ล้ำเส้นมาเฟีย

"ซานย์!" ภพนิพิฐเบิกตาโพลงในยามที่ดวงตาคมกริบประสานเข้ากับร่องรอยบาดแผลบนใบหน้าหล่อเหลาของเพื่อนรัก นานแล้วที่ไม่ได้พบหน้ากัน ซานย์โลดแล่นอยู่ในวงการแพทย์ที่ต่างประเทศ เจ็ดปีก่อนแพทย์หนุ่มสูญเสียมารดาไปกับโรคร้าย ส่วนผู้เป็นพ่อมีภรรยาใหม่ ซานย์รับบทพี่ชายที่ดูแลน้องสาวเพียงคนเดียวอย่าง 'ซาเฟียร์' เสมอมา ทุกอย่างราบรื่น ปราศจากปัญหา ทว่า ซานย์วัยสามสิบต้นๆ นอกจากจะมีตำแหน่งของแพทย์ที่เชี่ยวชาญ แต่น้อยคนนักที่จะรู้ว่าหนุ่มหล่อมีดีกรีเป็นเจ้าของโรงพยาบาล ตอนนี้ความขัดแย้งกำลังเกิดขึ้น เมื่อ 'เฮเลน' บิดาที่ร้ายกาจในสายตาของลูกๆ กำลังลุ่มหลงในตัวภรรยาใหม่พร้อมทั้งลูกเลี้ยงจนคิดที่จะรวมโรงพยาบาลที่แม่ของพวกเขาคือผู้สร้าง กับโรงพยาบาลที่คนพวกนั้นก่อตั้งขึ้นมาใหม่ ซึ่งไม่สามารถเทียบกับโรงพยาบาลของพวกเขาได้ การชุบมือเปิบ หวังที่จะฮุบสมบัติมันไม่ได้ง่าย ซานย์ต่อต้านทุกวิถีทาง และเหมือนว่า พ่อผู้ให้กำเนิดของพวกเขากำลังเล่นแรง สัปดาห์ก่อนเขาถูกลอบทำร้าย แน่นอนว่าการเจ็บตัวเล็กๆ น้อยๆ มันไม่ใช่ปัญหาใหญ่ของลูกผู้ชาย ดังนั้นคนพวกนั้นจึงเล็งเป้าหมายไปที่น้องสาวของเขาแทน ทั้งที่ซาเฟียร์ คือลูกสาวเพียงคนเดียวของเขา ทั้งที่ชายหนุ่มผู้เป็นลูกติดของภรรยาใหม่ให้ความสนใจจนอยากได้ลูกสาวของตัวเองไปบำเรอกายนักหนา ทว่าบัดนี้เฮเลนคล้ายคนที่ตาบอด คล้อยตามและยินยอมทุกอย่าง ซึ่งหนทางเดียวที่ซานย์คิดที่จะทํา คือการส่งน้องสาวกลับบ้านเกิดของแม่ นั่นคือประเทศไทย "สรุปเรื่องที่เราคุยกันก่อนหน้านี้..." "มันคือความจริง พ่อแท้ๆ ของกูกำลังบีบกูและน้องให้จนมุม" ภพนิพิฐคิดตาม เขารับรู้ว่าที่ผ่านมาซานย์มีความสุขแค่ตอนที่มีน้องสาวอยู่ข้างตัวเท่านั้น เรื่องราวของบิดาผู้ให้กำเนิดเป็นอันว่ารับรู้เฉพาะสิ่งที่เพื่อนอยากให้รู้เท่านั้น สภาพของซานย์ในตอนนี้ เพื่อนของเขากำลังตกที่นั่งลำบากจริงๆ "มึงจะเอาน้องสาวของมึงมาฝากไว้ที่กู?" "ขอร้องเถอะว่ะ ช่วยกูสักครั้งนะ ตอนนี้สถานการณ์ทางนั้นไม่ค่อยดีเท่าไหร่เลย กูเป็นห่วงน้องกูมากจริงๆ" ภพนิพิฐดันปลายลิ้นกับกระพุ้งแก้ม คำขอร้องแกมบังคับส่งผลให้หนุ่มหล่อกระแทกลมหายใจออกมาแรงๆ "ถ้ากูไม่ช่วยมึงล่ะซานย์" "น้องสาวกูก็คงต้องตกเป็นนางบำเรอของพวกมัน" "..." "ถ้าทุกอย่างจะเป็นแบบนั้น กูยอมให้น้องกูตกเป็นของมึงยังจะดีซะกว่า!" "ซานย์" "มึงคิดว่าผู้ชายบ้ากามที่เพียงแต่สนุกกับร่างกายของผู้หญิง พอเบื่อก็เฉดหัวทิ้งมันจะปล่อยน้องกูไว้เหรอวะ มึงรู้ไหมว่าผู้หญิงที่เคยตกเป็นเหยื่อของ 'ออสติน' ที่ถูกมันเอาแล้วทิ้งต้องอุ้มท้อง แล้วไปขอความช่วยเหลือจากโรงพยาบาลของกูกี่ราย ที่น่าเจ็บใจคือเหยื่อพวกนั้นหลงรักมัน ที่คิดว่าหากมีการแจ้งความก็คงเอาผิดคนที่มีอิทธิพลล้นมืออย่างมันไม่ได้ ที่มากไปกว่านั้นคือเหยื่อที่หลงรักและมีความสัมพันธ์กับมันไม่มีใครแจ้งความเอาผิดมันเลย" "..." "ช่วยกู ช่วยน้องสาวกูสักครั้งนะเพื่อน ซาเฟียร์ควรได้อยู่ในที่ที่ปลอดภัยกับคนที่ปลอดภัย หากสถานการณ์ทางนั้นดีขึ้นเมื่อไหร่ กูจะกลับมารับน้องสาวของกูกลับไปทันที" สามวันต่อมา "สวัสดีค่ะพี่ภพ" หนุ่มหล่อเจ้าของคอนโดมิเนียมหรูตวัดสายตาขึ้นมองเจ้าของเสียงทักทาย ซาเฟียร์ฉีกยิ้มกว้าง ร่างบางอยู่ในชุดเซทที่สั้นเพียงต้นขาตามประสาเด็กรุ่นใหม่ ดวงตากลมสวยมีเสน่ห์ดึงดูด ปากนิดจมูกหน่อย รอยยิ้มของเธอช่างดึงดูด ตรึงตราตรึงใจ "ซาเฟียร์ค่ะ หนูเป็นน้องสาวเฮียซานย์" คนที่ขยันยิ้มหน้าเสียเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงกระแทกลมหายใจ เพื่อนพี่ชายหล่อมาก หล่อกว่าในรูปที่เจออีกต่างหาก ขนาดในตอนนี้เราทั้งสองมีระยะห่างกันพอสมควร เธอยังได้กลิ่นหอมสะอาดสะอ้านจากร่างกายของคนตัวโต มันคือเรื่องจริงเหรอที่เฮียซานย์บอกว่าเพื่อนของเขาคนนี้ยังไม่มีแฟน "คอนโดของฉันมีแค่ห้องเดียว แต่ไม่ต้องห่วงนะ ระบบการรักษาความปลอดภัยครบถ้วน จะไม่มีใครมาทำร้ายเธอในที่ของฉันได้" "หมายความว่าพี่ภพจะให้หนูอยู่ที่นี่คนเดียวเหรอคะ" "เธอหนีตายจากผู้ชายอังกฤษมา ฉันคิดว่าจะไม่มีโอกาสได้เห็นสีหน้าผิดหวังในตอนที่พูดว่าเธอจะอยู่ที่นี่ตามลำพังซะอีก" เพราะยังรู้สึกหงุดหงิดกับภารกิจที่ต้องทำ ภพนิพิฐเผลอประชดประชันออกมาอย่างไม่รู้ตัว "แต่หนูกลัวผี" ซาเฟียร์บอกเสียงอ่อนกำลัง ใบหน้างดงามราวกับตุ๊กตารูปปั้นไม่หลงเหลือรอยยิ้มสดใสอีกต่อไป "เท่าที่ฉันรู้ แม้เธอจะยังเรียนอยู่แต่เธอก็บรรลุนิติภาวะแล้ว ไม่ควรยกข้ออ้างในเรื่องที่มันไร้สาระแบบนี้ขึ้นมา" ภพนิพิฐหยัดตัวลุกขึ้นจนเต็มความสูง ใบหน้าหล่อเหลาราวกับนายแบบจากปกนิตยสารยังคงเรียบเฉย หนุ่มหล่อคนนี้เขาไม่ใจดีกับเธอเลย! "สิ่งที่หนูพูดมันไม่ใช่เรื่องที่ไร้สาระนะคะ หนูเคยเจอผี" "นี่เธอ!" "หนูเคยเจอทั้งผีอำ ผีดึงผ้าห่มเวลาที่เผลอตื่นตอนตีสองตีสาม มันเป็นอะไรที่น่ากลัวมากเลยนะคะ" "ไร้สาระ เธอเคยเจอผีตัวเป็นๆ ไหมล่ะ" "ไม่เคยค่ะ แต่หนึ่งสัปดาห์ก่อนที่จะเดินทางมาประเทศไทย หนูเคยถูกจับขังในห้องสี่เหลี่ยมมืดๆ หนูกลัว" "เด็กแบบเธอมันน่ารำคาญ" ใจคนฟังกระตุกวูบ เมื่อคนทางนี้ที่เป็นที่พึ่งไม่ได้แยแสเธอ คนตัวเล็กก็กำลังคิดไปเองต่างๆ นานา ป่านนี้พี่ชายของเธอที่เดินทางมาส่งเธอที่ประเทศไทยคงรีบเดินทางกลับแล้วเพราะกลัวว่าการหายไปหลายวันทางนั้นจะเกิดการสงสัย เธอควรได้ใช้ชีวิตให้มันดีกว่านี้ แม้การที่ออกมาจากบ้านและต้องมาอยู่ในที่ที่ไม่มีเฮียซานย์อยู่ด้วย เธอยังไม่มีโอกาสให้เฮียได้แนะนำสถานที่ต่างๆ เพื่อให้เธอได้รู้สึกคุ้นเคยกับที่นี่ก่อนเลย ไม่มีเลย เธอทำอะไรไม่ได้เลย! "หนูจะพยายามทำตัวไม่ให้ดูน่ารำคาญ" "เบอร์โทรศัพท์ของฉันติดไว้ที่ข้างผนัง ถ้าเธอมีปัญหาอะไรก็โทรมา" "พี่จะทิ้งหนูไว้ตรงนี้คนเดียวจริงๆ เหรอคะ" "ฉันเองก็มีงานที่ต้องทำ" "หนูยังไม่มีซิมการ์ดของประเทศไทย หนูอยากโทรกลับไปหา..." "ระหว่างที่อยู่ที่นี่ห้ามติดต่อซานย์เด็ดขาด อย่าลืมนะ ซานย์ให้สิทธิ์ฉันเป็นผู้ปกครองของเธอ อย่าดื้อกับฉัน เพราะฉันไม่ชอบเด็กน่ารำคาญ!"