Chapter 1
772 Words
หลังจากที่พี่หนูนิดเสียสละที่จะล่อไอ้พวกโจรพวกนั้นออกไปให้ไกลจากพวกฉัน ฉันก็พาน้องสาวฉันหนูนา เดินอ้อมไปอีกทาง เราสองคนพยายามวิ่งออกไปให้ไกลจากตรงนั้นที่สุด ฉันเรียกรถโดยสารให้น้องแล้วยื่นเงินให้น้องสาวของฉัน
"ไปก่อนนะพี่จะไปตามหาพี่หนูนิด"
"แต่ว่า"
หนูนาเหมือนจะลังเลเธอคงกลัวแหละ ก็แน่นอนสิเราสามคนไม่เคยทอดทิ้งกันเลยแต่พี่หนูนิดเอาตัวรอดได้เพราะพี่เขาเคยไปใช้ชีวิตอยู่เมืองนอกเมืองนามา ส่วนฉันนั้นหลังจากเรียนจบปริญญาตรีก็มาช่วยงานคุณพ่อเพราะพี่สาวไปเรียนต่อไม่มีใครมาช่วยดูแลธุรกิจ ตอนแรกฉันกะจะไปเรียนต่อแต่มาเกิดเรื่องราวมากมายซะก่อนฉันก็เลยไม่อยากทิ้งครอบครัว
"ไปหาพ่อเลี้ยงนะหนูนา แล้วพี่จะพาพี่หนูนิดไปหา จำไว้นะอยู่บ้านเขาช่วยอะไรได้ก็ช่วย แต่อย่าออกไปออกไปอยู่ข้างนอกคนเดียวเข้าใจไหม"
หนูนาพยักหน้าเบาๆเบาก่อนจะเดินเข้ามาสวมกอดฉันแน่น ฉันพยักเพยิดให้เธอขึ้นรถไปก่อนจะวิ่งกลับเข้าไปทางเดิมที่มา
"จะไปไหนได้เนี่ย"
ฉันเดินลัดเลาะไปตามทางก่อนจะรีบวิ่งหลบเมื่อเจอกับพวกชุดดำสองสามคน ไม่ใช่พวกตะกี้นี่นา ฉันค่อยๆเดินออกมาแล้วก็ย่องไปอีกทางชายชุดดำเห็นฉันเขาชี้นิ้วมาทางฉันก่อนจะรีบวิ่งเข้ามา ฉันตกใจรีบวิ่งหนีทันทีอะไรกันเนี้ยนี่มันมีกี่พวกที่มาคอยจับฉันเนี้ย ฮืออออ ใครก็ได้ช่วยด้วยยยยยยยย
โครม
ปัง
เสียงฉันชนนั้นชนนี่จนโดนกรนด่าตามอยู่ข้างหลัง หนูขอโทษน้ามันจำเป็นจริงๆ ฮืออออออ
"หยุดนะโว๊ยยยย"
"หยุดก็โง่สิไอ้บ้า อ๊ะ กริ๊ดดดด"
"จะหนีไปไหน"
พวกมันอยู่ๆก็โผล่ออกมาอีกฝั่งจนฉันเบรกแทบไม่ทัน ฉันสะดุดล้มลงพวกมันรีบมาจับฉันไว้ทันที
"ไอ้พวกบ้ามาจับฉันทำไม"
ฉันโวยวายออกมา แน่นอนว่าไม่ใช่ไอ้พวกที่มาไล่ล่าฉันก่อนหน้านั้นแน่ๆ เพราะไอ้พวกนั้นมันกะจะเก็บตายฉัน ถ้าเห็นแบบนี้มันไม่ปล่อยให้ฉันมีชีวิตรอดหายใจต่อได้แน่นอน
"นายสั่งมาให้มาจับตัวแกไป ถ้าไม่มีเงินใช้หนี้ก็ขายตัวแลกแล้วกัน"
ฉันอ้าปากค้างทันที ไอ้พวกบ้าเอ้ยฉันไปเป็นหนี้มันตอนไหนวะนี่เพิ่งมาจากกรุงเทพโว๊ยยยย เราไม่เคยรู้จักกันมาก่อน
"ฉันไม่ได้เป็นหนี้แก ไอ้พวกบ้าปล่อยนะ แกจับผิดคนแล้ว"
"อย่ามาทำเนียนเดี๋ยวไปถึงที่โน่นก็รู้เองแหละว่าใช่หรือไม่ใช่"
ฉันร้องไห้ออกทันที เจ็บใจตรงที่มันจะพาฉันไปขายเนี้ยสิ ตายๆๆๆ เกิดมายังไม่เคยเสียตัวเลยความบริสุทธิ์ของฉันที่จะต้องมาเสียให้กับพวกบ้ากามที่มาซื้อบริการเหรอ เกินไปแล้วฉันรับไม่ได้ ฮือออออออ
2ชั่วโมงต่อมา......
เพี๊ยะ เพี๊ยะ!
"โอ๊ยยยยยเจ็บครับเจ๊"
"ก็ตบให้เจ็บไงไอ้พวกโง่ มันใช่คนที่ฉันสั่งให้ไปจับมาเหรอไง แหกตาดูสิ"
ฉันนั่งดูอิเจ๊อะไรสักอย่างกับลูกน้องมันทะเลาะกันอยู่ ฉันก็บอกมันแล้วไงว่ามันจับผิดคน โง่เองที่ไม่ยอมเชื่อฉันอะโดนแบบนี้ก็สมควรแล้ว
"ฉันบอกแล้วว่าจับผิดคน ทีนี้ก็ปล่อยฉันไปซะ"
ฉันมองหน้าพวกเขาแล้วพูดออกไป ยัยเจ๊นั้นเดินเข้ามาใกล้ก่อนจะยื่นมือมาจับมือฉันเชยคางขึ้นก่อนจะยิ้มออกมา
"สวย"
"เอายังไงกับยัยนี่ดีครับเจ๊"
ฉันรอฟังเหมือนกันว่าพวกมันจะยังไงดี นี่ฉันไม่ได้ทำอะไรให้พวกมันเลยนะ ไม่ได้เป็นหนี้พวกมันไม่ได้เป็นคนที่พวกมันต้องการ พวกมันควรจะปล่อยฉันไปนะ
"ปล่อยฉันไปสิ"
"สวยๆแบบเธอปล่อยไปก็โง่สิ เอามันไปแต่งตัวสวยๆฉันจะเอามันไปขายให้กับพวกคนรวย หึ"
- Writer
