หุบเขาพรายพิศวาสรัก

EP.07

ดวงตาคมกล้ามองตรงไปยังหุบเขาที่เป็นแหล่งกำเนิดของสายน้ำแห่งนี้ พลางครุ่นคิดถึงแหล่งที่คนร้ายจะซุกซ่อนตัว เพราะจากบันทึกนั้นระบุว่าทั่วทุกเส้นของสายน้ำ ทั่วทุกเวิ้งน้ำ ล้วนแต่เคยมีบันทึกการพบศพมาแล้วทั้งสิ้น นั่นก็ย่อมแสดงว่าคนร้ายจะต้องมีที่พำนักที่ใดที่หนึ่งใกล้กับแหล่งน้ำนี้ เพราะพฤติกรรมการฆ่าและวิธีการทิ้งศพนั้นเหมือนกันทุกครั้ง

‘ศพแห้งและทิ้งน้ำ’

“ไอ้ฆาตกรมันต้องอยู่ใกล้แหล่งน้ำแน่ ไม่อย่างนั้นมันคงไม่ทิ้งทุกศพลงน้ำ”

เขาพึมพำกับตัวเองพลางสอดส่ายมองหาสิ่งผิดปกติแต่ก็ไม่พบอะไรนอกจากความเงียบสงัดในค่ำคืน

อาชาคู่ใจพาเขาลัดเลาะขนาบไปตามเส้นทางของลำน้ำ ยิ่งลึกเข้าไปในหุบเขาสายน้ำก็ราวจะกว้างใหญ่มากขึ้นอีก แต่น่าแปลกที่ไม่มีเสียงแมลงหรือสัตว์กลางคืนใดๆ ร่ำร้อง ทุกอย่างเงียบ จนเขาได้ยินฝีเท้าม้าสลับกับเสียงลมหายใจเข้าออกของทั้งเขาและม้าหนุ่ม

จนมาถึงเวิ้งน้ำกว้างที่สุดปลายทางนั้นหายเข้าไปในหุบเขาลึกที่ชาวบ้านไม่กล้าเข้าไปหาของป่า เพราะเล่าขานถึงเรื่องภูตผีและอาถรรพ์ของป่า

จิ้นซินผูกม้าไว้กับไม้ใหญ่ริมน้ำ ก่อนจะเดินสำรวจโดยรอบ เพราะตลิ่งรอบเวิ้งน้ำนี้กว้างใหญ่ไร้ที่กำบัง เดาไว้ว่าสถานที่แห่งนี้คงเคยเป็นที่พักแรมมาก่อน พื้นที่จึงเรียบและกว้างเยี่ยงนี้ ทว่าเสียงนกกลางคืนที่ร้องดังขึ้นมาท่ามกลางความเงียบก็ทำให้มือปราบจิ้นซินถึงกับสะดุ้งเล็กๆ ดวงตาคมวาบฉายแววหวาดหวั่นเพียงครู่ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นกร้าวแกร่งดังเดิม

ร่างสูงยืดขึ้นสูดลมหายใจเข้าลึกก่อนจะค่อยๆ พ่นลมหายใจออกจากปากอย่างแผ่วเบา ด้วยความหวาดหวั่นซ่านซึมเข้าสู่ใจเขาอย่างไม่รู้สาเหตุ ทั้งที่มือปราบอย่างเขาไม่ควรมีความรู้สึกนี้เลยด้วยซ้ำ

จิ้นซินส่ายศีรษะไปมาอย่างพยายามขับไล่ความหวาดหวั่นและแทนที่ความรู้สึกนั้นด้วยอาการขำขันตนเอง ทว่าขนกายทั่วทั้งตัวที่ลุกขึ้นตั้งชันโดยพร้อมเพรียงเมื่อสัมผัสได้ถึงกระแสลมเย็นวูบหนึ่งที่แล่นเข้ามากระทบผิวก็ทำให้กายแกร่งต้องนิ่งขึง

มือปราบหนุ่มพยายามเรียกสติสตังของตนเองให้กลับคืน พลางบอกตัวเองว่าเพราะความหวาดหวั่นนั้นทำให้เขาเกิดอาการเยี่ยงนี้ มันไม่ใช่ความกลัวในสิ่งที่มองไม่เห็นอย่างแน่นอนที่สุด แต่จะเป็นเช่นนั้นจริงหรือ เมื่อเสียงหัวเราะคิกคักที่แว่วมาตามลมยิ่งทำให้ขนทั่วตัวลุกตั้งมากขึ้น

ดวงตาเบิกกว้างมองสิ่งรอบตัว ร่างกายสั่นจนได้ยินเสียงกรามแกร่งขบกันแน่นดังกึกกัก ประหม่าและหวาดหวั่นอย่างที่สุด แต่ต้องพยายามขับไล่ความรู้สึกทิ้งเสีย เพราะเขาไม่ควรให้ความกลัวมีอำนาจเหนือตนเอง ในเมื่อบอกตัวเองว่าสิ่งเหล่านั้นไม่มีอยู่จริง เขาก็ต้องกำจัดความกลัวออกไปให้ได้

ทว่ายิ่งคิดก็คล้ายว่าเสียงหัวเราะนั้นจะดังอยู่ไม่ไกลตัวของเขาเลย

“อิอิ... กลัวผีหรือเจ้าคะ”

เสียงหวานที่เอ่ยทักทำให้จิ้นซินเกิดอาการหูผึ่งพร้อมขนหัวที่พานจะลุกตั้งพร้อมกับขนกาย เหงื่อกาฬซึมไปทั่วฝ่ามือและแผ่นหลังทั้งที่อากาศรอบตัวเย็นฉ่ำ รับรู้ได้ถึงความกลัวที่ไม่เคยเกิดมาก่อนในชีวิต แต่ยังไงเสีย เขาก็ต้องเห็นได้ด้วยตาตัวเอง ถึงจะเชื่อว่าภูตผีปีศาจมีจริง

ใบหน้าหวาดหวั่นหันตามเสียงหวาน ก่อนที่มือปราบแห่งวังหลวงจะเบิกดวงตากว้าง ด้วยภาพที่เห็นนั้นผิดคลาดและทำให้ความร้อนพวยพุ่งกระจายวาบขึ้นสู่ใบหน้าก่อนจะเรื่อยลงมาทั้งตัว

ด้วยหญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้างดงามจนเขาตะลึง ใบหน้ารูปไข่มีเครื่องหน้าชัด ไม่ว่าจะเป็นดวงตาหวานหยาดเยิ้ม คิ้วเรียวสวย จมูกโด่งปลายงอนน้อยๆ น่าบีบ สองแก้มนวลเนียน และริมฝีปากอิ่มน่าจุมพิต

ทุกส่วนล้วนงามราวรูปสลักเสลา เรือนร่างก็งามพร้อมอรชรอ้อนแอ้นน่าทะนุถนอม นางอยู่ในชุดบางพลิ้วซ้อนทับกันหลายชั้น ตัวนอกเป็นเสื้อคลุมยาวสีฟ้า ส่วนตัวในเป็นสีชมพูอ่อนดูบอบบางไม่ต่างจากผิวเนื้อของนางเลยสักนิด

หญิงงามท่ามกลางแสงจันทร์ส่งรอยยิ้มมาให้ พร้อมกับสายตาเขม่นมองอย่างต้องการคำตอบในสิ่งที่นางถามเมื่อครู่ ทำให้มือปราบจิ้นซินเม้มริมฝีปากแน่นด้วยความอับอาย แค่รู้ว่าตนเองหวาดกลัวกับบรรยากาศเมื่อครู่ก็หงุดหงิดหัวใจมากพอแล้ว แต่กลับไม่ใช่เพียงตัวเขาที่รู้ความจริงในข้อนั้น เมื่อหญิงงามตรงหน้าก็คล้ายจะล่วงรู้

หญิงงามท่ามกลางแสงจันทร์ส่งรอยยิ้มมาให้ พร้อมกับสายตาเขม่นมองอย่างต้องการคำตอบในสิ่งที่นางถามเมื่อครู่ ทำให้มือปราบจิ้นซินเม้มริมฝีปากแน่นด้วยความอับอาย แค่รู้ว่าตนเองหวาดกลัวกับบรรยากาศเมื่อครู่ก็หงุดหงิดหัวใจมากพอแล้ว แต่กลับไม่ใช่เพียงตัวเขาที่รู้ความจริงในข้อนั้น เมื่อหญิงงามตรงหน้าก็คล้ายจะล่วงรู้

“แม่นางเป็นใคร แล้วมาอยู่กลางป่าได้อย่างไร นี่มันค่ำมืดแล้วนะ ทำไมถึงยังไม่กลับบ้าน”

จิ้นซินถามรัวเร็วเพราะไม่ต้องการตอบคำถามของนาง นางสิที่ต้องตอบคำถามเขา ในเมื่อก็รู้กันอยู่ว่าช่วงนี้มีฆาตกรลอยนวลอยู่ ทำไมแม่นางผู้นี้ถึงออกมาจากบ้านในยามวิกาล นางไม่กลัวหรือไร