แปลงโฉม
1021 Words
ทั้งสองนั่งมองดาวด้วยกันจนพระรามเริ่มรู้สึกว่าน้ำค้างเริ่มแรงจึงชวนคุณหนูมายูเข้าบ้านขืนอยู่นานกว่านี้คงไม่สบายแน่ๆ
“เข้าบ้านกันดีกว่าครับน้ำค้างแรงแล้ว”
“นั่นสิ”
ผมมองแววตาของคุณหนูตอนนี้เธอดูผ่อนคลายไม่เครียดเหมือนตอนเรียน หรือเธอจะไม่เหมาะกับการเรียนหมอจริงๆ
“มองแบบนี้อย่าคิดมาหลงรักฉันเชียวฉันไม่ชอบคนแก่”
“คุณหนูครับผมอายุ29 ห่างกับคุณหนู12ปีเอง” มันน่าอวดไหมเนี่ย!!!
“ฮ่าๆๆ อ่ะๆไม่แก่ก็ไม่แก่ฉันไปนอนก่อนแล้วกัน”
ใช่นายอาจจะไม่ได้แก่แต่การแต่งตัวของนายมันดูไม่เข้าท่าเอาซะเลยแต่ไม่เป็นไรพรุ่งนี้ฉันจะเปลี่ยนโฉมให้นายเอง
สายตาของมายูทำให้พระรามเริ่มใจไม่ดีแต่ก็พยายามไม่พูดอะไรเดี๋ยวเกิดคุณหนูมายูอารมณ์เสียขึ้นมาจะเป็นเรื่องเป็นราว
วันต่อมา
ห้างสรรพสินค้า
มายูเดินเลือกซื้อวัตถุดิบเบเกอรี่โดยมีบอดี้การ์ดอย่างพระรามเดินตามคอยถือของให้ ช่างเป็นภาพที่ทำให้พนักงานพากันยิ้มจนต้องเดินเข้ามาหาทั้งสองตนเพื่อพูดคุยและแนะนำสินค้า
“คุณพ่อพาคุณลูกมาซื้อของด้วยน่ารักจังเลย”
ลูกพ่องงง ผมถึงกับหันไปมองหน้าพนักงานอะไรวะกูแก่ขนาดนั้นเลยหรือไง
“คิกๆๆ ค่ะพอดีว่าคุณพ่อของหนูอยากทานเค้กหนูเลยต้องหาซื้อเนยที่ดีที่สุดค่ะ” ฮ่าๆๆ คุณพ่อหน้าโหด
หลังจากซื้อวัตุถุดิบเบเกอรี่แล้วมายูก็เดินมายังร้านเสื้อผ้าของผู้ชายเธอมองดูหุ่นของบอดี้การ์ดจากนั้นก็เดินเลือกเสื้อผ้าที่ดูเข้ากับหุ่น ในเมื่อบอดี้การ์ดจะชอบใส่สีดำเธอเลยจัดโทนดำและสีขาวแถมยังมีสีสันติดไปบ้าง
“คุณหนูซื้อเสื้อผ้าผู้ชายให้ท่านไคเหรอครับ” วัยรุ่นเชียวว่างๆสงสัยต้องมาดูบ้างแล้วล่ะ
“ไปร้านทำผมกัน”
“ครับ”
ผมเดินตามมายังร้านตัดผมชาย ตัดทำไมใครจะตัดผมหันไปมองหน้าคุณหนูตอนนี้เธอกำลังยิ้มให้ผมจากนั้นพนักงานในร้านก็จับผมมานั่งที่เก้าอี้ อะไรวะเนี่ย!
“คุณหนูครับผมว่าไว้ผมมาเองดีกว่าครับ”
“นายบอดี้การ์ด ไม่เห็นหรือไงใครๆก็หาว่านายแก่กว่าคุณพ่อฉัน อยู่ที่นี่นะเดี๋ยวฉันมา”
“ไม่ๆๆๆ ไม่ได้นะครับคุณหนู!!”
จบกันเดินไปไหนแล้วก็ไม่รู้ผมถูกสาวร่างยักจับนั่งลงบนเก้าอี้อย่างแรง สายตาเธอดุดันไม่เกรงใจใครทำเอาผมต้องยอมนั่งนิ่งๆให้เธอจัดการกับผมที่ยุ่งเหยิงของผม
ด้านมายูตอนนี้เธอเดินมาดูผลิตภัณฑ์ดูแลผิวออแกรนิคสำหรับผู้ชาย ครีมกันแดด ครีมบำรุงผิว เมื่อทุกอย่างถูกซื้อจนครบมายูก็เดินหอบถุงขนาดใหญ่กลับมาที่ร้านตัดผม ทำให้เธอต้องเดินชนกับผู้ชายคนนึงเข้าเต็มๆ
ปึก!
“โอ้ยย!”
“ขอโทษครับ”
สายตาของทั้งสองที่สบตากันทำให้มายูนิ่งไปชั่วขณะ ชายหนุ่มที่ใส่แมสคนนี้คือคนที่ช่วยฉันไว้ ใช่ฉันจำได้แต่ทำไมวันนี้เขาหล่อมาก หล่อจนฉันไม่อาจละสายตาได้เลย
“คุณหนูเจ็บตรงไหนหรือเปล่า”
ความคิดทุกอย่างถูกสลัดออกจากหัวทันทีเมื่อเสียงภายใต้แมสนี้มันคือพระรามบอดี้การ์ดของเธอเอง
“นายคือคนที่ช่วยฉันไว้เหรอ!”
“ช่วย อ๋อ..วันที่มีการปล้นร้านทองใช่ไหมครับ ผมเองที่ช่วยคุณหนูไว้”
“อื้อ..ถ้างั้นก็ขอบใจนะ”
“แล้วนี่คุณหนูซื้ออะไรมาเยอะแยะครับ” ผมมองดูถุงในมือของคุณหนูก็ต้องแปลกใจนี่มันเป็นของที่ผมใช้ทั้งนั้นเลยแต่ว่าผมไม่มีเวลาได้ทาครีมอะไรเลยช่วงนี้ต้องคอยส่งข่าวให้ลูกน้องที่ปลอมตัวเข้ามาดูแลผมอยู่ห่างๆ
“ฉันซื้อมาให้นาย อ่ะรับไว้เสื้อผ้าพวกนี้ก็ของนายทั้งนั้นหัดแต่งตัวให้มันเข้ายุคสมัยบ้างเถอะ”
“ผมรับไม่ได้หรอกครับ ผมไม่มีเวลามาดูแลตัวเองขนาดนั้นหรอก”
“ฉันตั้งใจซื้อให้ รับไว้เถอะ”
มายูใช้ลูกอ้อนทำให้พระรามต้องยอมรับของพวกนี้ กลับมาถึงบ้านแม่บ้านก็รีบมาแจ้งข่าวว่าคุณแม่ฮานะและท่านไคต้องเดินทางไปเขตเหนือโดยด่วนทำให้เธอต้องอยู่บ้านกับพี่เลี้ยงและบอดี้การ์ด ตั้งแต่ที่พระรามมาอยู่ย้งก็ต้องกลับไปทำงานกับท่านไค
“เฮ้อ”
“เหนื่อยเหรอครับ” ผมเดินเอาน้ำเย็นมาเสิร์ฟให้คุณหนูจอมวุ่นวายที่ดูท่าจะซึมที่กลับมาไม่เจอใคร
“เหนื่อยใจ เหงา ทำไมทุกคนต้องทิ้งฉันด้วย”
“ไม่มีใครทิ้งคุณหนูหรอกครับ เพียงแค่ทุกคนต้องมีหน้าที่ของตัวเอง ท่านไคดูแลคนทั้งประเทศเลยนะครับ ส่วนคุณฮานะก็ต้องตามไปดูแลท่านไค คุณหนูเองก็มีหน้าที่เรียน ต่างคนต่างมีหน้าที่”
ครอกกก ~~~
ผมพูดเยอะไปเหรอ ทำไมคุณหนูหลับหนีผมแบบนี้ล่ะ ตอนนี้แม่บ้านก็กลับไปพักกันหมดแล้วผมเลยต้องอุ้มคุณหนูขึ้นมาพักบนห้อง ห้องสวยจังมีรูปด้วย นี่คุณหนูชอบวาดรูปหรือไงทำไมอุปกรณ์ถึงได้เยอะขนาดนี้ ผมเดินมาดูรูปที่เธอยังวาดไม่เสร็จแต่ยังไม่ทันจะได้ดูยายคุณหนูจอมแสบก็ดันตื่นขึ้นมาพร้อมกับกระโจนใส่ผมจนร่างของผมกับเธอล้มลงไปที่พื้น
มือหนาโอบคนตัวเล็กเอาไว้ในอ้อมกอด แก้มยุ้ยๆของเธอแนบชิดไปกับจมูกของพระรามกลิ่นแป้งหอมอ่อนๆทำเอาพระรามใจเต้นไม่เป็นจังหวะ
- Writer
