เสนาบดีจางยังไม่อาจยอมรับไป๋เซียนเป็นสะใภ้เนื่องจากกังขาเพราะนางนั้นเป็นบุตรสาวที่เกิดจากบ่าวรับใช้ของไป๋ซาน ชายวัยกลางคนสั่งห้ามไม่ให้สะใภ้ผู้นี้ย่างกายเข้ามาในเรือนใหญ่และไม่ยินยอมให้หญิงสาวเดินทางไปกับจางเหยียนเหอเพื่อร่วมพิธีแต่งงานของคุณชายใหญ่ตระกูลหวัง เสนาบดีหนุ่มไม่อาจคัดค้านความต้องการของบิดาจึงได้แต่ปลอบใจภรรยาด้วยการเอ่ยกับนาง
“เจ้าอย่าคิดมากเซียนเอ๋อร์ สักวันบิดาข้าคงมองเห็นความดีของเจ้า”
หญิงสาวยกยิ้มบาง นางไม่ได้สนใจว่าใครจะคิดเช่นไร รู้เพียงแต่ว่าในยามนี้นางสุขสบายดี แม้ว่าบิดาสามีจะเกลียดชังแต่มารดาของเขาก็ไม่ได้เป็นไปด้วย ยังคงต้อนรับขับสู้เป็นอย่างดี ทั้งยังอบรมสั่งสอนในเรื่องที่นางไม่เคยได้เรียนรู้มาก่อน
“ข้าไม่คิดอะไรหรอกท่านพี่”
นางมีความสุขดีในเรือนหลังนี้ มีหลี่ข่ายอยู่ดูแลและสนทนาคลายเหงา ทั้งมารดาสามีก็มอบหมายงานชิ้นสำคัญให้ทำ นั่นคือการดูแลตรวจตราบัญชี เนื่อง
