ตอนที่ 7 บรรดาเมียไม่ถูกรัก
1537 Words
ตอนที่ 7 บรรดาเมียไม่ถูกรัก
เวียงพิงค์นับว่าเป็นสาวสังคม เคยมีเพื่อนออกไปเที่ยวดื่มแทบนับนิ้วไม่ได้ พอมาคิด ๆ ดูคงเพราะทุกทริปเธอเป็นคนจ่ายเงินโดยไม่คิดหน้าคิดหลัง ตอนนี้แม้แต่เงินหลักแสนที่เคยหมิ่นยังไม่มีติดบัญชี มีไม่กี่หมื่นพอหายใจออก พันแสนกำลังจะตัดหางปล่อยวัด เนื่องจากเขาทนมาถึง 2 ปีแล้ว ใช้ไม้อ่อนหรือไม้แข็งเธอก็ไม่ยอมหย่าให้ ถึงขั้นไม่ให้เงินใช้ ตัดทุกความสะดวกสบาย เรื่องเงินเป็นมาถึง 1 ปีแล้ว ค่อนข้างที่จะชินตอนนั้นคิดว่าแค่ทำให้เขารักได้เงินทั้งหมดก็เป็นของเธอ เลยยอมกัดฟันทนเอา
พึ่งมารู้ว่าตัวเองมั่นหน้าไม่พอยังหน้าด้านอีกก็ตอนผ่านเหตุการณ์เกือบตายมาแล้ว แผนการทำให้เขารักไม่สำเร็จ ส่วนเงินที่มีก็แห้งเหือดลงไปทุกวัน ไม่รู้ว่าทำไมถึงสิ้นคิดได้ขนาดนั้น เอาอะไรไปมั่นใจว่าจะทำให้เขารักได้ ก็จริงแหละ เธอไม่ยอมรับความจริงไง คิดว่าความสัมพันธ์สองเราจะกลับไปเป็นเหมือน 1 ปีแรกที่แต่งงานได้
สรุปก็พัง...
หลังจากโทรหาเพื่อนคนไหนก็ไม่มีใครรับ หน้าหนังสือพิมพ์หรือข่าวในอินเทอร์เน็ตต่างมีข่าวเมื่อหนึ่งปีก่อนของเธอติดแปะไว้อยู่ พ่อของเธอยกสมบัติทั้งหมดให้ลูกเขย และในปีนั้นเธอขับรถชนคน นั่นทำให้เป็นข่าวใหญ่ด้วยนิสัยที่แรง ไม่ขอโทษเหยื่อ ไม่ออกมารับผิดชอบ ทำให้คนนอกต่างวิพากษ์วิจารณ์เธออย่างหนักถึงการกระทำนั้น กลายเป็นไม่มีเพื่อนคบ มีชื่อเสียงฉาวโฉ่ในสังคม คนที่เคยเที่ยวเล่นกินดื่มด้วยกันไม่แม้แต่จะส่งข้อความถามไถ่ หลายคนต่างพูดกันว่าที่เธอรอดมาได้เพราะมีเงินมีอำนาจ และมันก็เป็นอย่างนั้นเมื่อพันแสนปิดข่าวจริง แต่ด้วยความที่เป็นเธอเว้าวอนโวยวายจนเขายอมหาหลักฐานมาช่วยเธอให้รอดพ้นจากการเป็นข่าว
ความจริงเธอไม่ได้ตั้งใจชน แต่มุมกล้องถูกปล่อยมาจากฝั่งที่หลอกล่อเธอไปให้เจ้านายของพวกมันย่ำยี เธอโดนวางยาแทบไม่มีสติ หนีมาได้ก็วิ่งขึ้นรถ ขับออกไปด้วยความเร็ว แต่อยู่ดี ๆ ผู้หญิงคนหนึ่งก็วิ่งออกมา มั่นใจว่าตัวเองเบรกทันแต่ด้วยความตกใจทำให้สลบไปทั้งที่พยายามหนีมาสุดชีวิต แปลกตรงที่ตื่นมาแล้วกลับมีข่าวเธอขับรถชนคนตาย พร้อมคลิปวิดีโอยืนยันว่าเธอขับชน แต่มั่นใจว่าไม่ใช่เลยไปเว้าวอนให้พันแสนช่วย และมันก็จริง คลิปคือผ่านการตัดต่อมาอย่างแนบเนียนแล้วเป็นมุมกล้องทำให้คนดูเห็นว่าเป็นมุมที่เธอชน ตอนนั้นเธอรู้สึกขอบคุณที่เขาช่วย แต่ไม่คิดว่าเขาจะช่วยจนมีหลักฐานที่ว่ามีรถอีกคันต่างหากที่ขับชนผู้หญิงคนนั้นแล้วเอาทิ้งไว้หน้ารถเธอให้คนมาเจอ กล้องวงจรปิดตายทุกตัว เหลือแต่คลิปที่พวกมันตั้งใจให้มีแค่นั้น
หลังจากเรื่องนั้นคลี่คลายเพื่อนที่เคยหายหัวก็ส่งข้อความมาถาม หรือไม่ก็โทรมา ตอนนั้นบอกเลยว่าตัดหมดกลับรู้สึกว่ารักสามีมากยิ่งขึ้น และจากนั้นมาเธอก็ไม่มีเพื่อนอีกเลย ไม่ใช่ว่าไม่มีคนเข้าหา เธอไม่นับเป็นเพื่อนเสียอย่าง พวกนั้นที่หวังเงินจะทำอะไรได้
เวลาที่ดิ่งหรือเศร้าก็มักจะมานั่งที่ร้านเหล้าประจำ อยู่โซนชั้นสองมองเห็นบรรยากาศทั่วร้าน ไม่มีเพื่อน นั่งคนเดียวเหงา ๆ ดีกว่าคนที่เข้ามาเพื่อหวังเงินอย่างเดียว เธอไม่ได้อยากได้อะไรจากคนพวกนั้นเลยแค่บางทีเวลาเธอเจอเรื่องร้ายหรือมีเรื่องไม่สบายใจสามารถปรึกษาได้ แต่คนพวกนั้นแค่เกริ่นก็ตัดบทแล้ว แต่ถ้าพูดว่า ‘เลี้ยง’ ถึงจะคุยต่อกันได้ยาว ๆ
เพื่อนแบบนี้รู้สึกไม่มียังสบายใจกว่า ถึงจะเหงาดีกว่ารู้สึกว่าตัวเองทำดีกับคนอื่นแต่เขาไม่เห็นหัว ไม่มีเพื่อนคบก็ไม่ต้องคาดหวังกับใคร ไม่เสียใจดีออก
แววตาคมกริบจับจ้องไปยังโต๊ะหนึ่งอยู่เนิ่นนาน ทั้งที่ไม่ได้มีอะไรพิเศษแต่ไม่รู้ว่าทำไมถึงเอาแต่มอง จวบจนกระทั่งเวลาเปลี่ยนมาวันใหม่ โต๊ะด้านล่างว่างเปล่าสาดส่องสายตาไปสะดุดกับคนทั้งสามคน ชายหนึ่งหญิงสองแต่หญิงหนึ่งในนั้นเหมือนจะเมามายไม่ได้สติดีนัก
เวียงพิงค์วางแก้วลงเรียกเช็กบิลก่อนจะเดินออกไป หมดสนุกแล้ว นั่งมานานขบคิดอะไรได้มากโข ไม่ได้รอให้ใครมาง้อทั้งนั้น
อีกด้านหญิงสาวร่างเล็กถูกพยุงมาจนถึงห้องพักชั้นที่ 3 ซึ่งเป็นชั้นสำหรับคนมีเงินเอาไว้หลับนอนเมื่อเมามายจนไม่สามารถกลับบ้านได้ หญิงสาวมึนเวียนศีรษะเปลือกตาหนักอึ้งแม้จะพยายามลืมตายังทำไม่ได้
“รัมภาช่วยพร้อมหน่อยสิ พร้อมมึนหัวมากเลย พร้อมต้องกลับแล้วไม่อย่างนั้นสามีจะดุเอา”
“กลับอะไรยายพร้อม แกเป็นคนบอกฉันเองว่ามีความต้องการที่จะปลดปล่อย สามีไม่สนใจไม่ใส่ใจไม่ใช่เหรอ ฉันเข้าใจ คนที่เคยมีถ้ารู้สึกขาดหายมันจะคอแห้งขึ้นมา ถือว่าเป็นความลับฉันไม่ฟ้องสามีแกหรอก”
‘พร้อมเพรียง’ ส่ายหน้าไปมาขนาดแรงจะเคลื่อนไหวยังไม่มี รู้สึกถึงกลิ่นตัวบุรุษเพศเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ เธออยากหนี อยากพูด แม้แต่เสียงยังแห้งเหือด
“รัมภานี่มันอะไรกัน ออกปะ...ไป”
“หึ หล่อนคิดว่าฉันอยากเป็นเพื่อนกับหล่อนจริง ๆ หรือไง ถ้าพี่ลีรู้ว่าหล่อนสำส่อนขนาดนี้คงรังเกียจหล่อนมากกว่าเดิม”
“ฮรึก รัมภาเธอพูดอะไร ช่วยพร้อมก่อน”
“จัดการมัน นี่กล้อง” รัมภายื่นกล้องให้ผู้ชายตรงหน้าก่อนจะเดินไปที่ประตูห้อง แต่ก็ต้องชะงัก
“กรี๊ดดด ออกไปนะ อย่ามาแตะตัวฉัน ฮรือ พี่ลีช่วยพร้อมด้วย”
รัมภาหันไปมองคนกรีดร้องด้วยแววตาลุกลนก่อนจะผินหน้าไปมองคนที่ไม่เกี่ยวข้อง
“หล่อนเป็นใคร?” รัมภาเอ่ยถามขึ้น แต่หน้าตาก็ติดจะคุ้นอยู่
คนมาใหม่ไม่ตอบผลักไหล่ผู้หญิงตรงหน้าออกแต่ไม่วายโดนกระชากผมจากทางด้านหลัง
เวียงพิงค์พยายามข่มความรู้สึก รู้ดีว่าผู้หญิงที่ตัวเองอดใจไม่ตบกะโหลกแยกคนนี้เป็นลูกเต้าเหล่าใคร
“ปล่อย”
“อย่าเสือกเรื่องของคนอื่น”
“ฉันความอดทนต่ำนะ”
“ดี ฉันก็ต่ำเหมือนกัน”
“หึ” เวียงพิงค์หัวเราะในลำคอก่อนจะจิกมือเข้าที่เอวคอดจากนั้นก็เริ่มข่วนเต็มเหนี่ยว จนคนไม่ได้ตั้งตัวเด้งตัวออกเผลอปล่อยมือ และนั่นแหละคือจุดจบ “เตือนแล้วนะ”
เพียะ! รัมภาหน้าหันตัวถลาถอยไปชนกำแพงห้อง แววตาแค้นเคืองมือยกขึ้นมากอบกุมพวงแก้มตัวเองเอาไว้ ผู้หญิงคนนี้เป็นใครกัน!
“ถอย!” รัมภาเอ่ยปากเมื่อแผนการล่ม จะให้คนนอกรู้มากไม่ได้ว่าพวกตนวางแผนอะไร “ส่วนมึงกูกลับมาแก้แค้นแน่”
เวียงพิงค์เหยียดยิ้มก็แค่ลูกคุณหนูปากยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม โดนตบแค่ครั้งเดียวหน้าขึ้นสีแดงเถือกปลายจมูกเหมือนจะเบี้ยวไม่รู้ว่าทำมาเยอะแค่ไหน เพราะเหตุรักสวยรักงามกระมังทำให้เอ่ยปากถอยไปแล้ว
สองขาสืบเท้าก้าวเข้ามาหาคนนอนพลิกตัวไปมาอยู่บนเตียง ดูก็รู้ว่าโดนวางยาเสียสาว แต่ในมือค้างไว้อยู่หน้าช่องแชตของใครสักคน เวียงพิงค์ก้มลงไปดึงโทรศัพท์ออกจากมือ
‘พี่ลีอยู่ไหนคะ เย็นนี้กลับมาทานข้าวด้วยกันไหม’
‘พี่ลีคะ พร้อมทำของชอบพี่ลีรอนะคะ’
‘พี่ลี พร้อมคิดถึง อยู่บ้านคนเดียวพร้อมเหงาค่ะ’
‘พี่ลีตั้งใจทำงานนะคะ พร้อมรอพี่ลีนะ’
‘พี่ลีคะ พร้อมออกไปดื่มกับเพื่อนนะคะ แต่ไม่อยากไปเลย เพื่อนไม่น่าไว้ใจ พี่ลีอ่านแล้วตามมาได้ไหมคะ พร้อมไม่กล้าปฏิเสธวันเกิดเพื่อนด้วย’
‘พี่ลีช่วยพร้อมด้วย เหมือนพร้อมโดนวางยา’
มันน่าขันตรงหน้าข้อความพวกนั้นถูก ‘อ่านทั้งหมด’ แม้กระทั่งข้อความขอให้ช่วยและมันถูกส่งไปตั้งแต่ครึ่งชั่วโมงก่อน โดยคนในช่องแชตถูกตั้งชื่อว่าเป็น ‘สามีของพร้อม’ เวียงพิงค์ยัดโทรศัพท์ใส่มือแต่มิวายดึงกลับมาอีก จดจ้องที่ภาพพื้นหลังสุดท้ายก็ได้แต่กระตุกยิ้มออกมา
“สมกับเป็นเพื่อนกัน เลวไม่ต่าง”
- Writer
