[อิทธ์!! ฉันได้งานแล้ว!] เสียงแหลมหูที่ดังออกมาจากปลายสายทำให้ชายหนุ่มดึงโทรศัพท์ออกจากใบหู มุมปากของเขากระตุกขึ้นโดยที่เจ้าตัวไม่รู้ตัว
[นายรู้ป่ะ อยู่ดี ๆ เขาก็บอกว่าฉันได้งาน แล้วรู้ป่ะว่าไม่ได้สัมภาษณ์ด้วย คืออิทธ์มันแบบ...นายเข้าใจใช่ไหม มันเหมือนกับว่าเป็นเวทมนตร์ กรี๊ดดด~] พัดชายังคงดีใจไม่หาย เพราะสิ่งที่เกิดขึ้นมันเกินความคาดหวังของเธอมาก ขณะที่ชายหนุ่มนั้นรู้ดีว่าทำไมเธอถึงได้งาน
“ก็ดีแล้วนิ ดีใจด้วย” เขาตอบออกมาน้ำเสียงนิ่งเรียบตามสไตล์ของเขา หากเธอมองเห็นเขาในตอนนี้คงได้มองแววตาที่เปลี่ยนไปที่เจ้าตัวก็ไม่รู้เช่นกัน
[นายมารับฉันตอนนี้เลยได้เปล่า]
“ไม่ละ ฉันเปลี่ยนใจแล้ว” อิทธ์อยากไปรับเธอเช่นกัน แต่การไปหน้าบริษัทแบบใกล้ ๆ เช่นนั้นเขาเกรงว่าพ่อของเขาจะเห็น ขณะที่สิ่งที่เขาพูดนั้นกำลังทำให้ต้นสายเกิดอารมณ์น้อยใจขึ้นมาเสียอย่างนั้น
[เหรอ ไม่ได้เลยเหรอ]
“อืม”
[โอเค ฉันไม่
