ไป๋ฟางหรง

ตอนที่ 19

19

สามปีที่ผ่านมาไม่ง่ายเลยสำหรับเด็กตัวเล็ก ๆ จะต้องทนฝึกความอดทนขนาดนั้น นึกแล้วก็น้อยใจเหมือนกัน เห็นสหายคนอื่น ๆ ที่มักจะได้หยุดพักผ่อน แต่นางก็หาได้เป็นเช่นนั้นไม่ มักจะต้องเคร่งเครียดตำราโบราณต่าง ๆ กระทั่งสัตว์ต่าง ๆ ในหุบเขาไป๋หรง

ฟางหรงมารดาที่พวกเด็ก ๆ กำลังครุ่นคิด ตอนนี้นางกำลังเดินลมปราณ จู่ ๆ ก็มีเงาทะมึนคนหนึ่งมายืนอยู่เบื้องหน้าของนาง อารามคนชิงชัง จนทำให้ฟางหรงลงมือ สองคนปะทะฝีมือรับและรุกกันหลายกระบวนท่า สุดท้ายฝ่ายที่เพลี่ยงพล้ำ ถูกฝ่ามือและปลายเท้ากระแทกเข้าให้ยังใบหน้า จนร่างของชายคนนั้นลอยละลิ่วติดกับแพงจวนจนเกิดเป็นรอยร้าวขึ้นมา

“ไอ้คนชั่ว ริอ่านเข้ามายังจวนของข้าเชียวรึ ไสหัวออกไป” น้ำเสียงเหี้ยมตวาดออกไป ทำให้เด็ก ๆ ทั้งสองได้ยินต่างก็รีบเร่งฝีเท้าเข้ามาอย่างรีบร้อน

ภาพที่ทำให้เด็ก ๆ เห็นก็คือบิดาช่างกล้าลองดี นอนแน่นิ่งอยู่ติดกับกำแพง ฟางหลินแย้มยิ้มกระโดดโหยงเหยงพลางปรบมือเสียงดัง น้ำเสียงร่าเริงสุด ๆ “ท่านแม่เก่งมาก ๆ จัดการท่านพ่อซะนอนนิ่งไปเลยเจ้าค่ะ”

“ท่านแม่ขอรับ ท่านพ่อจะตายหรือไม่” หย่งเล่อชะเง้อมองบิดาที่นอนหลับสนิทอยู่ข้างกำแพงนั่น

“ไม่หลอกมั้ง ให้คนมาลากเขากลับไปจวนก็แล้วกัน แม่ชังหน้าเขา” ฟางหรงเกาศีรษะเบา ๆ ด้วยสีหน้าครุ่นคิด พลางยกยิ้มขึ้นมาอย่างคนมีชัยชนะ

จ้าวหย่งคังแสร้งสลบ เขาลองรับฝ่ามือและปลายเท้าของนาง ก็ทำให้เขาจุกเจ็บใช้ได้ มือหนัก หมัดหนักไม่เบา อีกทั้งหากทำให้นางหายกรุ่นโกรธเบาบางลงมาได้บ้าง จะเจ็บสักกี่ครั้งก็ยินดี

“โอ๊ย” หย่งคังแกล้งร้องโอดครวญเล็กน้อย “ภรรยาเหตุใดไม่อ่อนข้อให้สามีบ้าง”

“สามหาว ใครเป็นภรรยาของท่าน ข้าหย่าแล้ว ไสหัวออกไป” ฟางหรงไม่ยินยอม เก้าไม่ยอม สิบไม่ยอม ยืนเท้าเอวทันใด

ฟางหลินแม่หนูน้อยแสนบอบบางเริ่มเบะปากเล็กน้อย เห็นใจบิดาเข้าให้ เมื่อเห็นว่าศีรษะมีเลือดไหลซึมออกมา “ท่านแม่ ท่านพ่อจะตายหรือไม่” อารามไม่อยากเป็นกำพร้าจึงได้หวาดกลัว กลัวจริง ๆ

“หัวแตกแค่นี้ไม่ตายหรอก เขากล้าตีพี่เจ้า แม่ก็แค่จับแจกันทุ่มใส่หัวแค่นั้นเอง” ฟางหรงบางเรื่องไม่เคยพูดให้ลูกสาวได้ฟัง เพราะนางน่ารักและเป็นเด็กดีจิตใจอารีเป็นที่สุด มักขี้สงสาร

จ้าวหย่งคังหยัดกายลุกขึ้นยืน “แผลเพียงเท่านี้ พ่อไม่เจ็บสักนิด” เมื่อครู่ได้ยินลูกสาวเรียกว่าท่านพ่อ หัวใจของเขาพองโตทีเดียว รู้สึกดีใจยิ่งนักคล้ายว่าได้สมบัติของตนคืนมา

ฟางหลินรู้ตัวแล้วว่าทำผิดจึงได้แก้ต่างให้ตนเองเข้าให้ “เมื่อครู่ลูกเพียงแค่กลัวท่านพ่อตายในนี้ เดี๋ยวท่านแม่จะถูกทางการคุมขังไป ลูกห่างท่านแม่ไม่ได้เจ้าค่ะ” ใครจะเจ้าเล่ห์เหมือนนางไม่มี

“ท่านแม่ทัพ อย่าได้เข้ามาในเรือนของพวกเราอีก พวกเราล้วนตัดขาดกับท่านแล้ว โปรดจงกลับไปอยู่ในจวนของท่าน อย่าได้มาที่จวนนี้อีก หากไม่ทำเช่นนั้นพวกข้าจะหนีไปให้ไกลสุดขอบฟ้า” หย่งเล่อข่มขู่บิดา

“ได้ ได้พ่อจะไม่มา แต่ก็ขอให้ได้เห็นพวกเจ้าจากที่ไกล ๆ ได้หรือไม่” หย่งคังยังมีความหวัง แม้จะดูริบหรี่ก็ตาม แต่อย่างน้อย ๆ ยังรู้ว่าพวกเขาสุขสบายและอยู่ไกล ๆ เพียงแค่นี้ ยังมีเรื่องต่าง ๆ มากมายที่เขาไม่เคยรู้เกี่ยวกับนาง เขามันเป็นคนโง่จริง ๆ

ฟางหรงเห็นเขาเดินจากไป นางยังไม่หายแค้น ถอดรองเท้าแพรขึ้นมา จากนั้นนางรีบปาไปทันใด ปรากฏว่ามันถูกศีรษะของจ้าวหย่งคังเข้าให้อย่างจัง

“หรงเอ๋อร์” เขาไม่ได้โกรธนางสักนิด เพราะมันทำให้เขานึกถึงเรื่องเมื่อครั้งนั้น เป็นรองเท้าของนางที่ปามาใส่เขา เหมือนเช่นนี้ไม่ผิด “ข้าจะทำให้พวกเรากลับมาเป็นครอบครัวกันอีกครั้ง ข้าขอโทษนะ”

“เหอะ คิดว่าแค่คำขอโทษมันจะพอหรืออย่างไรกัน” นางแค่นหัวเราะกล่าวไล่หลังเขา นางไม่สนใจอีกฝ่ายที่เห็นว่าเขาชะงักงันกับคำพูดของนาง

ลูก ๆ ถูกมารดาจับจูงเข้าไปในเรือน รวมถึงตัวปัญหาคือเจ้าไป๋น้อยตัวที่ฟางหลินอุ้มเอาไว้ แต่ทว่าดรุณีน้อยใบหน้าน่ารักสวมชุดก็ดูเข้ากับตัวเล็ก ๆ ของนางนัก “ท่านแม่ ลูกอยากรู้ว่าท่านแม่ยังรักท่านพ่ออยู่หรือไม่”

“รักมากก็เจ็บมาก” ฟางหรงตอบเรียบ ๆ ระบายยิ้มหวาน ย่อตัวลงมาให้เท่ากับลูกสาว ฝ่ามือหยาบกร้านลูบปอยผมหน้าผากของลูกสาวด้วยความรักเอาไว้ “ตรงนี้ของแม่เจ็บ เจ็บมาก ๆ แต่แม่มีพวกเจ้าอยู่ด้วย แม่ไม่เจ็บแล้ว” กระบอกตาของนางร้อนผ่าวขึ้นมา มือของนางชี้ไปยังหน้าอกข้างซ้าย ใจดวงนี้ของนางมอบให้เขาตั้งแต่ครั้งแรก

จ้าวหย่งคังเดินกลับเข้ามาที่จวนของตนด้านประตูหลัง ใบหน้าบวมบูดมองเห็นชัด ๆ ว่าเป็นรอยเท้าแน่ ๆ ฝ่ามือข้างหนึ่งถือรองเท้ามาด้วย สีหน้าคล้ายกับคนมีความทุกข์ ดวงตานั้นดูว่างเปล่านัก เขาหยุดอยู่ประตูท้ายจวน

“หรงเอ๋อร์ เจ้าคงเจ็บปวดมาก ข้าเข้าใจแล้ว ข้าจะทำทุกอย่างเพื่อให้ได้เจ้าคืนมา” พูดยังไม่ทันจบ จู่ ๆ ไม้เท้าแสนวิเศษก็พุ่งเข้ามา ยังโชคดีที่เขาเบี่ยงตัวหลบทัน

“ไอ้ลูกชั่ว ไปก่อกวนลูกสะใภ้ข้าทำไมกัน” หลิวซื่อถูกจับจูงมา เมื่อมีคนมารายงานให้ฟังว่าคุณชายน้อยไปยุ่มย่ามที่จวนของฮูหยินน้อย

“เมื่อไหร่จะเลิกวุ่นวายกับนางเสียทีฮะ!” ชายชราตะคอกใส่ลูกชาย

“ท่านพ่อ ท่านแม่ ข้าก่อกวนนางแค่เล็กน้อยเท่านั้น แต่ดูลูกสะใภ้ที่แสนดีของพวกท่านทำร้ายข้าสิ” ใบหน้าอันหล่อเหลาคมคายถึงกับบวมช้ำและยังมีรอยฝ่าเท้าให้อีกด้วย หากใครเห็นเข้าก็คงจะถูกหัวเราะเป็นแน่

แต่...เขายอม ขอเพียงแค่ทำให้ภรรยากลับมาอยู่กับเขาอีกครั้ง เจ็บเท่าไหร่ก็ยอม

“เหอะ สมน้ำหน้า” ชายชราแค่นหัวเราะ

“มันยังน้อยไป” หลิวซื่อแทบอยากจะเอาเลือดหัวของลูกชายออก “เจ็บแค่นี้ไม่เท่ากับหรงเอ๋อร์ วันคลอดเจ้าก้อนแป้งทั้งสอง เกือบทำให้นางจากไป เจ้าเคยรู้หรือไม่ว่านางเจ็บมากขนาดไหน ทุ่มเทดูแลลูก ๆ ของเจ้าอย่างไร”

กล่าวไปก็เสียใจนัก “เจ้าหัวผักกาดนั่นเลี้ยงยากไม่ค่อยนอน ไม่สนใจใครทั้งนั้น ติดหรงเอ๋อร์ จะขยับตัวไปไหนก็ลำบาก มีแม่นมให้พวกเขาก็ไม่สน ร่างกายผ่ายผอมซูบซีดเพราะไม่เคยดูแลบำรุงตัวเอง นางเอาเวลาทั้งหมดดูแลจวน ดูแลข้ากับพ่อเจ้า ดูแลลูก ๆ ของเจ้า”