ร่างสูงใหญ่ของจิ้นซินเดินตามนั่วหลิวเข้าไปในบ้านอย่างเงียบๆ เงียบเสียจนไม่มีแม้แต่เสียงแมลงกลางคืนสักตัวที่จะร่ำร้องหากัน หากจิ้นซินจะฉุกใจมองไปที่ท่าน้ำหน้าบ้านอีกครั้ง เขาก็จะได้เห็น ‘ไอ้ตาแดง’ ปีนขึ้นมาเกาะอยู่ตามราวบันไดท่าน้ำอย่างมากมายจนนับไม่ถ้วน
นั่วหลิวให้เขานั่งรอในโถงกลางบ้าน ส่วนนางแยกตัวไปจุดโคมตามจุดต่างๆ ของตัวบ้าน เพื่อให้ทั่วทั้งบ้านสว่างไสว นั่นทำให้เขายิ่งชื่นชมและหลงใหลบ้านไม้ริมน้ำหลังนี้มากขึ้น แต่แล้วเสียงร้องวี้ดว้ายของนั่วหลิวก็ดังขึ้น
จิ้นซินถลาไปตามเสียงในทันที และก็ได้เห็นนั่วหลิวนั่งคุกเข่าอยู่กับพื้น
“นั่วหลิว!”
“เอ่อ... นั่วหลิวหกล้มเจ้าค่ะ”
“เจ็บตรงไหนหรือไม่ พี่จะช่วย...” ระยะที่ใกล้ชิดทำให้จิ้นซินตกตะลึง นั่วหลิวก็เช่นกัน
หัวใจเต้นตึกตักเพราะดวงตาที่จ้องประสานกันใกล้เพียงลมหายใจรินรด จิ้นซินตกอยู่ในภวังค์ เมื่อความสวยงามที่เห็นเด่นชัดอยู่ตรงหน้ามั
