ตอนที่ 9 เรื่องสุดช็อก
1700 Words
ตอนที่ 9 เรื่องสุดช็อก
ทำใจให้สบาย ที่ที่ไม่ใช่ของเราพยายามเท่าไหร่ก็ไม่ใช่อยู่ดี แต่ไม่ใช่กับเงิน ต่อให้ไม่ได้พันแสนเป็นผัวเธอก็ยังชอบความสะดวกสบายเหมือนเดิม ถ้าเขายอมจ่ายให้เธอในราคาที่สาสมกับความเจ็บปวดรวดร้าวในความรู้สึกเธอจะยอมหย่าให้เขา คนอย่างพันแสนบอกว่าจะจ่ายให้เยอะแต่ความจริงเขาจะให้เท่าไหร่ก็ได้ เพราะฉะนั้นเธอต้องได้สัญญาที่ชัดเจน ถ้าจะฟ้องเขาเหมือนคนสิ้นคิดจะเอาอะไรไปสู้ แค่หาทนายก็แพ้ตั้งแต่เริ่มคิดแล้ว
“เฮียยินดีที่มุกดากลับมาสดใสอีกครั้ง”
“ขอบคุณแทนคุณหนูมุกนะคะ แม่นมดีใจมากที่คุณพันแสนรับคุณหนูมาอยู่ด้วย”
ร่างอรชรเดินมายังสระน้ำซึ่งลูกน้องรายงานว่าเจ้าของบ้านอยู่ที่นี่ แต่ไม่ได้บอกว่าอยู่กับใคร เวียงพิงค์เดินมายืนอยู่ด้านหลังผู้เป็นสามีแต่เขากำลังนั่งยอง ๆ คุยอยู่กับคนนั่งในรถเข็น คิ้วโค้งโก่งขมวดแน่นไม่รู้ว่าพาใครเข้ามาอยู่ในบ้านอีก
“พันแสน”
เจ้าของชื่อชะงักเงยหน้ามองคนมาใหม่ก่อนจะหันไปมองคนที่กำลังคลี่ยิ้มอ่อนโยนมาให้ตนเอง เขาจะปกป้องผู้หญิงที่มีบุญคุณต่อเขา ต่อให้เขาต้องหลอกลวงใครเพื่อคืนความยุติธรรมให้ผู้หญิงที่เขารักได้ เขาก็จะทำ
“คุณพันแสนคะ คนนี้ใครเหรอ”
แต่หญิงสาวที่อยู่ในรถเข็นกลับตาเบิกกว้างแทบถลน กำมือไว้แน่นจนเส้นเลือดปูด ข่าวที่คนรักแต่งงานเธอไม่เคยเชื่อว่าเป็นความจริง จนได้มาเจอกับตาและยังเป็นผู้หญิงคนนี้!
เวียงพิงค์จุดยิ้มมุมปากตั้งใจจะมาเจรจาเรื่องหย่าถ้าเขาคืนทุกอย่างที่เป็นของเธอให้ ไม่ปักใจว่าต้องได้ครอบครอง ไม่ใช่คู่กันพยายามเท่าไหร่ก็ไร้ผล แต่พอรถเข็นคันนั้นหมุนกลับมา มุมปากแต้มยิ้มอ่อนค่อย ๆ หุบ
“!!!” เธออึ้ง แววตาสั่นระริกหัวใจเต้นเร็วขึ้นมาฉับพลัน เนื้อตัวเย็นเฉียบพยายามดึงสติตัวเองว่าเธอไม่ได้เจอผีเข้า
เป็นไปได้ยังไง!
“มุก ดา!” พยายามเค้นชื่อผู้หญิงตรงหน้าออกมาด้วยความคับแน่นในอก นัยน์ตาสั่นระริกหยดน้ำตาไม่รู้มาแต่ไหนร่วงเผาะลงมา “เธอยังไม่ตาย!”
ได้ยังไง เธอไปงานศพเห็นร่างไร้วิญญาณมาเองกับตา แล้วผู้หญิงตรงหน้าเธอคือใคร หรือจะเป็นฝาแฝด!
“หยุด!” พันแสนยกมือขึ้นกั้นคนที่สืบเท้าเข้ามาสายตาคับแค้นใจอย่างเห็นได้ชัด “ฉันบอกให้เธอหยุดอยู่ตรงนั้น ถ้าคิดจะทำอะไรมุกดาอีกครั้งละก็ ฉันไม่ได้แค่จะเอาทุกอย่างที่เป็นของเธอแต่ครั้งนี้ฉันจะเอาชีวิตเธอด้วย!”
“!!!”
นัยน์ตาแดงก่ำเต็มไปด้วยความคาดไม่ถึงน้ำเสียงถูกกลืนหาย ราวกับภาพลวงตาหมายความว่าที่ผ่านมามุกดาไม่เคยจากโลกนี้ไปงั้นเหรอ หันไปมองผู้เป็นสามีด้วยความเจ็บปวดน้ำตาไหลรินลงมาไม่ขาด แต่มันพูดไม่ออก หาเสียงตัวเองไม่เจอ เธอกำลังเจอเรื่องช็อกโลก ความจริงแล้วพันแสนโกหกเธอทุกอย่าง อยากร้องไห้แต่ร้องไปแล้วได้อะไร ความรู้สึกในอกตอนนี้แตกสลายไม่มีชิ้นดี
“กรี๊ดดดด!!!”
เวียงพิงค์กรีดร้องออกมาราวกับคนเสียสติความทรงจำประเดประดังเข้ามาทรุดตัวลงนั่งไปกับพื้น ความทรงจำไหลเข้ามาจนจุกอกยกมือมาทุบตำแหน่งขมับตัวเองแรง ๆ ค่อย ๆ ช้อนตามองคนที่มองมายังเธอด้วยแววตาหวาดผวาเหมือนเจอผี
เธอสิเจอผี!
‘เวียงเพื่อนเวียงเป็นคนแบบไหนเหรอ น่ารักดีแต่ดูมีอะไรปกปิดอยู่ตลอด หรือพี่คิดไปเอง’
‘บ้า เพื่อนเวียงนิสัยดีค่ะ เด็กเรียนมากน้องพี่จบได้เพราะเพื่อนเชียวนะ ห้ามว่าเพื่อนเวียงแบบนี้อีก แล้วอย่าไปมองมุกดาบ่อยเชียวพี่แหละจะตกหลุมรักเธอ’
‘ฮ่า ๆ หวงเพื่อนจริง ๆ ระวังตัวไว้นะ พี่ไม่เคยเห็นใครเข้ามาแบบหวังดีกับเราจริง ๆ เลย’
‘แต่คนนี้เพื่อนแท้ค่ะคุณพี่’
“ฮรือ ๆ ทำไมเธอยังไม่ตาย หา!!”
เวียงพิงค์พุ่งเข้าไปกระชากรถเข็นในจังหวะที่พันแสนไม่ทันได้ตั้งตัว ทำให้คนนั่งน้ำตาคลอเบ้าอยู่บนรถเข็นถลาเข้ามาตามแรงดึง แรงกระแทกทำให้หญิงสาวนั่งบนรถเข็นพลิกตกลงไปในสระน้ำอย่างช่วยไม่ได้ ส่วนคนทำเหมือนจะสติหลุดไปแล้วด้วยซ้ำ คนยืนอยู่แค่เผอเรอไปชั่วขณะตกใจสุดขีดถึงกับไม่ถอดสูทกระโจนลงน้ำไปช่วยคนที่กำลังดำดิ่งลงไปใต้สระ
“เวียง” เรียวตะวิ่งมาทันเห็นตอนที่เมียนายเหมือนจะสติหลุดยกขาขึ้นมากอดมือสองข้างตะครุบปากตัวเองที่กำลังสั่นไว้ เหมือนอาการของโรคเก่าที่กำลังเผยออกมา “คุณเวียง” เรียวตะพยายามเรียกสติ
“มันยังไม่ตาย ฮ่า ๆ มันยังไม่ตายเรียวตะ ผู้หญิงคนนั้นยังไม่ตาย พันแสนหลอกฉันอีกแล้ว ฮรึก! หลอกฉันอีกแล้ว กรี๊ดดดด!!”
เรียวตะผงะมองคนเหมือนจะไม่ปกติโดยฉับพลัน เหมือนคนมีแผลในใจมาก่อน เขามองเวียงพิงค์เหมือนคนบ้าก่อนจะตัดใจหันไปช่วยเจ้านายอุ้มผู้หญิงอีกคนขึ้นมา
พันแสนยกมือขึ้นลูบหน้าตัวเองแรง ๆ มองแผ่นหลังบางนั่งอยู่ริมสระ เท่านั้นความรู้สึกนึกเคืองในใจก็ปะทุ เขายื่นมือออกไปก่อนจะดึงชายเสื้อ ตามที่คิดคนสติหลุดไม่ทันได้ตั้งตัวหงายหลังลงสระน้ำไปในทันที
ความเย็นของน้ำทำเอาคนเหม่อลอยสะดุ้งเฮือก เหตุการณ์ปัจจุบันหาใช่ความฝัน มันคือความจริง เวียงพิงค์ดีดตัวขึ้นมาจากสระ ยื่นมือสั่น ๆ ไปเกาะขอบ ตวัดสายตาไปมองสามีโอบอุ้มผู้หญิงอีกคนไว้ในอ้อมแขน เขาไม่ได้เดินผ่านไป หยุดชะงักแล้วมองมายังเธอเหมือนกัน
“สารเลว” ใบหน้าเปียกชุ่มมีหยดน้ำเกาะตามผิวหน้า ตรงข้ามกับขอบตาแดงก่ำ แววตาเต็มไปด้วยความชิงชัง
“ฉันขอเตือนเธอครั้งเดียวและครั้งสุดท้าย ถ้าเธอกล้าคิดร้ายต่อผู้หญิงของฉันอีกละก็ เตรียมลงไปทำตัวโง่ ๆ ในยมโลกได้เลย”
“พันแสน!” หล่อนเรียกชื่อนั้นผ่านความคับแค้นในอก
ผู้หญิง ‘ของฉัน’ อย่างนั้นเหรอพันแสน เวียงพิงค์หัวเราะออกมาจนไหล่เล็กสั่นไหว มันจุกในใจ เจ็บในความรู้สึก หน้าชาไม่พอใจหัวใจต้องมาแหลกลาญกับคำพูดสิ้นคิดของผู้เป็นสามีอีก นึกย้อนกลับไปเธอคงแต่งงานกับพันแสนเหมือนเดิม ส่วนเหตุผล ก็ตอนนั้นเขารักเธอ!
แม้ตอนหลังจะต้องมารู้ว่าเขาเข้ามาหลอกมาแก้แค้นให้ผู้หญิงที่เขารัก หล่อนคิดว่าสู้คนในใจเขาได้เพราะคนตายก็คือตายไปแล้ว แต่วันนี้คนที่คิดว่าอยู่อีกโลกกลับมีชีวิตอยู่ต่อหน้า ความพ่ายแพ้ประจักษ์ต่อสายตาแบบไม่มีทางไปต่อได้
“ระหว่างผู้หญิงคนนั้นกับเวียงนายเลือกมาสักคน” เธอรู้คำตอบ แต่มันคือประโยคตัดสินใจสุดท้ายที่จะมอบให้ผู้ชายคนนั้น ผู้ชายที่หล่อนยกไว้บนหิ้ง บูชาเขาบูชาความรักที่มีต่อเขา หมาไม่แดกจริง ๆ ความรู้สึกที่ให้ไป
พันแสนหันไปดึงลำปืนออกมาจากเอวของลูกน้อง เรียวตะชะงักหมายจะเดินเข้าไปห้ามแต่ไม่รู้อะไรดลใจให้หยุดขา บางทีผู้หญิงที่เป็นเมียควรลุกขึ้นมาทำอะไรสักอย่างให้อีกคนเจ็บบ้าง รู้ตัวบ้าง ถ้าครั้งนี้มันทำให้เธอฉุกคิดขึ้นมาได้ อาจมีคนแถวนี้ต้องเสียใจ
สายตาเด็ดเดี่ยวของพันแสนหยุดอยู่ที่คนเป็นเมีย ยกลำปืนเพ่งเล็งไปยังคนที่อยู่ในสระอย่างไม่คิดสักนิด ไม่มีเหตุผลให้คิด สำหรับคนจองหอง
“ยิงสิ”
ปัง! จุ๋ม!
เวียงพิงค์หลับตาลงแน่นตัวชาหน้าสั่น เธอแค่จะประชดแต่สิ้นสุดคำนั้นเขากลับปล่อยลูกตะกั่วพุ่งตรงมาทางเธอจริง ๆ
“!!!” ความรู้สึกแตกละเอียด พอกันที!
“อย่ามาขู่ ต่อไปกระสุนจะไม่ถากแต่จะเจาะเข้าที่สมองเธอจริง ๆ”
“ไอ้ผัวเฮงซวย!”
“พูดอะไรนะ!” พันแสนหน้าม่าน มั่นใจว่าผู้หญิงคนนี้ไม่เคยด่าเขาต่อหน้าแบบหน้าตายไม่กลัวสมองกระจุยแบบนี้มาก่อน
“ไอ้ผัวเปรต!”
“นี่เธอ!”
“พอแล้วครับ รีบพาคุณมุกดาเข้าไปเปลี่ยนชุดดีกว่า เดี๋ยวเธอโดนลมนาน ๆ จะป่วยเอา” เรียวตะเดินเข้ามาดันแขนของเจ้านายออกไปอีกทางก่อนจะดึงปืนออกมาจากมือนายอย่างถือวิสาสะ ถ้าไม่ทำแบบนี้ในอนาคตอันใกล้อาจได้มีงานสีขาวดำเกิดขึ้น แต่อาจเป็นเมียเจ้านายเขานี่แหละ
อยู่ดี ๆ ก็ปากดีขึ้นมาทั้งที่เมื่อก่อนตำหนิผัวสักคำยังไม่ทำ ไม่รู้ไปกินอะไรผิดสำแดงมาหรือเปล่า บทจะกล้าก็เล่นเอาอึ้งกิมกี่ไปหลายคน
“มึงรู้ใช่ไหมต้องลงโทษยังไง”
“ครับนาย”
“อย่าปล่อยให้หล่อนลอยหน้าลอยตาไปมาในบ้าน กูไม่อยากเห็น”
“ครับ” เหลือบตาไปมองคนอยู่ในสระแต่สิ่งที่เรียวตะเห็นก็คือเมียแต่งกำลังค่อย ๆ ปลดเปลื้องเสื้อผ้าออก กลายเป็นชุดชั้นในแหวกว่ายน้ำในสระเหมือนสบายใจมากนัก ยายบ้า!
“และอย่าให้คนนอกมาทำตัวอุจาดสายตาแถวนี้ กูไม่ชอบ!”
“ไม่ชอบก็ปิดตาไปสิ เกิดก่อนจำเป็นต้องโง่ด้วยเหรอ!”
“หุบปาก” เรียวตะเอ่ยปากดุคนที่อยู่ในสระ
“หึ อุบาทว์มาก ใครอยากจะเห็นล่ะ”
ไม่วายแซะก่อนจะอุ้มผู้หญิงอีกคนเข้าบ้านไป
- Writer
