~ บทที่ 1 ชอบ ~
1063 Words
5 ปีที่แล้ว...
@Friday night club
ในวันสุดท้ายของการสอบปลายภาคของนักศึกษาชั้นปีห้าอย่างฉันมีนัดมาสังสรรค์ในวันเรียนจบ ก่อนที่พวกเราจะแยกย้ายกันไปใช้ชีวิต
คลับหลังมหา’ลัยในวันนี้แปดสิบเปอร์เซ็นต์เลยเต็มไปด้วยนักศึกษาจากสาขาสถาปัตยกรรม ซึ่งเป็นสาขาที่ฉันเรียนอยู่
“ยกหน่อยไหมจะได้มีความกล้ามากพอ” เสียงของพลอยเพื่อนของฉันเอ่ยขึ้น แม้ว่าเธอจะตะโกนแต่ด้วยเสียงดนตรีรอบกายทำให้ฉันต้องเงี่ยหูฟัง
“แกว่าไงนะ”
“ฉันบอกว่าดื่มหน่อยไหมจะได้มีความกล้าไปคุยกับอิทธ์!!” ทว่าพอพลอยพูดขึ้นอีกครั้งเสียงดนตรีกลับเงียบเสียอย่างนั้นทำให้เจ้าของชื่อที่นั่งอยู่ไม่ไกลหันหน้ามา
“_” เจ้าของชื่ออย่างอิทธ์หันหน้ามาเลิกคิ้วข้างหนึ่งให้ฉันเป็นเชิงคำถามว่าฉันมีอะไร ส่วนฉันก็รีบส่ายหน้าปฏิเสธในทันทีเช่นกัน ก่อนจะยื่นมือไปหยิกเอวยัยพลอย
“โอ๊ย!” ฉันหันไปแยกเขี้ยวใส่เธอเช่นเดียวกันกับเพื่อนตัวดีที่ยิ้มแหย่ ๆ กลับมาให้ฉัน และขณะนั้นเองที่อยู่ดี ๆ อิทธ์ก็ลุกเดินออกไปหาผู้หญิงคนหนึ่งที่นั่งมองเขาอยู่อีกฝั่งหนึ่งของคลับ
“อิทธ์เสน่ห์แรงเนอะ” ฉันยิ้มเบา ๆ ให้กับเพื่อนอีกคนที่เอ่ยขึ้น แม้เราจะไม่ได้สนิทอะไรกันแต่พอได้ยินชื่ออิทธ์ฉันก็หลุดยิ้มออกมา ทว่า
หมับ!
“มานี่ มาคุยกันหน่อย” ฉันขมวดคิ้วให้ยัยพลอยก่อนจะเดินตามเธอที่กำลังจูงข้อมือฉันไปหลังคลับ
“อะไรของแกเนี่ย”
“แกไม่รู้เหรอว่ายัยปลาวาฬตาโตนั่นก็ชอบอิทธ์เหมือนกัน”
“เหรอ ทำไมฉันไม่รู้เลย”
“โอ๊ย ยัยนั่นออกหน้าออกตาแบบนั้น แกไม่รู้เหรอ”
“ก็...ไม่รู้สิ” ฉันยิ้มออกมาบาง ๆ ชอบไม่ชอบมันก็เป็นสิทธิ์ของทุกคนซึ่งฉันก็ไม่ได้มีสิทธิ์อะไรไปห้ามใครอยู่แล้ว
“เห้อ...ตกลงวันนี้แกจะบอกปะ”
“แหะ ๆ ไม่รู้สิ อยู่ ๆ ก็ไม่กล้า” ฉันก้มหน้าลงก่อนจะยกมือขึ้นลูบต้นคอ เขินจะตายแค่มองหน้ายังไม่กล้าเลย
“แกสวยเพื่อน ท่องไว้!”
“ปลาวาฬก็สวย ผู้หญิงที่เขาเดินไปหาก็สวย”
“เนี่ย แกเอาแต่บั่นทอนตัวเองแบบนี้ไง อิทธ์มันก็คนไหม แค่เก่ง หล่อ โชคยังดีที่ไม่รวย ถ้ารวยล่ะแกเอ๊ย...”
“อย่ารวยเลย แค่นี้ก็รู้สึกว่าตัวเองต่ำมากแล้ว”
“ฮ่า ๆ สมัยนี้เขาหาแต่ผู้ชายรวย ๆ กัน” ฉันยกยิ้มออกมาบาง ๆ เพราะบางทีการใช้ชีวิตที่ขัดกับตัวเองมันก็เหนื่อย ขอแบบกลาง ๆ น่าจะดีกว่า
“แล้วตกลงยังไง แกจะไม่บอกจริงดิ วันนี้วันสุดท้ายแล้วนะเว้ยที่แกจะได้เจออิทธ์”
“ไม่รู้สิ ถ้ามีโอกาสก็จะบอกแหละ แต่เขากำลังไปกับคนอื่น ก็คง...เก็บไว้น่าจะดีกว่า”
“งั้น...เราต้องสร้างโอกาส”
“สร้าง?”
“ก็เดี๋ยวฉันเรียกรวมเขาจะได้ออกจากผู้หญิงคนนั้น จากนั้นแกก็มอมตัวเองเยอะ ๆ เลย พอเลิกงานฉันจะบอกอิทธ์ให้ช่วยพาแกกลับหอ”
“เอางั้นเหรอ เราคุยกันไม่กี่ครั้งเองนะอิทธ์จะช่วยเหรอ”
“คุยไม่กี่ครั้งอะไร แกตามไปเรียนกับเขาทุกคาบทุกวิชาขนาดนั้น คุยกันบ่อยเหอะ ฉันเห็นนะ”
“ก็คุยแค่เรื่องงาน”
“นั่นแหละ จุดเริ่มต้นที่ดีเลย”
“เห้อ แกว่าจะดีเหรอ”
“แน่นอนจ้ะเพื่อนรัก” ฉันพยักหน้ารับ อย่างที่พลอยได้พูดวันนี้เป็นวันสุดท้ายที่ฉันจะได้เจออิทธ์หลังจากนี้ก็คงไม่ได้เจอ
“เป็นไงเป็นกัน วันสุดท้ายถ้าออกมาไม่ดีแกก็ไม่ได้เจอกันอีกอยู่แล้ว”
“อืม ก็ได้” ฉันพยักหน้ารับข้อเสนอจากพลอย ซึ่งมันเป็นโอกาสเดียวที่ฉันจะได้สารภาพความในใจที่มีอยู่ในใจตั้งแต่ปีหนึ่งจนถึงปีห้านี้
เวลาผ่านไปพลอยก็เริ่มทำตามแผนที่วางไว้ส่วนฉันก็ยกเหล้าขึ้นกระดกไม่หยุดเช่นกัน
ฉันว่าทุกคนมีสิทธิ์ที่จะหลงใหลในเสน่ห์ของเพศตรงข้าม รวมถึงเพศเดียวกัน ใบหน้าคมสัน โครงหน้าอัจฉริยะแบบอิทธ์มันทำให้ใจฉันสั่นไหวเวลาหันไปมอง ไม่ว่าจะเป็นดวงตารีคมสีนิลนั้น คิ้วหนาดกดำ จมูกโด่งคม ทุกอย่างมันถูกจัดแต่งบนใบหน้าของเขาราวกับว่าพระเจ้าลำเอียงยกให้เขาเป็นลูกรัก
ผมสีดำขวับของเขามีหลายครั้งที่เขาปล่อยให้มันยาวจนเลยตีนผม ซึ่งมันให้ความรู้สึกเป็นหนุ่มติสท์เหมาะกับคณะและสาขาที่ฉันและเขาเรียนอยู่ แต่ตอนนี้เขาตัดผมแล้วเป็นทรงอันเดอร์คัตลองทรงต่ำ ซึ่งเห็นเขาถูกเพื่อนเขาแซวว่าสงสัยเขามีเงินตัดผมแล้ว
จริง ๆ แล้วอิทธ์เป็นพี่ของฉันหนึ่งปี เห็นบอกว่าไม่มีเงินเรียนเลยเข้าเรียนช้ากว่าคนอื่น ซึ่งมันยิ่งทำให้ฉันปลื้มเขาไปกันใหญ่เมื่อรู้ว่าเขาหาเงินเรียนเอง เพราะฉันก็หาเงินเรียนเองฉันก็เลยเข้าใจและชอบมาก ๆ ผู้ชายขยันเนี่ย
เวลาผ่านไปงานสังสรรค์ก็ดำเนินมาเรื่อย ๆ เช่นกัน ฉันไม่ได้คุยกับใครเลยนอกจากกระดกเหล้าจนตอนนี้เสียงเพลงในหูมันอื้อไปหมด สายตาก็พร่าเลือนมันหมุนเคว้งเหมือนว่าฉันกำลังเมาอย่างหนัก
ฟุบ!
“แก! พัด!” เสียงเรียกของใครบางคนฉันได้ยินแต่หัวฉันหนักมากก็เลยฟุบใบหน้าลงที่โต๊ะเหล้า ฉันของีบสักห้านาทีเพราะตอนนี้ภาพกำลังตัด
...
เวลาต่อมา...
“พัด พัดชา...” เสียงทุ้มของใครบางคนดังขึ้นข้าง ๆ ใบหูของฉันทำให้ฉันค่อย ๆ ลืมตาขึ้นเพราะเสียงนี้มันคุ้นมาก
“อิทธ์...” แต่พอเห็นใบหน้าของเขาคนนี้ ฉันก็อดไม่ได้ที่จะพูดอะไรบางอย่างออกไปราวกับว่ากลัวที่จะไม่ได้พูด
“_”
“...ฉันชอบนาย”
- Writer
