ช่วงนี้ชางฉือหมิงกลับเรือนค่ำ วันหยุดก็ยังต้องต้อนรับแขกในห้องอักษร หารือกันเรื่องคดีความจนคร่ำเคร่งทั้งวัน พอตกเย็นเขาก็กลับมากินอาหารกับลี่เซียงและลูกสาวที่เรือนชิงฟาง แม้สีหน้าจะดูอิดโรยอยู่บ้าง แต่เมื่อเห็นภรรยาและลูกน้อยก็เบิกบาน
เรือนชิงฟางแม้จะสงบเงียบแต่ก็คับแคบและระยะทางค่อนข้างไกล ทำให้เสียเวลาเดินไม่น้อย เจาซื่อเองก็สงสารบุตรชาย อีกทั้งอยากให้หลานสาวมาอยู่ใกล้ๆ จึงให้คนจัดห้องในเรือนซวี่หยางของบุตรชายเสียใหม่ ภายในสามวันลี่เซียงและชางเยว่ก็ย้ายจากเรือนชิงฟางมาอยู่ในเรือนของชางฉือหมิง
สองสามีภรรยาดีใจมาก ดูเหมือนว่าเจาซื่อจะเริ่มยอมรับลี่เซียงมากขึ้น ชางฉือหมิงถึงกับไปคุกเข่าขอบคุณมารดา
“ขอบคุณท่านแม่ที่เมตตา”
“ฮึ! นี่เพราะเห็นแก่อาเยว่หรอกนะ หากมิใช่เพราะข้าอยากเจอนางบ่อยๆ มีหรือจะสนใจพวกเจ้า”
ถึงสีหน้าและน้ำเสียงของเจาซื่อจะปั้นปึ่งแต่ในใจหาได้ขุ่นข้อง ชางฉือหมิงก็รู้ดีว่า
