"ไปโรงพยาบาลซะ ขอบคุณที่ช่วยเหลือเรา..."
"...หนู บ้านหนูอยู่ที่ไหนคะ" ซาเฟียร์หันเข้าหาเด็กหญิงในอ้อมกอดและปรับเปลี่ยนน้ำเสียงให้อ่อนลง ศีรษะทุยเล็กส่ายไปมาพร้อมทั้งน้ำตาที่ไหลอาบทั้งสองแก้ม
แม้จะอยากถอยห่างจากผู้ชายอีกคนมากแค่ไหน แต่คนที่อ่อนแอกว่าและเพิ่งเจอกับสิ่งที่หวาดกลัวมาทำให้ซาเฟียร์ไม่กล้าขยับตัวไปที่ไหนเลย
"เฮียจะให้คนของเฮียตามหาพ่อแม่ของเด็กให้"
"ที่บอกว่ามาที่นี่แค่คนเดียว ไม่มีคนอื่นติดตาม โกหกสิ้นดี"
"เรามีหลายเรื่องที่ต้องคุยกัน แต่คุยตรงนี้คงไม่สะดวกเท่าไหร่ หากคนพวกนั้นมันจะย้อนกลับมาอีกครั้ง คาดว่ามันคงพาพวกมามากกว่าเดิม" ความปลอดภัยที่คำนึงถึงคือเหตุผลเดียวที่ทำให้ซาเฟียร์ปฏิเสธไม่ลง
ร่างบางประคองเด็กในอ้อมกอดไม่ให้ห่างกายขณะที่ออสตินหยัดตัวขึ้น ปรายตามองร่องรอยบาดแผลบนท่อนแขนแกร่งเพียงนิด
ทั้งที่จริงบาดแผลแค่นี้มันทำอะไรเขาไม่ได้เลย
รถยนต์สีดำสนิทเลื่อนเข้าม
