ดวงตากลมสวยกลอกกลิ้งไปตามเสี้ยวใบหน้าคมคายของคนที่ทำหน้าที่เป็นพลขับ ขณะที่คนจ้องสัมผัสได้ว่าคิ้วดกเข้มขมวดเข้ากันอย่างไม่สบอารมณ์
"อะไร!" เสี้ยงห้วนจนสัมผัสได้ ซาเฟียร์ดึงปลายนิ้วที่เขี่ยบนท่อนแขนแกร่งอย่างรวดเร็ว
"หนูถามว่าหิวไหม" เสียงหวานที่อ่อนกำลังลงและใบหน้าที่เจือนลงอย่างเห็นได้ชัด พลขับเริ่มรู้ตัวว่าเขาหงุดหงิดจนเกินไป
"อยากกินอะไร"
"อยากกินผัดซีอิ๊วค่ะ แต่ว่าร้านที่อร่อยมันอยู่ในตลาด บะหมี่บอกมาแบบนั้น" แว๊บหนึ่งที่คนถูกชวนปรายตามองที่เวลาบนนาฬิกาข้อมือ ก่อนจะสรุปทุกอย่างออกมา
"เย็นนี้ฉันต้องกลับไปกินข้าวที่บ้าน"
"...อ๋อ"
"ปกติมันก็เป็นแบบนี้ทุกวันอยู่แล้ว ไอ้ภูแม้ว่าพักหลังมันจะมีเมีย ติดเมีย ไปนอนเฝ้าเมีย แต่มันจะพยายามหาเวลากลับมากินข้าวที่บ้านทุกวัน"
"..." ซาเฟียร์เงียบฟัง เป็นเวลาที่คนตัวโตหันมามอง
"มันเป็นการให้เวลาพ่อกับแม่ ที่บ้านของฉันมีลูกชายสามคน พ่อกับแม่ไ
