ลี่เซียงอุ้มชางเยว่ไปเรือนอวิ๋นโซ่วตอนเช้าวันรุ่งขึ้น แม้จะเตรียมใจมาแล้วแต่ก็ยังคงอดหวาดหวั่นไม่ได้ ที่ผ่านมาท่าทีของแม่สามีเย็นชาต่อนางยิ่งนัก ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะหาเรื่องทำให้นางลำบากใจหรือไม่ แต่เทียบกับการยกลูกสาวให้อีกฝ่ายไปเลี้ยงแล้ว อดทนต่อเรื่องเล็กน้อยเช่นนี้ นางย่อมยินดี
เจาซื่อกินอาหารเช้าแล้วออกไปเดินเล่นมารอบหนึ่ง กลับเข้ามาก็เห็นลูกสะใภ้กับหลานสาวนั่งรออยู่ในห้องโถง ชางเยว่กำลังหัวเราะกับมารดา นางยิ้มให้หลานสาว พยักพเยิดให้ตู้มามาไปอุ้มเจ้าตัวน้อยมาให้ สองตาไม่เหลียวแลลูกสะใภ้สักแวบหนึ่ง ลี่เซียงลุกขึ้นคารวะแม่สามีอย่างอ่อนช้อยแล้วยังคงยืนรอ หากนั่งโดยอีกฝ่ายยังไม่ทันเรียกย่อมเป็นการเสียมารยาท นางยืนอยู่ครู่ใหญ่ เจาซื่อยังคงเล่นกับชางเยว่โดยไม่สนใจ ลี่เซียงจึงเพียงยืนประสานมือไว้หน้าท้องอย่างสงบเสงี่ยม
แน่นอนว่าขณะที่เล่นกับท่านย่า อาเยว่ย่อมต้องคอยมองมารดาเป็นระยะ พอเห็นท่า
