เสียงเจื้อยแจ้วราวกับนกแก้วนกขุนทองของสายบัวดังขึ้นอยู่ตลอดเวลาเส้นทางที่เดินไปด้วยกัน คนรับฟังทำเพียงแต่ตอบรับคำสั้นๆพร้อมกับพยักหน้ารับรู้บ้างเป็นบางครั้ง โดยที่สายตากลมโตราวกวางน้อยให้ความสนใจกับธรรมชาติรอบๆตัวเสียมากกว่าเสียงเจื้อยแจ้วของสาวรุ่นน้อง นิดาชื่นชมกับบรรยากาศภายในไร่ส้มอย่างตื่นตาตื่นใจ เพราะตลอดระยะเวลาตั้งแต่วัยเด็กจนสู่วัยสาว น้อยครั้งนักที่เธอจะได้ออกมาพบเห็นกับสิ่งสวยงามโดยธรรมชาติเป็นผู้สร้างสรรค์ขึ้นมาเองเช่นนี้ได้ เมื่อสถานะเพียงคนใช้ ไม่อาจไปไหนมาไหนอย่างใจปรารถนาได้...
"นายพยัคฆ์ของสายบัวนี่ ดูท่าจะดุมากเลยนะคะ..." นิดาระบายยิ้มอ่อนๆ พยายามนึกตามคำพูดของสายบัว นายพยัคฆ์เจ้าของไร่คงจะมีหน้าตาดุๆสินะ เพราะชื่อก็สื่อให้เห็นอยู่แล้วว่าคงจะดุมากไม่ใช่เล่น
“นายพยัคฆ์เป็นคนดุมากก็จริงอยู่หรอกค่ะ แต่นายจะดุเฉพาะเรื่องงานกับพวกคนเกเรๆเท่านั้นแหละ ถ้านอกเหนือจากเวลางาน
