บทที่3.2 นางเอกบัวขาว
เจียงจูถิงหันไปหยิบร่มที่ท่านหมอไป๋ เคยให้หยิบยืมแล้วออกจากจวนตระกูลเฉินไปด้วยความรู้สึกแปลกประหลาด สัมผัสจางๆ ที่ข้อมือเล็กยังคงค้างอยู่ราวกับยังถูกมือหนาหยาบกร้านนั้นกอบกุมเอาไว้
เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้ได้กัน
เจียงจูถิงไม่ใช่เด็กสาวไร้เดียงสา ในชาติพบหก่อนนางมีอายุเกือบสามสิบแล้ว เรื่องราวความรู้สึกรักใคร่ย่อมผ่านมาหลายครั้ง เพียงแต่เหตุใดนางจึงได้รู้สึกเช่นนี้กับพ่อตัวร้ายได้กัน
ใบหน้ากลมแหงนมองแผ่นฟ้าสีส้มอ่อน แล้วนึกสงสารตนเองยิ่งนัก ข้ามภพมาทั้งทีเหตุใดสวรรค์จึงให้นางอาภัพได้ถึงเพียงนี้ นอกจากเป็นเพียงตัวประกอบไร้ชื่อแล้ว ยังให้นางเผลอใจให้พ่อตัวร้าย ที่สังหารคนได้โดยไม่กะพริบตา ที่สำคัญหัวใจของพ่อตัวร้ายผู้นี้ยังถูกกำหนดมาให้เป็นของแม่นางเอกผู้บอบบางและอ่อนโยนดุจบัวขาวผู้นั้นไปแล้ว เช่นนี้นางมิเท่ากับอกหักตั้งแต่แรกเริ่มเลยหรือไร
ช่างเป็นชีวิตที่อาภัพเกินบรรย
