พอกินข้าวเสร็จแล้วในห้องโถงก็มีนักเล่านิทานมาตั้งซุ้มตุ๊กตาหุ่นเชิด เด็กๆ รีบกรูกันไปนั่งฟังด้านหน้า ฮูหยินหยางเข้ามาเรียกหลานชายด้วยตัวเอง เขาเอาแต่นั่งข้างๆ ชางเยว่ไม่ไปไหน
“จื้อถง ข้างนอกจะเริ่มเล่านิทานกันแล้ว เจ้าชอบฟังนิทานมากมิใช่หรือ”
หยางจื้อถงหันมาพูดกับชางเยว่
“เสี่ยวเยว่ไปฟังนิทานกันเถอะ”
ฮูหยินหยางเห็นก็หัวเราะ “น้องยังเล็กนัก ฟังนิทานไม่รู้เรื่องหรอก” กระนั้นก็ไม่ได้ขัดขวางหากชางเยว่จะตามไปด้วย
ชางเยว่เห็นว่าหยางจื้อถงนิสัยใจคอกว้างขวาง น่าคบไว้เป็นมิตรสหายจึงไม่ได้ปฏิเสธ นางยกก้นขึ้นจากพื้นทำท่าจะคลานตามเขาไปด้วย หยางจือถงเห็นนางคล้อยตามก็ดีใจจนแก้มแดง
“ไปกันๆ”
เขาเอ่ยพลางทำท่าจะฉุดให้นางลุกขึ้น
“จื้อถง! น้องยังเดินไม่ได้”
หลิวซื่อกล่าวกับลูกชาย หยางจื้อถงได้ยินเช่นนั้นจึงนั่งยองๆ ข้างชางเยว่
“พี่ชายจะอุ้มเสี่ยวเยว่ออกไปเอง”
เขาเพิ่งจะอายุสี่ขวบวันนี้! เหมยฮว
