินชอบท่านพ่อของนางมาก เพราะท่านพ่อนั้นดูหล่อเหลา ยิ่งมองใกล้ ๆ ใครบ้างจะไม่อยากมีบิดาเป็นแม่ทัพใหญ่ ดูดีและน่าภูมิใจเป็นไหน ๆ ติดเพียงแค่บิดาของนางช่างหูเบา

“มันเป็นเรื่องดี แต่ข้าไม่ทันระวัง จึงทำให้ท่านแม่คิดมากกับคำพูดของพวกเรา” หย่งเล่อขมวดคิ้วของตนเข้าหากันแน่น ภายนอกเขาดูสุขุมเยือกเย็นดูเป็นยอดบุรุษ แต่แท้ที่จริงแล้วเขาก็ยังเป็นเด็ก

เขาถูกผลักดันให้รับผิดชอบหน้าที่ตั้งแต่เยาว์วัย เมื่อครั้งหนึ่งเดินทางไปยังจวนของท่านยาย เขาถูกท่านยายพร่ำสอนสั่งเป็นวัน คราวนั้นเขาจึงได้รู้ทุกอย่าง

แท้จริงแล้วท่านแม่เสียสละเพื่อท่านพ่อตั้งแต่ก่อนแต่งงาน อุทิศตนเป็นภรรยาที่ดี แต่ก็ถูกหมางเมิน หากเขามีครอบครัว แน่นอนว่าจะไม่ทำเช่นท่านพ่อของเขาอย่างเด็ดขาด

ไม่นึกละอายใจ ยังกลับนำสตรีอื่นมาเหยียบย่ำถึงจวน หากเขาโตกว่านี้เขา คงจะหักคอสตรีนางนั้น หรือไม่ก็สังหารนางเสียให้สิ้นซาก กำจัดนางให้พ้นหูพ้นตา คิดแล้วยังแค้นไม่หาย

“พี่ใหญ่” มือป้อม ๆ ยกขึ้นมาแตะไหล่พี่ชาย นางจ้องเข้าไปในดวงตาของพี่ชายอีกครั้งระบายยิ้มอ่อนหวาน “เมื่อครู่พี่ใหญ่พูดจาว่าร้ายท่านพ่อขนาดนั้น ระวังตัวเอาไว้ด้วยนะเจ้าคะ” นางยกนิ้วหัวแม่มือขึ้นชมเชยพี่ชาย

“ข้านับถือ นับถือจริง ๆ” คำพูดของน้องสาวทำให้หย่งเล่อกลืนน้ำลายลงคออย่างพลางขนอ่อนลุกซู่

“ไม่ต้องทำมาเป็นพูดดีหน่อยเลยนะ เจ้าต่างหากเล่าคิดจะเลี้ยงลูกแมวเป็นสิบ ท่านแม่บอกแล้วให้เลี้ยงเสือขาว” หย่งเล่อแตะจมูกน้องสาว พวกเขามีแค่สองคนพี่น้องย่อมรักใคร่กัน ถึงตอนเด็ก ๆ จะมีตีกันแย่งของเล่น หรือว่าทะเลาะกันก็ตามที ตอนนี้พวกเขาโตพอแล้ว

“พี่ใหญ่ ใครจะกล้าเลี้ยงกันเล่า ข้าตัวแค่นี้เอง คงไม่ถูกมันกลืนลงท้องกระมัง” ฟางหลินขนลุกซู่เพราะหวาดกลัว คิดว่าอย่างไรก็น่ากลัวกว่าลูกแมวที่นางเลี้ยง ดีไม่ดีหากมันกินนางขึ้นมาจะทำอย่างไร เพียงแค่คิดภาพตาม จึงทำให้ขนอ่อนรุกเกรียวตั้งขึ้นทันใด

“ข้าก็ยังงงอยู่” หย่งเล่อขมวดคิ้ว เหตุใดมารดาจึงได้กล่าวถึงเสือขาวบ่อยนัก

“พี่ใหญ่อาจเป็นเพราะท่านแม่ผูกพันกับสำนักพยัคฆ์ขาวหรือไม่ จึงได้พูดบ่อยครั้งเช่นนี้” ฟางหลินได้ยินท่านยายพูดถึงบ่อย ๆ ฝีมือวรยุทธ์ของนางรุดหน้ารวดเร็วก็เพราะท่านยายเคี่ยวเข็ญนาง ทำให้ร้องไห้ อ้อนวอนจะกลับจวนเสียให้ได้