“อยากจะบอกว่าคุณพัชราภาคิดไม่ผิดเลยครับ ผมยินดีอย่างยิ่งที่ได้รับเกียรตินั้น!”
“สวัสดีค่ะคุณพีออร์ ไม่ทราบว่าต้องการจะรับเครื่องดื่มอะไรไหมคะ?”
พนักงานเสริฟ์สาวเข้ามาเบรคบทสนทนา เพราะอีตาพีออร์ท่าจะคุยยาวจนลืมสั่งอาหาร... แต่ก็แน่ล่ะ เขาไม่ได้อยากดื่มอะไรนอกจากจับฉันยกซดเพียวๆ ดูจากสายตาพ่อคุณสิ! เต้นระริกยังกะคลื่นแม่น้ำกระทบแสงแดดยามเช้าตอนนี้เลย
“ผมขอเอสเพรสโซ่ 1ที่ครับ”
“คุณพัชราภาอยากทานอะไรเพิ่มไหมครับ?” เขายังแสดงความสนใจฉันอย่างออกนอกหน้า จนแม่สาวเสิร์ฟแอบจิกสายตาอาฆาตมาให้ฉันแบบรวดเร็ว แล้วก็กลบเกลื่อนด้วยรอยยิ้มหวาน
“ไม่ค่ะ ขอบคุณนะคะ...ตอนนี้ พัชอิ่มอกอิ่มใจจนทานอะไรไม่ลงแล้วค่ะ”
ฉันหยอดคำหวานให้พีออร์ แบบจงใจกวนบาทาแม่สาวเสิร์ฟและยิ้มให้เจ้าหล่อนด้วยความน่ารักเหมือนสาวใสๆ ที่แฝงความร้ายบริสุทธิไว้อย่างมิดชิด
“แค่เอสเพรสโซ่ก็พอครับ”
“ได้ค่ะ รอสักครู่นะคะ”
สาวเสริฟ์รับอ
