น่านพยัคฆ์เลือกจะขับรถขึ้นมาถึงเชียงใหม่ด้วยตัวของเขาเอง แทนการโดยสารเครื่องบินดั่งเช่นทุกครั้งที่ผ่านมา เมื่อยามที่เขาต้องขึ้นลงระหว่างกรุงเทพฯกับเชียงใหม่เพื่อติดต่อเรื่องธุรกิจ แต่การมาครั้งนี้ของเขามันแตกต่างออกไปดั่งเช่นทุกครั้ง เมื่อมันไม่มีความเกี่ยวข้องกับเรื่องธุรกิจใดๆของเขาเลย เขาจึงไม่เห็นความจำเป็นอันใด ที่จะต้องรีบร้อนในการเดินทาง และอีกประการสำคัญ ใจเขาเรียกร้อง ต้องการจะใช้เวลาใกล้ชิดกับแม่เนื้อหอมของเขาให้นานแสนนานต่างหากล่ะ...
การเดินทางกว่าหลายชั่วโมง ไม่ได้ทำให้ชายหนุ่มเบื่อหน่ายสักนิด ตรงกันข้าม กลับทำให้เขาสุขใจอย่างประหลาด เมื่อแม่ตุ๊กตาหน้ารถของเขา ส่งกลิ่นหอมอ่อนๆให้ได้ชื่นใจมาตลอดทาง...
“จบอะไรมาล่ะ ถึงคิดจะมาดูแลคนป่วยที่เดินไม่ได้” น่านพยัคฆ์ที่เห็นอาการนั่งซึมมาเป็นระยะเวลาหนึ่งของนิดา เขาจึงปรับน้ำเสียงในการพูดให้ฟังดูเย็นลง หากเดาจากอาการเหงาหงอยของฝ่า
