ตอนที่ 3 ครอบครัวใหม่ที่เหมือนเดิมเป๊ะ!
679 Words
“เจ็บตรงไหนบ้างลูกแม่”
ฮูหยินตรงเข้ามาหาบุตรสาวด้วยความตกใจจับคลำใบหน้างามพริ้มเพรานั้นอย่างเบามือก่อนจะค่อย ๆ ลูบตามเนื้อตัวดูว่าบุตรสาวนั้นเจ็บปวดตรงที่ใดบ้าง
“ม๊า ฮึก ๆ คิดถึง”
ทิชาเริ่มสะอื้นพร้อมทั้งกอดมารดาด้วยความกลัวแม้จะรู้ว่าคนตรงหน้านั้นอาจจะไม่มารดาแท้จริงแต่ในความรู้นั้นบอกนางว่า นี่คือ หม่าม้าของทิชา
เสียงก็เหมือน...
หน้าก็เหมือน....
แบบนี้ม๊าของทิชาชัด ๆ เลยนี่ต้องเป็นอดีตชาติของเธอแน่นอนร้อยเปอร์เซ็นต์ชัวร์ ๆ ไหน ๆ ก็ตายแล้วก็ยังนับว่าโชคดี ที่ไม่ตกนรกได้มาเกิดอยู่ในร่างของตัวเองในอดีต เอ๋ แต่ถ้าเป็นอดีตชาติจริงทำไมเธอคนเก่าโง่จังล่ะ ถึงผู้ชายคนนั้นจะหล่อแต่ก็ไม่เห็นต้องทุ่มเทขนาดนั้นเลยนี่
“เป็นอะไรของเจ้าไปเฟยเอ๋อร์เจอแม่ทุกวันยังคิดถึง อีกเหรอถ้าคิดถึงก็มาหัดทำอาหารกับแม่นี่จะได้เก่ง ๆ ไม่ใช่ทำได้แค่อย่างสองอย่าง”
เสียงฮูหยินบ่นไปเรื่อยขณะที่มือยังคงลูบหัวบุตรสาว อย่างอ่อนโยน // แบบนี้เป๊ะเลยม๊าทิชาแน่นอน นี่บ่นให้หัดทำอาหารทุกชาติเลยเหรอเนี่ย ทิชาจะเป็นเชฟกระทะเหล็ก อยู่แล้วนะ หญิงสาวนึกโอดครวญในใจเพราะในโลกปัจจุบันมารดาก็บังคับให้หัดทำอาหารตลอดทั้งที่ความจริงเธอไม่ได้ชอบทำอาหารสักนิดเดียว
“อย่างสองอย่างอะไรกันท่านแม่ อี้เฟยทำอาหารจนจะเป็นแม่ครัวแล้ว แทบจะไม่ใช่ลูกคนหนึ่ง แทบจะเป็นแม่ครัวคนหนึ่งแล้วอะ”
ทิชาผละจากอกมารดาพร้อมกับบ่นออกมาก่อนจะกอดอกอย่างเพลียใจ
“พูดอะไรของเจ้าช่างเถียงนักที่ร้องไห้นี่คงคิดจะอ้อนแม่ คิดจะหนีการฝึกงานเรือนใช่หรือไม่ ออกเรือนไปใครจะคอยสอนเจ้ากันหากไปเจอแม่สามีดุ ๆ เข้าจะทำอย่างไร”
คำบ่นนี้แม่จะพูดทุกชาติไม่ได้!!!! ทิชาได้ยินตั้งแต่เด็กจนโต จนตาย จนเกิดใหม่ แม่ก็ยังคงเป็นเช่นเดิมคือ ต้องการให้ลูกเป็น กุลสตรีเป็นศรีแก่เรือน ทิชาคนนี้ถึงได้กลายเป็นคนแอ๊บไง อิอิ แต่ก็ช่างเถอะมีแม่บ่นแบบนี้ก็ดีกว่าไม่มีละนะ
“มีอะไรกันหรืออี้หลานดุลูกด้วยเหตุใด”
ร่างสูงออกจะท้วมเดินเข้ามาซ้อนหลังฮูหยินนั้นทำให้ทิชายิ้มออกมาอย่างรู้สึกอุ่นใจ // เสียงทุ้มอ่อนโยนแบบนี้คงต้องเป็นปะป๊าแน่นอน บวกด้วยท่าทางกลัวหม่าม้าแบบนี้ก็เป็นอันสรุปได้ว่า นี่แหละครอบครัวตัวป่วนของทิชา
“ท่านพ่อ!! หล่อเหมือนเดิมเลย”
เสียงใสร้องออกมาเมื่อเห็นบิดาในชุดจีน ๆ ก็อยากจะร้องกรี๊ดออกมา ถึงจะดูท้วม ๆ หน่อยแต่ก็หล่อเหลาไม่เปลี่ยนแปลง ยิ่งมารดาแล้วนั้นคงความสวยไว้แบบเป๊ะปังเหมือนเดิม
“ปากหวานจริงนะเจ้าเนี่ย”
ท่านพ่อยื่นมือมาโยกหัวบุตรสาวที่ดูท่าทางจะแปลกไป สักหน่อยแต่ก็นับว่าดูสดใสร่าเริงมากกว่าที่เคยเป็นมา
“ท่านพ่อเจ้าช่วยไม่ได้หรอกนะพรุ่งนี้ตื่นแต่เช้าไปเตรียมอาหารต้อนรับพี่ชายเจ้ากลับบ้าน นอนได้แล้วห้ามตื่นสาย เป็นอันขาด ไปเจ้าค่ะท่านพี่!”
วาจาเฉียบขาดทำให้ทิชาถึงกับลอบกลืนน้ำลายลงคอทำอาหารอิฉันไม่กลัวหร๊อก! แต่นี่มันยุคจีนนะเว้ย! ถึงม๊าจะเคยสอนทำอาหารมาเยอะแต่นั่นมันอุปกรณ์ครบครันนะ ฮือ ๆ แต่ที่นี่!! ไฟฟ้ายังไม่มีแล้วอีทิชาคนนี้จะทำอะไรกินได้!!!!!!!!!!
ส่งกูมาทรมานโดยแท้ ๆ สวรรค์.........
ถ้าชาตินี้จะต้องมีผัวก็ขอให้ผัวรวยโคตร ๆ และเก่งทำอาหาร แม่ผัวใจดีทีเถอะ สาธุ!!! เพี๊ยงง!!!
- Writer
