หุบเขาพรายพิศวาสรัก

EP.06

“ข้าไม่รู้หรอกนะ ว่าเจ้าจะเชื่อหรือไม่เชื่ออะไร แต่เราเป็นมือปราบ เรามีหน้าที่จับคนผิดมาลงโทษ และเจ้าก็ต้องทำตามให้ได้ ไม่ใช่โทษในสิ่งที่มองไม่เห็น ข้าจะพิสูจน์ให้เจ้าเห็นเองว่า ไม่มีหรอกเรื่องลี้ลับ สิ่งที่พวกเราเจออยู่ตอนนี้คือ ไอ้ฆาตกรต่อเนื่อง”

“แต่... เรื่องนี้มันมีมานานแล้วนะขอรับ ตั้งแต่ข้าเกิดมาก็ได้ยินเรื่องนี้แล้ว คนเฒ่าคนแก่ในหมู่บ้านก็คุยกันว่า ตั้งแต่พวกท่านเป็นเด็ก ก็มีเรื่องแบบนี้อยู่แล้ว”

“ก็นั่นแหละ คือสิ่งที่ข้าหมายถึง เพราะความเชื่อทำให้มีคนคลั่งไคล้ว่าเป็นจริง และอาจคิดไปว่าสิ่งลี้ลับที่พวกเขาเชื่อ บงการให้พวกเขาทำแบบนั้น อาซือ... หน้าที่ของพวกเราคือหาคนผิดมาลงโทษ ไม่ใช่ปล่อยเลยตามเลยและโทษสิ่งลี้ลับ”

จิ้นซินเน้นทำหนักแน่นเพราะในเมืองหลวงที่เขาเกิดและเติบโตไม่เคยมีสิ่งลี้ลับใดที่พิสูจน์ได้ว่าจริง ทั้งหมดนั้นก็แค่ปาหี่หลอกลวงของพวกเล่นกลพวกนักต้มตุ๋นทั้งนั้น พวกหากินกับความเชื่อของผู้คน หากมีใครหวาดหวั่นกลัวเกรง คนพวกนี้ก็จะอาศัยขายเครื่องรางของขลัง กลายเป็นว่าชาวบ้านตกเป็นเหยื่อถูกหลอกลวงทั้งสิ้น เขานี่แหละที่ต้องคอยคลี่คลายคดีและจับเอาเจ้าพวกนี้มาเข้าคุกหลวงหลายต่อหลายครั้ง แต่ก็ยังไม่เคยมีคดีไหนที่พิลึกพิลั่นเท่านี้ ไม่เคยมีใครตายด้วยเหตุผิดธรรมชาติแบบนี้เช่นกัน แต่เขาก็หมายมั่นใจแล้วว่าจะต้องจับคนผิดมาลงโทษให้ได้ เขาจะไม่ยอมปล่อยให้ไอ้ฆาตกรนี้ลอยนวลไปแน่

จิ้นซินเรียกบันทึกรายงานเหตุการณ์ตายพิลึกพิลั่นคล้ายคลึงกับรายของจิ่นหลิงมาดูทั้งหมด เขาจะหารอยรั่วเพื่ออุดให้ได้ จะค้นหาให้พบว่าจุดใดที่เป็นเบาะแส และจะแสดงให้มือปราบในพื้นที่ได้รู้ว่า หากตัดความเชื่อเรื่องอาถรรพ์ออกไป พวกเขาเองก็จะไขคดีได้เช่นเดียวกันกับเขา

จากนั้นเขาก็สั่งการให้มือปราบประจำพื้นที่เป้าหมายตลอดทั้งวันทั้งคืน เพราะจากคำบอกเล่าของซือเฉิงก็คือ เหตุการณ์จะเกิดขึ้นอีกแน่นอน เพราะในแต่ละเดือนจะต้องมีสองศพ และเขาจะต้องจับตัวไอ้ฆาตกรให้ได้ เพราะมันต้องเป็นมนุษย์ ไม่ใช่ ‘ผีพราย’ อย่างที่ชาวบ้านและลูกน้องของเขาเข้าใจแน่

ในยามดึกสงัดของคืนเดือนหงายที่อีกไม่กี่วันก็จะถึงวันครบรอบเดือน ยิ่งทำให้มือปราบประจำพื้นที่ต่างช่วยกันลาดตระเวนอย่างแข็งขัน ด้วยความเชื่อเรื่องคดีฆาตกรรมที่เกิดจากสิ่งลี้ลับเหนือธรรมชาติกำลังจะหมดไป เพราะระยะเวลากว่าหนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมานี้ เมื่อจัดให้มีการตรวจตราทั้งกลางวันและกลางคืนก็กลับไม่มีสิ่งใดผิดปกติเลยในทั่วเวิ้งน้ำนี้

แม่น้ำทุกเส้นสาย รวมทั้งสายหลักที่หน้าตลาด ไม่มีรายงานว่าพบศพลอยน้ำอย่างที่คาดว่าจะเป็น หรืออาจเป็นเพราะไม่มีบุรุษใดกล้าย่างกรายไปในที่เปลี่ยวเพียงลำพัง

“มีอะไรผิดปกติหรือไม่อาซือ”

มือปราบหนุ่มเอ่ยถาม น้ำเสียงเคร่งขรึมแต่ก็ดูเป็นกันเองมากขึ้น เพราะวิธีของเขาใช้ได้ผล ลูกน้องผ่อนคลายความหวาดกลัวในสิ่งที่มองไม่เห็นและหันมาทำหน้าที่ของตนอย่างแข็งขันมากขึ้น ซือเฉิงเองก็เป็นอีกคนหนึ่งที่เริ่มเชื่อว่าสิ่งที่เกิดขึ้นนั้นเพราะมีคนทำให้เกิดขึ้น ไม่ใช่จากผีทำ

“ไม่มีขอรับท่านมือปราบ ทุกอย่างเรียบร้อยขอรับ”

“ดี... ถ้าครบเดือนแล้วไม่มีอะไรเกิดขึ้น ข้าก็จะขอความร่วมมือจากผู้ใหญ่ในชุมชนให้ช่วยจัดอาสาขึ้นมาดูแลแทน พวกเราจะได้ไปทำคดีอื่นกัน”

“ขอรับ ข้าก็ดีใจขอรับ ที่ไม่มีคดีเกิดขึ้นอีก”

“แล้วคนอื่นๆ เล่า ไปที่ไหนกันรึ ถึงมีเจ้าอยู่ผู้เดียวที่นี่” จิ้นซินถามเมื่อเห็นซือเฉิงอยู่ประจำ ณ จุดนี้เพียงคนเดียว

“ไปลาดตระเวนที่หน้าวัดกันขอรับ อีกสักครู่ก็จะกลับมาเจอกันที่นี่”

“อืม... งั้นข้าจะเดินดูรอบๆ แถวนี้สักพัก แล้วก็จะกลับเลย หากมีสิ่งผิดปกติใด เจ้าไปตามได้ตลอด”

“ขอรับ” ซือเฉิงรับคำ ก่อนจะมองตามร่างสูงใหญ่ของท่านมือปราบจิ้นซินที่โหนตัวขึ้นสู่หลังม้าและบังคับอาชาคู่กายลัดเลี้ยวไปตามริมตลิ่งของเวิ้งน้ำที่คดเคี้ยวยาวไกล

รอยยิ้มภูมิใจในผู้บังคับบัญชาของตนเองปรากฏบนใบหน้าซือเฉิง ก่อนจะส่ายศีรษะไปมาราวกับขำขันตัวเอง เพราะท้ายสุดแล้วมือปราบหนุ่มก็พิสูจน์ได้ว่าสาเหตุการตายที่เกิดขึ้นตลอดมานั้นเป็นจากฝีมือคนจริงๆ ไม่ใช่เกิดจากภูตผีพรายหรือปีศาจอย่างที่ชาวบ้านหรือแม้แต่มือปราบอย่างเขากลัว จนไม่กล้าที่จะหาเหตุผลที่แท้จริง

เพราะเมื่อท่านมือปราบสั่งให้ผลัดเวรกันตรวจตราแต่ละค่ำคืน กลับไม่มีเหตุอะไรเกิดขึ้นเลย ดังนั้นฆาตกรต้องเป็นคน ไม่ใช่ภูตผีแน่ เพราะหากเป็นผีหรือปีศาจ มันคงไม่กลัวมือปราบอย่างเขาแน่

แสงจันทร์วันเพ็ญให้แสงสว่างไปทั่วท้องฟ้าและส่องลงมายังโลกมนุษย์ทำให้เห็นทุกที่ได้ชัดราวกลางวัน โดยเฉพาะที่หุบเขาตรงหน้า ราวกับมีสีเงินยวงไปทาทาบไว้

จิ้นซินบังคับอาชาคู่ใจให้เดินตามเส้นทางขนาดเล็กที่อยู่เลียบริมแม่น้ำสายย่อยที่แยกออกมาจากสายหลัก แม่น้ำที่หล่อเลี้ยงสรรพชีวิตของผู้คนและหมู่สัตว์น้อยใหญ่