“เยว่เอ๋อร์ เป็นเจ้าช่วยแม่ไว้อีกแล้ว”
ลี่เซียงกอดชางเยว่ไว้แนบอกยามที่รถม้าออกวิ่ง แนบใบหน้าลงกับเรือนผมนุ่มหอมของลูกสาว เพียงมีชางเยว่อยู่ข้างๆ นางก็รู้สึกเข้มแข็ง ไม่มีอะไรต้องหวาดหวั่น มิหนำซ้ำลูกสาวคนนี้ยัง ‘บังเอิญ’ ช่วยเหลือนางจากสถานการณ์ลำบากหลายครั้งหลายครา
พอออกจากศาลต้าหลี่ ชางเยว่ก็หยุดร้องไห้ไปเสียเฉยๆ ใบหน้ากลมซุกอกมารดาที่กอดนางไว้ สองตายังมีหยดน้ำตาค้างอยู่ เปลือกตาและปลายจมูกยังคงแดงเรื่อ แต่ริมฝีปากน้อยกลับแย้มยิ้มอย่างมีความสุข อกท่านแม่ช่างอุ่นยิ่งนัก นางรับรู้ได้ถึงความรักที่ท่านแม่มีให้ เด็กน้อยใช้แก้มถูไถอกนุ่ม ขดตัวซุกซบราวกับลูกแมว เหลียนฮวาเห็นท่าทางคุณหนูก็ยิ้ม อดกล่าวกับนายหญิงมิได้
“ดูเหมือนคุณหนูจะร้องไห้เพียงเพื่อขับไล่สองแม่ลูกนั่นไปนะเจ้าคะ พอจากมาก็ไม่งอแงแล้ว”
ลี่เซียงอมยิ้ม รู้สึกรักบุตรสาวจับใจ เด็กคนนี้ตั้งแต่ยังเล็กก็มีท่าทางปกป้องมารดาจนออกนอก
