City Girl

Chapter Four

Hinalikan ni Daddy ang tuktok ng ulo ko bago sumakay sa sasakyan at tuluyang iniwan ako rito. Gusto ko nalang maglupasay at umiyak maghapon na parang bata.

Sobrang sama ng tingin ko sa dinaanan ng sasakyan nila. How could I fvcking stay in a place like this. Like seriously? I'd rather stay home at our country the whole year than stay outside in a place like this. Gusto kong magreklamo at irapan lahat ng makikita pero bago ko pa gawin iyon ay tinablan na ako ng kahihiyan. This isn't my place and my parents aren't here to catch me when I did something stupid. In short, mag-isa ko nalang.

"Hija, pasok ka na at mainit na rito," the old woman said. Nahihiya akong humarap sa kanya at nagpakawala ng pilit na ngiti.

Suot ang maluwang at mahaba na bestida ay hindi ko maiwasang hindi mapangiwi sa itsura niya. It's very, very old fashion. 

Entering my new home, I realized how sad it is to be alone. The tiles are pretty and it suits the place but I cannot appreciate it. Hanggang kailan ko kakayaning tumira sa ganitong klase ng lugar?

I was about to enter the kitchen when an insect landed on my arm.

"Oh, s**t! OMG! OMG!" I shouted as I tried to remove the ugly creature.

The old woman came to me, rushing. "Anong nangyari?"

Tumingin ako sa kanya at saka sa kamay ko. Wala na ang insekto roon. I feel bad for worrying her. Hindi ko lang talaga maiwasang hindi mandiri sa mga ganoong insekto. I smiled at her guiltily. Ni hindi ko nga lugar ito pero nanggugulo ako ng mga tao.

"There's an insect," dahan-dahan kong sabi.

Tila nabunutan naman siya ng tinik sa dibdib nang malaman ang rason ng pagsigaw ko. Humalakhak siya saka hinawakan ang ulo ko. "Pasensya na, hija, marami kasing insekto talaga sa labas. Gusto mo ba sumama maglakad-lakad?"

No way! Ano namang gagawin ko sa napaka-boring na lugar na ito? Ni wala ngang mga malalaking building sa paligid. Tch.

Sinubukan kong ngumiti ng maayos at tumanggi rin ng maayos.

"Magpapahinga nalang po muna ako. Hindi ako nakatulog ng maayos kagabi." Well, that's true. Nakatulog nga ako pero maya't maya ang paggising ko dahil hindi sanay sa kama at sa lugar.

"Oh siya, sige. Tawagin mo nalang si Xan kapag may kailangan ka."

Xan? Who is Xan? Iyong apo niya?

No way! Over my dead body. Ang yabang-yabang non porque dito siya nakatira. Alam kong teritoryo niya ito but he should have treat me better, right? After all, hindi naman ako sanay rito sa lugar nila. Hmph!

"Sure po," napipilitan kong sagot saka ngumiti ng matamis.

Pinanood ko siyang maglakad palabas ng bahay bago pumihit pabalik sa kwarto. Napaatras ako at muntik ng matumba nang makita sa harapan ko si Xan, that's what they call him so I guess I can call him by that name, too.

His face is serious and snobbish, not even welcoming me nor greeting nicely. Seryoso, hindi ko maintindihan kung anong ginawa ko sa tao na ito. If he doesn't want me then he can just go away, right? Pwede namang hindi nalang kami magpansinan forever. 

"Huwag mong tatakutin si lola ng ganoon," seryoso niyang sabi saka namulsa at nilagpasan ako. 

Natigilan ako at kahit gustuhin kong mainis, I know better. Alam kong mali ko naman talaga. Hindi ko rin naman gugustuhing magkaroon ng sakit sa puso ang matanda dahil sa akin. I sighed. Susubukan ko nalang na pigilan ang sarili na mag-inarte ng ganoon sa susunod. I should remind myself always that this place isn't my place.

Tinitigan ko lang ang cellphone ko maghapon. It's charging and from here, I can see that there is no signal. Nang mag-full charge ay agad ko iyong inalis. I tried opening my data but...

"Kahit data lang?" Nakanguso kong sabi sa cellphone ko. Ano nalang silbi nito ngayon? Ano namang mapapala ko sa isang bar na signal?

Padabog akong bumaba mula sa loft bed at ibinato ang cellphone sa study table kong naroon. Why did I bother charging that s**t, then?

Naglakad ako patungo sa may bintana. The scenery outside is actually breathtaking- for other people but not for me. Hindi talaga ako mahilig sa mga ganitong lugar. Payapa man o hindi, I'd always choose a wild, and city life. Ang boring dito.

Bumalik din agad ako sa kama, at dahil nasa underground ang kwarto at loft bed ito, nakasakto lang ang kama sa lupa sa labas. I can see from here the wide field and greeny grasses, and as well as some kids playing not too far from here. Umupo ako saka kinuha ang cellphone ko. I tried dialing my dad's number but as expected, cannot be reach. Nanlumo ako saka nag-isip ng mga bagay para makaalis dito.

But I am not that stupid to think that I can really leave this place without my parent's will.

Tito Ricky knocked on my room and called me to eat lunch after hours. Nagkamot ako ng ulo saka napipilitang tumayo at lumabas ng kwarto. He escorted me from my room to the dining. Tinablan agad ako ng hiya nang makita silang kumpleto sa mesa. Ako lang ang hindi parte ng pamilyang ito. I am not belong here.

"Upo ka na, hija," the old woman said. Tinuro niya ang upuang katabi ng apo niya.

I bit my lower lip as I slowly pulled the chair so I can sit. Bakit walang tinidor?

Inasikaso nila akong lahat kaya bahagya akong nahiya sa atensyong natatanggap. Kumuha ako ng kaunting kanin saka tinitigan ang fried fish sa harap ko. I looked around to see if there's any ketchup but I can only see bagoong. Eeww!

"Ayaw mo ba ng ulam, hija?" 

Sasagot na sana ako nang unahan ako ng katabi ko. "Kung ayaw, eh 'di 'wag kumain."

Seriously, I don't know what is his problem with me. Kung may angal siya sa pagpapatira sa akin dito ay sana sinabi niya na noong nandito pa si Daddy. As if naman gusto ko rito, ang kapal niya ha!

"G-gusto ko po," magalang na sagot ko at hindi nalang pinatulan ang katabi ko. I grabbed one of it. "Uhm... do you have uhh... fork?"

"Tinidor daw," sabi ni lola, I forgot her name. "Kuhanan mo nga, Ricky."

I feel so bad for troubling them. Tumayo si Tito Ricky at maya-maya ay nag-abot ng tinidor sa akin. 

"I-try mo itong bagoong na pagsawsawan." Inilapit ni Tito Ricky ang platito na may bagoong sa akin. Ngumiwi ako saka pinigilan ang sarili na hindi magreklamo. 

Fine! I'll just try one.

Sinawsaw ko ang isda roon saka papikit na isinubo. Nginuya ko iyon at napansing hindi naman pala ganoon kasama ang lasa niya. It is actually a good combination. Ngumiti ako sa kanila at inulit ang pagsawsaw roon. I enjoyed eating even though the man beside me is looking at me annoyingly. Hindi ko nalang siya pinansin dahil baka may attitude problem talaga siya.

After eating, dumiretso na ulit ako sa kwarto at nagkulong. Don't tell me I will be like these for months and years? Alone in this room with no one to talk to, nothing to do...

I'll get depressed for real.

The next day, wala na naman akong naabutan sa bahay. Nadatnan ko lang ang scrambled eggs na nakatakip sa mesa. I guess they left already. 

Mula rito ay naririnig ko ang mga tilaok ng manok, ilang tunog ng mga hayop tulad ng kambing at pato. Paano kung makawala ang mga iyon at lapitan ako? What will I do then? Oh my gosh, hindi ako pwedeng magkasugat. I have to be a model and I need to have a perfect figure with no scars. 

"Gising ka na pala."

The woman walked beside me. Suot ang ngiti niyang nagbibigay ng ginhawa sa akin kahit paano, umupo siya sa pwesto niya kahapon. Itinuro niya ang katapat na upuan kaya wala na akong nagawa kung hindi sumunod.

"Magandang umaga po," bati ko bago umupo. She looked at me and even though she's old, she really looks strong. Marahil dahil aktibo rin ang katawan niya at kahit hindi ko gusto rito, aware naman ako na ang fresh na hangin ay talagang maganda sa kalusugan. I can't even see any preservatives on their food except from the condiments that they are using such as sugar ang salt.

"Nagkakape ka ba?" tanong niya bago tumayo. Tumango ako saka pinanood siya sa sunod na gagawin. Nagtungo siya sa may maliit na aparador doon na gawa sa kahoy saka binuksan. Mula roon ay inilabas niya ang ilang container.

And then I realized that she's making a coffee for me. Binuhos niya ang tubig galing sa termos patungo sa tasa na nilagyan niya ng kape, krema, at asukal. Tumayo ako agad upang tulungan siyang ilagay ang tasa sa mesa.

"Dapat ay nag-ga-gatas ka rin," aniya nang makaupo.

From my own observation, siya ang pinakamadaldal sa bahay na ito. Siguro dahil siya lang naman ang nag-iisang babae. Masungit pa ang apo.

Kahit na ayaw ko ng lasa ng gatas ay, "Sa susunod po," nalang ang nasabi ko.

"Kain na tayo."

Her simple gesture made my heart feel better. The warmth she is giving and showing me... it's very new, it's very... ewan ko. Basta bago sa akin ang pakiramdam na iyon. Nasanay ako na kapag busy talaga silang lahat ay ayos naman sa akin na mag-isa kumain. But she waited for me. Hinintay niya akong magising at kumain.

"Salamat po," emosyonal kong sabi habang nakatingin sa kanya.

"Saan? Sa kape?" she chuckled. "Hindi mo pa nga natitikman. Pero welcome ka syempre."

"Sa paghihintay sa aking kumain."

Nagtataka siyang tumingin sa akin. "Aba! Hindi naman kita hahayaang kumain na mag-isa rito. Kung wala lang importanteng gagawin ang Lolo, si Xan, at Tito Ricky mo ay sasabayan ka naming lahat kumain."

I know. And it really made me happy. Sa isip ko ay pilit kong ipinagtutulakan sila, pinandidirian ang lugar nila, inaayawan lahat ng sulok ng buhay at pamumuhay... I never thought they will welcome me like this.

"Ang galing niyo pong magtimpla ng kape," sambit ko pagkatapos tikman ang tinimpla niya para sa akin. Masarap siya, totoo. It's better than a latte in some coffee shops in NYC.