เรือพายลำใหญ่ของนั่วหลิวมีมือปราบหนุ่มรูปงามนั่งอยู่ช่วงกลางลำเรือ โดยที่นั่วหลิวนั้นพายอยู่ด้านหลัง สองฝั่งข้างทางที่เป็นต้นไม้หนาทึบเพราะบ้านของนั่วหลิวอยู่ไกลเมืองเข้าไปในหุบเขาทำให้บรรยากาศยิ่งเย็นยะเยือก ในเวลาดึกสงัดไม่มีสิ่งมีชีวิตใด มีเพียงเขากับนางและเรือลำนี้เท่านั้นที่โลดแล่นไปด้านหน้าไม่หยุด
“ตั้งแต่มีเรื่องนั้น ก็ไม่มีใครกล้าออกมาตอนกลางคืนเลยนะเจ้าคะ”
“ก็นั่วหลิวไง”
จิ้นซินพูดพลางขยับร่างหันหลังกลับมาเพื่อที่จะพูดกับนางได้อย่างถนัด เขาอยากเห็นท่าทางของนางในเวลาพายเรืออยู่ท่ามกลางแสงจันทร์ นางจะงดงามและอ่อนหวานเสียจนทำให้เขาเก็บไปนอนฝันดีในค่ำคืนนี้หรือเปล่า ทว่าอะไรบางอย่างที่เห็นอยู่ไม่ไกลจากลำเรือกลับทำให้จิ้นซินต้องขมวดคิ้ว พลางเพ่งสายตามอง
“นั่วหลิว! ขยับมาหาพี่!”
ดาบที่บั้นเอวถูกกระชากออกมาโดยเร็วพลางเล็งตรงไปข้างหน้า เพราะที่ผิวน้ำนั้นเขาเห็น ‘ดวงตา’ ของตัวอะไรสั
