ตอนที่ 8 กลับมาเป็นคนสักที
1579 Words
ตอนที่ 8 กลับมาเป็นคนสักที
“ฟื้นสักที”
หญิงสาวลุกขึ้นยืนบิดขี้เกียจทอดสายตาไปยังคนที่กำลังสะลืมสะลือจากฤทธิ์ยา เช่นเดียวกับพร้อมเพรียงผงะตกใจยกมือขึ้นมากอดตัวเองไว้ เหตุการณ์เหมือนฝันยังจำได้ดีและมันก็ไม่ใช่ความฝันด้วย ตวัดสายตาไปมองผู้หญิงที่ไม่รู้จัก หรือคนนี้คือคนที่ช่วยเธอ
“คุณช่วยฉันเหรอคะ?”
“เป็นเมียคุณลีอะไรนั่นเหรอ?” เวียงพิงค์ไม่ตอบแต่ถามกลับเสียงเรียบ มองคนมีสถานะเป็นของตายไม่ต่างจากตัวเองแล้วรู้สึกสมเพชในโชคชะตาผู้หญิงเหมือนกันไม่น้อย “เมียแต่ง...แต่งแบบลับ ๆ”
“อึก!” พร้อมเพรียงยิ่งกอดตัวเองไว้แน่นยิ่งกว่าเดิม ใช่! เมียแต่งที่เขาฝืนใจแต่งเพราะคำสั่งของคนอาวุโส ปราศจากความรัก แต่งเพราะคำสั่ง ผู้เป็นสามีไม่เคยใจดี ไม่เคยเหลียวแล และไม่เคยอยู่ในสายตา “คะ...คุณเป็นใคร?”
“คนที่อยู่ในสถานการณ์เดียวกันกับเธอมั้ง” เวียงพิงค์เลื่อนหน้าจอไปมาก่อนจะโยนลงบนเตียงต่อหน้าหญิงสาว “ดูสิ เหตุผลที่สามีเธออ่านไม่ตอบ ไม่มาช่วยเหลือเธอ”
พร้อมเพรียงค่อย ๆ ยื่นมือสั่น ๆ ไปดึงโทรศัพท์มาถือไว้กลั้นใจพลิกหน้าจอขึ้นมา ภาพผู้ชายหน้าตาดีทั้ง 3 คนกำลังดื่มอยู่ในห้องส่วนตัว บนตักมีหญิงสาวหุ่นสะบึ้มนั่งตักผู้เป็นสามี เป็นครั้งแรกที่เห็นกับตาว่าเขาอยู่ใกล้ชิดผู้หญิงจริง หลังจากที่เฝ้าถามจนโดนตำหนิมาบ่อยครั้ง เจ็บจนชา เจ็บจนอยากจะพอแล้วจริง ๆ ความจริงตีแสกหน้าว่าสามีนั่นทำตัวทั่วถึงแค่ไหนกับผู้หญิงที่สวยกว่า เอ็กซ์กว่า
“เกือบโดนเพื่อนลากมาเซ่นไหว้ผู้ชาย ร้องขอให้ผัวมาช่วย แต่ผัวกลับเมินแถมยังกกกอดถึงเนื้อถึงตัวกับผู้หญิงคนอื่น” เวียงพิงค์ดึงโทรศัพท์คืน เธอไม่มีหน้าไปสอนใครทั้งนั้น ตัวเองยิ่งโง่กว่านี้ไม่รู้กี่ร้อยเท่า สับขาเดินออกไปจากห้องนี้ด้วยอารมณ์คุกรุ่น แปลกใจที่สามีไม่มีสาวนั่งตักเหมือนเพื่อนทั้งสอง ไม่แน่ตอนที่นักสืบถ่ายพันแสนอาจยังไม่เรียกเด็กมาเอ็นเตอร์เทนก็ได้
“คุณคะ”
ร่างอรชรหยุดชะงักขาหมุนตัวกลับไปหาคนร้องเรียก
“ฉันรบกวนให้คุณไปส่งได้ไหม ช่วยแล้วก็ต้องช่วยให้มันสุด ชะ...ใช่ไหมคะ”
เวียงพิงค์ประเมินคนปากดีแต่ความจริงแล้วสั่นเหมือนเจ้าเข้า ผู้หญิงคนนี้เพียงแค่ไม่ไว้ใจว่าเพื่อนตัวเองยังอยู่ ยอมให้คนแปลกหน้าที่ช่วยเหลือพาออกไป ไม่ได้อยากให้ไปส่งอะไรหรอก
“ไปสิ” ถือว่าทำบุญ มองแล้วเหมือนเห็นตัวเอง คนตรงหน้ากลั้นน้ำตาไว้ไม่ได้ด้วยซ้ำเพราะความน้อยเนื้อต่ำใจที่สามีไม่มาช่วย เธอผ่านมันมาแล้วรู้ดีว่าเจ็บแค่ไหน
“ขะ...ขอบคุณนะคะ” กระพุ่มมือไหว้ตามความเคยชิน
เวียงพิงค์ไม่ตอบอะไรแต่ก่อนที่จะได้เดินไปไหนชายชุดดำก็เดินเข้ามาหา เธอกระแซะเอาตัวไปบดบังผู้หญิงด้านหลังไว้ แต่ไม่ใช่คนของผู้ชายที่ตัวเองคิดไว้
“มีคนอยากเจอครับ ส่วนคุณคนนี้ทางเราจะไปส่งให้”
“ทำไมต้องไป”
“คุณเลโออยากเจอครับ”
เวียงพิงค์ชะงักหลังจากได้ยินชื่อนั้นหลุดออกจากปากชายชุดดำ หันไปมองผู้หญิงด้านหลังก่อนจะพยักหน้าให้เล็กน้อย จากนั้นก็เดินตามชายชุดดำไปเลย พร้อมเพรียงคว้าทันแต่อากาศพอจะเดินตามไปก็มีชุดดำโผล่ออกมาขวางไว้แล้วผายมือไปอีกทาง รู้สึกห่วงผู้หญิงคนนั้นแต่ก็ไม่กล้าหืออือกับชายร่างใหญ่ ออกไปรอข้างนอกก่อนก็ได้
เวียงพิงค์เดินมาในห้องรับรองกวาดตามองที่นี่ดูใหญ่โตมาก เจ้าของคงมีรายได้ไม่น้อย นึกคิดดูเมื่อก่อนพี่ชายเธออยากเปิดผับมากลงทุนไปเรียนชงเหล้าถึงต่างประเทศเป็นเทอมโดยลากเธอไปด้วยพ่อถึงจะยอมให้ไป ถ้าพี่ชายเธอยังอยู่คงเปิดผับได้ใหญ่เท่านี้ไปแล้ว ว่าแล้วก็คิดถึงสุด ๆ
“กลับมาเป็นคนหรือยัง สมองที่ผู้ชายควบคุมไปได้คืนมาหรือเปล่า”
เจ็บ!
หญิงสาวจ้องมองแผ่นหลังกว้างของผู้ชายยืนอยู่ตรงหน้า เขายืนอยู่ชิดกับกระจกมองลงไปเป็นโซนชั้นล่าง มองจากตรงนี้เห็นทุกมุม มีหลายครั้งที่เธอสงสัยว่ากระจกทึบ ๆ ที่มองขึ้นมาไม่เห็นอะไรจะมีคนอยู่หรือเปล่า สรุปก็ตามที่เห็น เป็นห้องทำงานของเจ้าของที่นี่
“พี่คงไม่ได้เรียกเวียงมาเพื่อแดกดันแล้วไล่กลับหรอกใช่ไหม”
“ที่นี่คือผับของพี่ชายเธอ มันเปิดในชื่อพี่ เพราะพ่อมันไม่อยากให้ทำงานสายนี้”
“ฮะ” ไม่เข้าใจจริง
“พี่ต้องไปดูแลธุรกิจที่ลอนดอนแล้ว ที่นี่จ้างคนดูแลให้ก็ได้ แต่พี่เห็นว่าเราเคยไปเรียนมาพร้อมกันกับมัน ถ้าอยากเข้ามาบริหารก็มาเลย เงินทั้งหมดที่เคยทำได้ในรอบ 3 ปีมานี้ พี่จะเอามาให้เราทั้งหมด เพราะมันคือรากฐานที่พี่ชายเธอทำไว้ พี่แค่เข้ามาช่วยดูแลในตอนที่เธอไม่เป็นผู้เป็นคน มาสานต่อความฝันพี่ชายเธอกันเวียง”
“ก็ไม่วายแซะเวียง”
“คิดยังไงกับพันแสนในตอนนี้”
“จะเอาทุกอย่างที่เป็นของเวียงกับพ่อและพี่ชายคืนมา”
“คงยาก”
“แต่เวียงจะทำ เวียงโง่ดักดานทุ่มเทให้คนพรรค์นั้นมานานเกินพอแล้ว สมบัติพวกนั้นไม่ควรเสียให้คนแบบพันแสน!”
“อะไรที่ทำให้คิดได้?”
“คงเพราะตื่นขึ้นมาในบ้านที่ใช้สังกะสีทำ น้ำกินที่เหลือค่อนขวดจากการเหลือกินของคนอื่น ขนมปังขึ้นราจากขยะข้างทางละมั้ง”
เลโอชะงักไม่คิดว่าลูกคุณหนูอย่างเวียงพิงค์จะมีประสบการณ์แบบนี้ แววตาเจ็บปวดอย่างเห็นได้ชัดแสดงว่าไม่ใช่เรื่องโกหก คงเจ็บแค้นในใจไม่น้อย ก็ดีเขาไม่เคยเห็นแววตาฮึกเหิมแบบนี้มาก่อน
“ทั้งที่เวียงแต่งงานกับทายาทสายตรงตระกูลดัง แต่กลับตื่นมาเจอราวกับอีกโลก มันจะมีค่าอะไรถ้ามีผัวรวยแล้วต้องลำบากขนาดนั้น เวียงอยู่กับพ่อแม้พ่อจะให้ได้ในสิ่งที่ราคาสูงมากไม่ได้แต่กระเป๋า เสื้อผ้า รองเท้า มันเจือปนมาพร้อมกับความรักเสมอ เรื่องนี้มันสอนให้เวียงรู้ว่ามีผัวรวยแต่เขาไม่รักไม่ใส่ใจไม่เห็นค่า ก็เหมือนไม่มี เวียงอยากใช้เงินตัวเอง อยากยืนด้วยขาตัวเองได้ จะได้ไม่ต้องไปแบมือขอเงินใครใช้”
“นี่เป็นเอกสารทั้งหมด ดูชื่อคนที่พี่ชายเธอให้สืบต่อถ้ามันเป็นอะไรไปสิ วันนี้พี่มาส่งมันสุดทางแล้ว ขอโทษด้วยที่ไม่ได้บอกเร็วกว่านี้ ถ้าให้มีปัญหากับคนมีอำนาจแบบนั้นพี่สู้ไม่ได้ แต่ถ้าอยากให้ช่วยเรื่องเงินโทรหาได้ตลอดนะ”
เวียงพิงค์ดึงแผ่นกระดาษออกมาดู เหมือนโลกทั้งใบของเธอสดใสขึ้นมาบ้าง เธอไม่ได้เริ่มจากศูนย์เสียหน่อยจะกลัวอะไรกับการเริ่มต้นใหม่ล่ะ
“ขอบคุณนะคะ”
“ที่นี่มีคนไว้ใจดูแล พร้อมเมื่อไหร่ก็เข้ามาเรียนรู้งานได้เลย รากฐานระบบวางไว้ดีแล้ว แค่คนฉลาดเข้ามาบริหารธุรกิจต้องไปได้สวยสมความตั้งใจของพี่ชายน้องแน่”
“ค่ะ” เวียงพิงค์รู้ว่าอีกฝ่ายยังไม่เชื่อใจเธอเท่าไหร่ ขนาดเธอยังไม่กล้าเชื่อใจตัวเองเลย แต่สมบัติสิ่งสุดท้ายเธอจะรักษาและดูแลมันให้ดี ไม่ยกให้ใครเพราะความรักบังตาอีกแล้ว
เวียงพิงค์หอบเอกสารกลับออกมาจากตัวผับ ใครจะคิดว่าแค่ชอบมาเที่ยวสถานที่ถูกใจ เป็นที่รำลึกความหลังเธอกับพี่ชาย แต่ความจริงแล้วที่พี่ชายชอบมาสิงอยู่ที่นี่ตอนที่ยังมีชีวิตก็เพราะว่าเป็นเจ้าของ แอบเปิดผับในชื่อเพื่อนเพื่อไม่ให้พ่อจับได้ เธอต้องขอบคุณพี่ชาย ถ้ามันเป็นชื่อเธอหรือชื่อพ่อพันแสนคงหาวิธีเอามันไปเป็นของตัวเองจนหมดสิ้น
“คุณ”
เวียงพิงค์หลุดจากภวังค์หันไปมองคนเรียก ทำเป็นไม่สนใจเดินกลับไปที่รถตัวเอง
“ตามมาทำไม”
“ขอบคุณนะคะ”
หล่อนมองคนเดินจากไปหลังจากขอบคุณเสร็จมองอยู่อย่างนั้นหลายนาทีก่อนที่จะหย่อนตัวเข้าไปในรถขับออกไปจากสถานที่แห่งนี้
“ถ้าไม่อยากโดนลากไปข่มขืนก็ขึ้นรถมา” ทั้งที่ไม่ควรสนใจ แต่ก็อย่างว่า เธอกับผู้หญิงคนนี้มีชีวิตรักแสนขมขื่นไม่ต่างกันเอาเสียเลย
“ขอบคุณอีกครั้งนะคะ หน้าเหวี่ยงแต่ใจดี”
“ว่าอะไรนะ!”
“ปะ...เปล่าค่ะ!”
- Writer
