เสนาบดีไป๋พูดไม่ออกคล้ายกับมีบางอย่างจุกอยู่ทีลิ้นปี่ คำพูดของบุตรสาวทำให้เขานั้นรู้สึกผิดเป็นอย่างมาก แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่อาจล้มเลิกความคิดจำต้องบีบบังคับอีกฝ่ายให้ทำหน้าที่แทนพี่สาวที่หายตัวไป
“เพราะข้าเมตตาเลี้ยงดู ถึงเวลาเจ้าก็ควรตอบแทนบุญคุณ”
ชายวัยกลางคนกล่าวก่อนที่เขานั้นจะหันหลัง ไป๋เซียนรู้สึกเดือดเนื้อร้อนใจ เมื่อจู่ๆนางก็ต้องกลายเป็นเจ้าสาวโดยไม่ทันได้ตั้งตัว หญิงสาวพยายามเอ่ยขอร้องบิดาแต่ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายนั้นไม่คิดเปลี่ยนใจ
นางถูกพาตัวขึ้นรถม้า ระหว่างนั้นก็ส่งสายตาอ้อนวอนขอให้ท่านปู่ช่วยเหลือแต่ชายชราเองก็ไม่มีทางเลือก จำต้องมองหลานสาวจากไปอย่างรู้สึกผิดที่ไม่อาจขัดขวางการกระทำของบุตรชายอย่างไป๋ซานได้
“ข้ายังคงหวังว่าสักวันเจ้าจะเมตตานางบ้าง แต่ดูเหมือนข้านั้นจะหวังสูงจนเกินไป”
ชายชรากล่าวก่อนที่เขาจะเดินกลับเรือน ทิ้งให้บุตรชายยืนนิ่งอยู่กลางโถงเรือนเพียงลำพัง ไป๋ซานไม
