สาปพิศวาส

“วันนี้คุณบอมบ์ บริพัทร ธาดา จะมาตรวจความเรียบร้อยของห้าง พัชขอความร่วมมือทุกคน ดูแลความเรียบร้อยห้องลองเสื้อ การจัดวางสินค้าให้เป็นระเบียบเรียบร้อย และห้ามใช้โทรศัพท์มือถือเวลางาน เข้าใจตรงกันนะคะทุกคน!” ฉันชื่อพัชราภา เชื้อชาติไชยค่ะ ปีนี้อายุ 30 พอดิบพอดี มีหน้าที่การงานเป็นผู้จัดการแผนกเครื่องแต่งกายสุภาพสตรีในห้างสรรพสินค้าดังของกรุงเทพฯเมืองอมร ด้วยความเจ้าระเบียบ ทำงานด้วยความขยันซื่อสัตย์และสุจริต  ทำให้ฉันพัฒนาจากการมีตำแหน่งเป็นพนักงานขายเล็กๆ อาศัยความสามารถล้วนๆ ไต่เต้าขึ้นเป็นตำแหน่งผู้จัดการแผนกของห้างดังอย่างรวดเร็วภายในเวลาแปดปีโดยปราศจากการใช้เส้นสาย! “รับทราบค่ะ/ฮ่ะ!” บรรดาเพื่อนๆ ร่วมงานทั้งสาวแท้และสาวเทียม แกล้งทำท่าตะเบ๊ะด้วยอากัปกิริยาล้อเล่นนิดๆที่ล้วนมาจากความซี้ย่ำปึ๊กกันมานมนาน และรักใคร่ปรองดองกันเป็นอย่างดี  ทุกคนต่างแยกย้ายกันไปทำหน้าที่หลังจากการประชุมย่อยๆ ตอนเช้าก่อนเปิดห้างเสร็จสิ้น พวกเขาเข้าใจกันดี ว่าอีป้าโอลีฟ (ภรรยาป๊อปอายคือฉายาที่ทุกคนตั้งให้ฉัน จากลักษณะรูปร่างผอมบางแทบจะปลิวลมแถมใส่แว่นตาหนาเตอะ มีทรงผมประจำตัวที่มักจะมัดขึ้นจนเรียบตึงเหมือนครูใหญ่โรงเรียนดัดสันดาน!)  ทำงานตามหน้าที่และไม่เคยมีประวัติเรื่องการใช้อำนาจหน้าที่ข่มเหงใคร ในเวลางานคืองาน หลังเลิกงานเราก็เป็นเพื่อนกันตามเดิม “แหม! คุณบอมบ์สมชื่อจริงๆ บอมบ์แปลว่าหล่อระเบิดระเบ้อสินะ!” ปองศรี (ชื่อเดิมปองศักดิ์) เพื่อนเก้งของฉัน ทำท่าหรี่ตาและกัดริมฝีปากล่างด้วยท่าทางเซ็กซี่สุดๆ ขัดกับหุ่นก้ามปูแสนจะแมนของนาง  ปองศรีได้มาทำงานเป็นพนักงานขายในแผนกเสื้อผ้าสตรีเพราะความที่มีหน้าตาหล่อเหลา และรูปร่างอันเร้าใจสาวๆ (โดยที่เจ้าตัวไม่ปลื้มสักนิด เพราะนางมีเทสต์ชอบเข้าประตูหลัง!) โดยเฉพาะสาวใหญ่ที่มีกำลังซื้อเมื่อโดนปองศรีเก๊กแมนคะยั้นคะยอให้อุดหนุนนางสักหน่อย บรรดาลูกค้าสาวๆ ก็ยินดีเปกันแบบถล่มทะลาย “ปอง! เปลี่ยนโหมดการทำงานของแกด่วน! มีชะนีหน้าสวยเดินมากับคณะคุณบอมบ์ ฉันหวังว่าแกจะได้โชว์ฝีมือขายของระดับพระกาฬให้อนาคตนายใหญ่ของเราดูเป็นบุญตานะ!” ฉันพูดแบบกำชับเพื่อนร่วมงานและเพื่อนซี้แหงแก๋อย่างปองศรี ก่อนจะเข้าไปต้อนรับคุณบอมบ์ เจ้านายหนุ่มลูกครึ่งไทย-อเมริกันสุดหล่อวัย30ปี และคณะที่ติดตามมาด้วยกัน “สวัสดีค่ะคุณบอมบ์” ฉันยกมือไหว้ผู้บริหารหนุ่มหล่อซึ่งเรียนจบโทจากเมืองนอกเมืองนามาหมาดๆ เขามีอนาคตเป็นเจ้าของห้างคนต่อไปถัดจากคุณอมรา ผู้เป็นมารดาของเขา  ตารียาวของฉันแอบชำเลืองดูเด็กสาวสวยจัดที่ติดตามมาด้านหลังคุณบอมบ์ เห็นเจ้าหล่อนเกาะแขนหนุ่มหล่อล่ำรุ่นราวคราวเดียวกับคุณบอมบ์(อายุประมาณ30~35ปี) แบบติดแจ เหมือนว่าเป็นผัวเมียทั้งที่วัยก็น่าจะห่างกันเกือบยี่สิบปี  “สวัสดีครับคุณพัชราภา แผนกของคุณพัชนี่ตกแต่งได้สวยงามเรียบร้อยดีที่สุดและก็เป็นแผนกตัวอย่างได้เสมอ ไม่เคยทำให้ผมผิดหวังสักครั้ง” “ขอบคุณค่ะคุณบอมบ์ ทุกคนในแผนกตั้งใจทำงานสุดความสามารถเสมอเพื่อห้างของเราค่ะ!”  “วันนี้คุณนาง ภรรยาเพื่อนของผมอยากมาเลือกซื้อเสื้อผ้าสำหรับคนท้องอ่อนๆ รบกวนคุณพัชช่วยดูแลเธอให้ด้วยนะครับ” “ยินดี เป็นอย่างยิ่งค่ะ”  ฉันฉีกยิ้มจนแทบจะแหกไปถึงใบหู เมื่อคุณบอมบ์สั่งเสียถึงขนาดนั้นมีหรือฉันจะกล้าปฏิเสธ “คุณนาง เชื่อใจคุณพัชราภาได้เลยครับเธอมีความรู้เรื่องเครื่องแต่งกายดีเยี่ยมและรับรองว่าจะให้คำแนะนำคุณนางได้ทุกเรื่องแน่นอน!” “เชิญคุณนางด้านนี้เลยค่ะ” คุณลูกค้าสาวสวยที่ปล่อยแขนสามีสุดหล่อซึ่งเป็นเพื่อนกับคุณบอมบ์และเดินตามฉันมายังแผนกเสื้อผ้าสตรีมีครรภ์ เจ้าหล่อนดูไม่สบอารมณ์ที่ต้องแยกมากับฉันตามลำพังนัก เพราะคุณสามีของเจ้าหล่อนกำลังเดินต่อไปยังแผนกเครื่องแต่งกายสุภาพบุรุษและพูดคุยเรื่องงานกับคุณบอมบ์ไปด้วย “นางเอาชุดนี้ ชุดนี้ และก็ชุดนี้ด้วยค่ะ!” ยัยคุณนางแกล้งให้ฉันหอบเสื้อผ้าสิบกว่าชุดเพื่อจะเอาไปลองสวมดู เจ้าหล่อนจู้จี้สุดๆ ไม่ยอมรับบริการจากนังปอง และมุ่งเน้นที่จะเล่นงานฉันคนเดียว! จนฉันที่มีความอดทนขั้นโสดาบันยังแทบกรี๊ดออกมาเพราะความงี่เง่าขั้นเทพของนาง โลกนี้ช่างไม่มีความยุติธรรม!  ยัยคุณนางนี่แสนจะร้ายกาจและไม่มีน้ำจิตน้ำใจเหมือนนางสาวไทยแลนด์สักนิด แต่นางกลับมีหน้าสวยใสกิ๊งเหมือนสาวสิบหก แถมรูปร่างเอ็กซ์อึ๋มน่าล่อซะขนาดที่... ฉันเป็นผู้หญิงด้วยกันยังมองเพลิน นี่เจ้าหล่อนตั้งท้องกี่สัปดาห์กันนะ! ทำไมไม่มีหน้าท้องยื่นออกมาเลย... ฉันที่แสนจะผอมแห้งเป็นไม้เสียบลูกชิ้นยังมีพุงโผล่ออกมาล้ำหน้าเจ้าหล่อนเสียด้วยซ้ำ! ฉันหอบหิ้วเสื้อผ้าตามตูดเจ้าหล่อนเข้ามาในห้องลองขนาดใหญ่ และกำลังจะเดินออกไปเพื่อปล่อยให้เธอลองชุดสวยที่เลือกสรรมากองเท่าภูเขาเลากานั่นเสียให้พออกพอใจ หลังแขวนสารพัดชุดสวยไว้บนราวแขวนจนเสร็จเรียบร้อย “ในที่สุดฉันก็ได้เจอคนที่จะมาสืบทอดคำสาปซะที”  แต่ยัยคุณนางกลับยืนขวางทางฉันไว้และพูดอะไรแปลกๆออกมา “สืบทอดคำสาป? ละครทีวีช่องไหนเหรอคะ?”  ฉันทำหน้างุนงงกับคำพูดกำกวมของเจ้าหล่อน ขณะที่กำลังจดจ้องเธอเขม็ง “ฉันสัมผัสได้ถึงสายตาดูแคลนที่เธอมองฉันกับสามี! และก็ได้กลิ่นสาปพรหมจารีย์ของเธอ! เธอคือสาวบริสุทธิผู้ไม่มีศรัทธาในความรักแท้ ฉันนี่แหละจะเป็นคนทำให้เธอเปลี่ยนความคิดนี้ในที่สุด!” พูดจบคุณนางก็เดินมาประชิดตัวฉันทันที ฉันพยายามบังคับตัวเองให้หลบสายตาและเดินออกจากห้องลองเสื้อไปซะ แต่กลับขยับเขยื้อนตัวไม่ได้ “ฉันขอสาปเธอ! พัชราภา! ฉันขอ สาปให้เธอมีวิถีชีวิตอันทุกข์ทรมานเยี่ยงที่ฉันเป็น  ร่างกายของเธอจะไม่มีวันดับสูญไปตามวัฏสงสาร ในยามราตรีกาลจงกระสันอยากเสน่หาราคะจนไม่อาจข่มตาหลับลงได้หากไม่ขับวารีในช่องสวาทออกมา! ยิ่งได้สมสู่กับชายหนุ่มวัยฉกรรจ์มากเท่าไหร่ เธอก็จะได้พลังแห่งความเยาว์วัยเพิ่มมากขึ้น เธอจะสาวขึ้นสวยขึ้นและไม่มีวันแก่ชรา รุ่งเช้าความเป็นสาวพรหมจรรย์จะกลับมาพร้อมแสงแห่งดวงอาทิตย์แต่ทว่าในทางกลับกันร่างกายของผู้ชายที่เธอเสพสมหรือครองคู่ด้วยนั้นจะเสื่อมสภาพเป็นไปตามสังขารกาลเวลา จนกว่าเธอได้พบกับเนื้อคู่ที่เป็นรักแท้จริงเท่านั้น ชายผู้สามารถทำให้เธอตั้งครรภ์ได้ เพื่อป้องกันคำสาปนี้ถ่ายทอดสู่บุตรในครรภ์ เธอต้องค้นหาหญิงพรหมจรรย์ผู้ไม่เชื่อมั่นในความรักแท้มาสืบทอดทายาท เช่นที่ฉันกำลังจะถ่ายทอดคำสาปแก่เธอ แล้วเมื่อนั้นเธอจะหลุดพ้นจากคำสาปอันแสนทรมานนี้และสามารถกลับไปมีวัฐจักรชีวิตเยี่ยงมนุษย์ธรรมดาสามัญ!!!” สิ้นคำพูดของคุณนาง ฉันก็รู้สึกตาพร่าจนเป็นลมหน้ามืดและทรุดนั่งลงกับพื้น มึนหัวไปหมดเหมือนโลกหมุนตีลังกา ฉันมองอะไรไม่เห็นเลย จึงตัดสินใจถอดแว่นอันหนาเตอะแล้วนวดที่หัวตาเบาๆ เผื่อจะอาการดีขึ้น ‘เออ...ได้ผลแฮะ!’ สายตาของฉัน!  “เอ๊ะ! ฉันไม่ได้ใส่แว่นนี่!แต่ทำไมมองเห็นชัดเจนเลย!” ฉันบ่นพึมพำกับตัวเองเสียงดัง  “ฮึ! มองดูที่กระจกสิพัชราภา!” ฉันมองไปที่กระจกบานยาวด้านข้างก็ได้พบกับฉัน! ที่ไม่ใช่ฉัน! ฉันสวยขึ้น! ใช่แล้ว สวยขึ้นมากจริงๆ ดวงตาชั้นเดียวที่เป็นแบบเรียวยาวเพราะการใส่แว่นอันยาวนานนั้น มีแววหวานแหววและกลมโตขึ้น ปากแบนๆ ดูอิ่มย้อยเป็นกระจับ รับกับจมูกโด่งแหลมรั้นนิดๆของฉันอย่างลงตัว ผิวหน้าแห้งๆ มีกระตรงโหนกนิดๆ ตอนนี้ขาวใสไร้ริ้วรอยใดๆ แม้แต่รูขุมขนก็แทบมองไม่เห็นแถมยังมีสีชมพูระเรื่อ ราวเป็นแก้มของทารก  “เป็นไปไม่ได้! สายตาของฉันต้องมีปัญหาแน่ๆ” ฉันรีบร้อนลนลานลุกขึ้นเผชิญหน้ากับคุณนาง สาวสวยแสนพิกลที่อยู่ตรงหน้าแบบบุปปับ เธอก็มองสำรวจฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนจะพูดอะไรที่ฉันงงมากขึ้นไปอีก! “เธอโดนคำสาปพิศวาสเต็มตัวแล้ว ขอบใจนะที่ทำให้ฉันเป็นอิสระ” พูดจบเจ้าหล่อนก็สะบัดก้นเดินออกจากห้องลองเสื้อไป ไม่สนใจเสื้อผ้าเกือบยี่สิบชุดที่ฉันสู้อุตสาห์เดินแบกตามตูดเจ้าหล่อนต้อยๆ เกือบชั่วโมงสักนิด แถมยังสะบัดม่านกั้นห้องลองเสื้อใส่หน้าของฉันเสียอีก! “นี่ เราฝันไปรึปล่าวนะ” “โอ๊ย!” ฉันหยิกแขนตัวเองแรงๆ จนเนื้อแทบจะหลุดติดเล็บออกมา แต่ก็ต้องแปลกใจอีกแล้ว เมื่อฉันไม่ได้ฝันไปจริงๆ แถมร่างกายของฉันตอนนี้ เปลี่ยนไป! ฉันรีบร้อนถอดชุดยูนิฟอร์มผู้จัดการออกจากตัวอย่างรวดเร็ว จนกระทั่งเหลือเพียงแค่ชุดชั้นใน เพื่อที่จะทำการสำรวจความเปลี่ยนแปลงของร่างกายตัวเอง เพราะรู้สึกแน่นอก! จนต้องถอดยกทรงคับติ้วออกซะให้รู้แล้วรู้รอด  โอวว์! แม่เจ้า! หน้าอกไข่ดาวไซส์ 65A ที่เคยแบนราวกับจอทีวี LCD ของฉัน ตอนนี้มันบิ๊กเบิ้มกลายเป็นอกคัพ 65D!  ผิวของฉันก็ขาวนวลเนียนนุ่มนิ่มสุดๆ จนอดเผลอลูบคลำตัวเองไม่ได้ อกเป็นอก เอวเป็นเอว สะโพกผายออกรับขาเรียวราวกับโดนเหลาโดยหมอเกาหลี ขอคาดเดาด้วยสายตาอันเฉียบแหลมของผู้จัดการฝ่ายเครื่องแต่งกายสุภาพสตรีว่านี่คือสัดส่วน 36-22-35 ชัดๆ อีป้าโอลีฟ (ภรรยาป๊อปอาย) กลายร่างเป็นเคียวโกะ ฟูคาดะไปได้ชั่ววินาที ใครจะเชื่อ!ถ้าไม่ได้เจอกับตัว!