เทพบุตรบันชีเถื่อน

ต้องตาต้องใจ

เมื่อรถเพื่อนรักแล่นหายไปจากบนถนนสายหลัก ปรินทิพย์หันมาสนใจหน้าจอสีเหลี่ยม มือเรียวกดปุ่มเล็กๆเพื่อค้นหาสิ่งที่ต้องการด้วยอาการใจจดใจจ่อ รายชื่อของพี่ชายคือเป้าหมาย ด้วยอยากรู้ว่าคนผิดนัดอยู่ที่ไหนในเวลานี้ ครั้นพอนิ้วเรียวสัมผัสปุ่มชื่อของคนที่ต้องการ เสียงทุ้มต่ำกระแอมไอก็ดังให้เธอสะดุ้งแล้วหยุดชะงักและหันมองตามเสียง สีหน้าตื่นตกใจเล็กน้อยเมื่อไม่คิดว่าจะเป็นชายหนุ่มหล่อที่เธอรอนั้นเอง ก่อนสีหน้าจะแปรเปลี่ยนเป็นงอง้ำค้อนขอดด้วยคำพูด “พี่กร มายืนอยู่ตรงนี้นานเท่าไหร่แล้ว? แล้วทำไมถึงเพิ่งออกมา”

คนโดนต่อว่าไขว่ไหล่น้อยๆแต้มร้อยยิ้มให้น้องสาวที่มีสีหน้าเง้างอดอยู่ตรงนั้น โดยไม่ตอบคำถามแต่กลับบอกไปว่า “คนสวยจ๊ะ พรุ่งนี้จะไม่มีพี่ชายมารับอีกแล้วนะ”

“ไม่ต้องมายงมายอเลย รู้อยู่ว่าจะไปพรุ่งนี้แล้วทำไมไม่มาให้เร็วกว่านี้ละ” สาวสวยยังไม่เลิกงอน กลับรู้สึกใจหายเมื่อคิดว่าพรุ่งนี้ไปเธอต้องทนอยู่คนเดียวเหมือนเคย “แล้วนี่ออกมาไวหน่อยก็ไม่ได้ จะแนะนำเพื่อนให้รู้จัก”

“หรอ ไหนละ?”

“กลับไปแล้ว”

“เอ้า!เสียดายจัง ผู้หญิงหรือผู้ชายละ”

“ชิ ผู้หญิงยะ!”

“หว้า เสียดายจัง” ผู้เป็นพี่ลากเสียงยานพร้อมสีหน้าสีดายเป็นที่สุด หากแต่คนเป็นน้องก็เดาออกว่าอาการนั้นแค่แกล้งแหย่เธอนั้นเอง

“ชิ!...”

 “อย่างอนสิ ไม่สวยเอาน่า” มือเรียวหนายื่นจับแก้มสีชมพูนวลตรงหน้าอย่างรักใคร่ คนงอนเลยอ่อนใจยิ้มรับ ความรู้สึกก่อนหน้าหายเป็นปลิดทิ้งหากแต่ยังแกล้งว่าตนเองยังไม่เลิกงอน

“ชิ หากรินไม่สวยพี่กรก็ไม่หล่ออะ” ตากลมใสถลึงตาใส่อย่างไม่ยอม พี่น้องท้องเดียวกันคนหนึ่งหล่อคนหนึ่งไม่สวยได้ยังไงกัน...กระฟัดกระเฟียดต่อว่าอยู่ในใจ

“โห้... เล่นไม้นี้ พี่ยอมก็แล้วกัน กลัวพี่จะติดขี้เหร่จากน้องหรอกนะ” น้ำเสียงกลั้วหัวเราะมือเรียวหนาขาวผ่องเปลี่ยนมาเอื้อมขยี้ศีรษะคนเป็นน้องเบาๆอย่างรักใคร่และเอ็นดู “ไปกันพี่มีอะไรมาฝากนะ ถึงได้มาช้า” เอ่ยบอกในที่สุด ทั้งที่จริงเขายืนรออยู่นานแต่แอบมองดูอยู่ห่างๆเพื่อรอดูว่าน้องสาวมีใครมาเกะกะหรือเปล่าก็เท่านั้น  หากแต่เห็นเป็นสาวสวยติดตาจนยากจะทิ้งความรู้สึกไปง่ายๆ

“ชิ!” ทำเสียงขึ้นจมูก ก่อนจะสนใจประโยคหลัง “อะไรคะ นี่อย่าบอกนะ ว่าที่มาช้า ไปหาซื้อของให้น้องอยู่”

“แน่นอน พี่มาก่อนเวลา แต่ของที่น้องอยากได้เล่นเอาพี่เหนื่อยเลยรู้ไม” ทั้งที่จริงเขายืนรออยู่นานแต่แอบมองดูอยู่ห่างๆเพื่อรอดูว่าน้องสาวมีใครมาเกะกะหรือเปล่าและนั้นสาวสวยหน้าตาจิ่มลิ้มท่าทางบอบบางนั้นทำให้หัวใจเพลย์บอยอย่างเขาหวั่นไหวไม่น่าเชื่อ...

คำตอบจากพี่ชายเรียกประกายตาตื่นเต้นจากคนเป็นน้องได้อย่างดี “รินอยากเห็นเสียแล้วสิ ว่าแต่ทำไมถึงเหนื่อยละ?”

ณภกรณ์ไม่ได้ตอบคำถามแต่กลับเดินเข้ามาหาน้องสาวที่รัก พร้อมยกยิ้มมุมปากก่อนจะจางหายไปอย่างรวดเร็วโดยอีกคนไม่ทันได้เห็น “ไปดูพร้อมกัน ในรถ” เสียงทุ้มเอ่ยบอกพร้อมโอบไหล่คนเป็นน้อง ไปยังอีกด้านของถนนเพื่อมุ่งตรงไปยังรถที่จอดอยู่อีกฝั่ง เมื่อถึงที่หมายเขาจัดการเปิดประตูด้านข้างคนขับและปิดลงเมื่อคนเป็นน้องเข้าไปนั่งประจำที่เรียบร้อย โดยเขาวิ่งเหยาะๆไปอีกด้านตัวรถ เข้านั่งประจำที่ของตนเอง ครั้นเมื่อนั่งลงจนรถคันหรูยวบยุบลงไป สายตาคมเข้มหันกลับจ้องมองใบหน้าหวานใส โดยมีจังหวะการเต้นของหัวใจเป็นแรงกระตุ้น ก่อนจะเสี่ยงตัดสินใจเอ่ยถามออกไป “ว่าแต่ใครหรอ? ผู้หญิงที่น้องเดินไปส่ง”

สาวสวยสะดุดตา ท่าทางเงียบสุขุมสะดุดตาเพลย์บอยอย่างเขา จนไม่อาจปล่อยผ่านไปได้ ‘เพียงแค่คนร่วมทาง...’

ตาคมโตของปรินทิพย์เหลือบมองพี่ชาย “เห็นหรอ แปลว่าแอบมองนานแล้วแต่ไม่ยอมออกมา” เดาจากคำพูดของพี่ชายก่อนจะยกยิ้มนัยน์ตาพราว “อย่าบอกนะ ว่าสนใจเพื่อนของริน เจ้าชู้อย่างพี่ ชิ! ฝันไปเหอะ” เธอเริ่มกันท่าทั้งที่ไม่รู้ว่าพี่ชายถามด้วยเหตุผลอะไร หากแต่ผู้ชายใช้ผู้หญิงเปลืองอย่างพี่ชาย เธอก็ไม่อยากให้ผู้หญิงดีๆได้เข้าใกล้ แม้จะเป็นพี่ชายเธอก็ตาม...

              “หือ...พี่ของน้องเป็นผู้ชายยังไงละ ถึงไม่อยากให้รู้จักเพื่อนนะ”

              “เหอะ... รูปหล่อ พ่อรวย เพอร์เฟค เทคแคร์เก่งและก็ใช้ผู้หญิงเปลือง พอป่ะสรรพคุณพี่ชายของริน”

              “เฮ้อ... พูดแบบนี้จะมีผู้หญิงที่ไหนจะสนใจพี่ละ หมดกัน ไม่เข้าข้างกันเลย” เสียงบ่นพึมพำมาพร้อมกับสีหน้าเง้างอดเรียกร้อยยิ้มมุมปากให้สาวสวยอย่างปรินทิพย์ได้เป็นอย่างดี

              “รอให้ข้อสุดท้ายไม่มีก่อนแล้วค่อยว่ากัน” ปรินทิพย์ยื่นข้อเสนอให้พี่ชาย ก่อนกวาดสายตามองหาสิ่งของที่พี่ชายเกริ่นไว้ก่อนหน้าแต่มองหาเท่าไหร่ก็มีแต่ความว่างเปล่า“ว่าแต่ไหนคะ ของที่บอกว่าซื้อให้ริน”

“ใจร้อนจริง” คนถูกยื่นข้อเสนอได้แต่ทำหน้ายู่ใส่ หากให้ทิ้งของที่ชอบคงอีกนาน... ณภกรณ์คิดอย่างถือดี พร้อมโน้มตัวไปด้านหลังแล้วก้มหยิบบางอย่างที่เหมือนเขาจะจงใจวางแอบไว้ใต้เบาะหลังออกมา

ทันทีที่เห็นสิ่งของในมือพี่ชายเสียงหวานแหลมของปรินทิพย์ก็ดังจนอีกฝ่ายนิ่วหน้า “อ๊ากกก พี่กร!ไมมันตัวเล็กนักละ รินบอกว่าตัวใหญ่ไม่ใช่หรอ?” เธอจ้องมองของในมือด้วยความตื่นเต้นและความคาดไม่ถึง หากแต่ไม่ได้รู้สึกผิดหวังแม้แต่น้อย

“ก็ตัวใหญ่หมด พี่เลยซื้อตัวเล็กให้ก่อน รับไปก่อนสิ รอบหน้าพี่สัญญาจะซื้อตัวใหญ่กว่านี้ให้นะ” พี่ชายเอ่ยบอกพร้อมยื่นตุ๊กตาคิตตี้หัวโตสีขาวสวมชุดสีฟ้าสดมีโบว์ไม่ใหญ่นักผูกไว้บริเวณคอโดยมีหูตาจมูกเป็นเครื่องหน้าดูน่ารักไปอีกแบบให้น้องสาว