บอดี้การ์ดมาเฟีย [ลูกสาวท่านไค&ฮานะ] ภาค2

หลังจากที่เรื่องการแย่งชิงดูแลเขตการปกครองจบลง ท่านไคและฮานะก็เลี้ยงดูมายูจนโตเป็นสาว ตอนนี้เธอโตเต็มวัยอายุครบ18ปี กำลังเข้าเรียนมหาวิทยาลัยในเขตของคุณพ่ออย่างท่านไค ท่านไคเองก็ได้รวมอำนาจทั้งสี่ภาคมาไว้ในมือแถมยังขยายอำนาจไปยังประเทศมหาอำนาจอีกมากมาย มายู สาวน้อยแสนซนเธอชอบหนีเที่ยวเหมือนกับคุณแม่ฮานะไม่มีผิด จนท่านไคต้องจ้างบอดี้การ์ดมาดูแลในช่วงที่ต้องไปญี่ปุ่นกับฮานะบ่อยๆ  “คุณหนูครับเย็นมากแล้วกลับบ้านกันเถอะเดี๋ยวท่านไคโทรมาถ้าไม่อยู่บ้านจะโดนดุเอานะครับ”  “เฮ้อ มายูเบื่อจัง น้าย้งน่าเบื่อที่สุดเลย เมื่อไหร่คุณพ่อจะหาบอดี้การ์ดมาให้มายูสักที น้าย้งไม่เคยเข้าใจวัยรุ่นอย่างมายูเลยจริงๆ”  สาวน้อยบ่นอุบก่อนจะเดินดิ่งขึ้นไปนั่งบนรถ ย้งถึงกับถอนหายใจคุณหนูมายูนี่ดื้อจริงๆ พอกับคุณฮานะตอนเด็กไม่มีผิด ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมท่านไคถึงได้เป็นห่วงคุณหนูนักถึงกับให้คนออกตามหาบอดี้การ์ดคนนึงมาให้ได้ ไม่รู้ว่าเป็นใครแต่ที่แน่ๆลึกลับแถมยังมีฝีมือเก่งกาจมากๆ หลายวันผ่านไป  มายูเดินเล่นอยู่ในห้างสรรพสินค้าเพราะเธอหลอกให้ย้งกับคนอื่นๆยืนรอที่ร้านอาหารส่วนเธอแอบออกมาทางด้านหลังเพื่อมาหาเพื่อนๆที่นัดกันมาซื้อของ  “เบลล่าว่าชุดนี้สวยไหม”  “มายูแกใส่ชุดนี้ต้องสวยมากแน่ๆ” “เฮ้อ ซื้อไปก็ใส่ไม่ได้คุณพ่อไม่ชอบให้แต่งตัวแบบนี้”  “ก็นมแกใหญ่ขนาดนั้นที่บ้านก็มีแต่ผู้ชาย แล้วนี่แน่ใจนะไม่มีบอดี้การ์ดมาด้วยแกจะปลอดภัย”  “ตอนนี้คุณพ่อฉันได้ขึ้นเป็นหัวหน้าของทุกเขตแล้วนะ อย่าลืมสิใครมันจะกล้ามายุ่งกับลูกสาวมาเฟียกัน”  สองสาวเดินมาถึงโซนอาหารจู่ๆก็มีเสียงกรีดร้องดังขึ้นมายูจึงเดินไปดู ทำให้เสียงปืนดังขึ้นแต่ร่างของเธอกับถูกดึงมาหลบที่เคาน์เตอร์ เธอตกใจสุดขีดแต่ก็ถูกปิดปากด้วยมือของชายชุดดำที่ใส่แมสปกปิดใบหน้า  “หนูกลัว..” น้ำเสียงสั่นๆของมายูทำให้ชายชุดดำหันมามองเธอพร้อมกับเช็ดน้ำตา ผู้คนในห้างแตกตื่นวิ่งหนีตายกันยกใหญ่  “ไม่ต้องกลัว อยู่ตรงนี้อย่าไปไหนเดี๋ยวผมมา”  “ไม่!! ถ้าเกิดมีคนมาฆ่าหนูจะทำยังไง หนูต้องส่งพิกัดให้ย้งบอดี้การ์ดหนูจะมาทันที”  “กว่าจะมาเธอได้ตายเป็นผีเฝ้าห้าง เชื่อฉันหลบอยู่ตรงนี้เงียบๆอย่าออกไปไหนที่เหลือฉันจัดการเอง”  มายูยอมเชื่อฟัง ตอนนี้ชายชุดดำลุกขึ้นไปยิงต่อสู้ เสียงปืนดังไม่หยุดมายูได้แต่เอามือปิดหูเอาไว้ เมื่อเสียงปืนเริ่มสงบลงชายชุดดำจึงรีบกลับมาหาเธอ แต่มายูตอนนี้เอาแต่ยกมือปิดหูร้องไห้อย่างหวาดกลัวตนจึงรีบเขย่าตัวเธอที่นั่งสั่นเป็นลูกนกให้ได้สติ “คุณ! คุณโอเคไหม”  “คุณพ่อขา...ฮึก!”  สาวน้อยโผลเข้ากอดชายหนุ่มทำเอาชายหนุ่มตกใจเล็กน้อยแต่ก็พอเข้าใจ เธอคงกลัวเสียงปืนจนคิดถึงคุณพ่อสินะ  “คุณฟังผมนะตอนนี้คุณปลอดภัยแล้ว คนร้ายถูกผมยิงไปหมดแล้ว เจ้าหน้าที่ตำรวจกำลังเข้ามาเคลียร์พื้นที่ คุณจะออกไปกับผมแล้วติดต่อที่บ้านให้มารับ หรือคุณจะอยู่ในนี้แล้วรอให้บอดี้การ์ดคุณเข้ามา  “หนูขอไปด้วยได้ไหม”  “ได้สิ มาตามผมมา”  เพียงแค่เห็นศพที่นอนจมกองเลือดมายูก็โผลเข้ากอดชายหนุ่มด้วยความหวาดกลัว จนชายหนุ่มต้องลูบหัวเธอเบาๆเป็นการปลอบใจ “ไม่ต้องกลัวค่อยๆเดิน”  เมื่อทั้งสองวิ่งมาที่หน้าประตูย้งพร้อมกับลูกน้องก็รีบมาผลักชายหนุ่มจนเกือบหงายหลัง ทำให้เกือบมีการปะทะกันเล็กน้อย “กล้าดียังไงมากอดคุณหนู!”  “ผมช่วยเธอไว้ บอดี้การ์ดของคุณมาแล้วผมขอตัวก่อนแล้วกัน” “คุณ! ขอบคุณที่ช่วยหนูนะคะ คุณชื่ออะไรคะหนูจะให้คุณพ่อส่งของไปขอบคุณ”  “ถึงเวลาเดี๋ยวคุณก็รู้เอง ยังไงเราก็ต้องเจอกันอยู่แล้ว”  มายูเอียงคอด้วยความสงสัย ชายคนนี้เป็นใครกันทำไมต้องใส่แมสตลอดเวลาเลย กลับมาถึงบ้านเสียงการทำโทษก็ดังขึ้น แม่บ้านต่างออกมารออยู่หน้าบ้านกนหมด  “ท่านไคกลับมาแล้วค่ะคุณหนูตอนนี้กำลังลงโทษบอดี้การ์ดอยู่”  “ไม่ได้นะ!”  มายูรีบเข้ามาห้ามทำให้เธอเกือบโดนฝ่ามือของท่านไค โชคดีที่ฮานะเข้ามากอดลูกไว้ทัน  “คุณพ่อคะเรื่องนี้หนูผิดเอง หนูโกหกทุกคนให้รอที่ร้านอาหารแต่หนูกลับหนีไปเที่ยวเล่น”  “มายู!”  “คุณพ่อทำโทษหนูเถอะนะคะ อย่าทำอะไรน้าย้งกับคนอื่นๆเลย”  “คุณหนู...ไม่ได้นะครับผมเองก็ปล่อยปะละเลยไม่ได้เช็คดูGPS”  "มายูพ่อบอกกี่ครั้งแล้วว่าตอนนี้สถานการณ์มันไม่ปลอดภัย เมื่อก่อนลูกจะเกิดมันมีเชื้อไวรัสเกิดขึ้นมาครั้งนึงแล้ว แต่ตอนนี้ลุงหมอกำลังวิจัยไวรัสตัวใหม่ที่มันรุนแรงกว่าเดิม พ่อสั่งอะไรหัดฟังพ่อบ้าง!!”  “หนูขอโทษค่ะ”  “ฮานะคะหนูพาลูกขึ้นไปอาบน้ำเดี๋ยวฉันจะออกไปบ้านไอ้หมอหน่อย”  “ค่ะ ไปลูกขึ้นไปอาบน้ำเดี๋ยวแม่ให้คนเอาข้าวขึ้นไปให้นะ”  “ค่ะคุณแม่”