หลังจากหายตกใจ เจาซื่อก็เล่นกับชางเยว่อยู่พักใหญ่ แม่หนูให้ความร่วมมือกับท่านย่าเป็นอย่างดี ทั้งพูดคุยโต้ตอบยิ้มแย้มให้จนหัวใจท่านย่าพองฟูไปหมด ค่อยวางใจว่าจะไม่โดนหลานสาวเกลียดชัง กระนั้นนางก็ไม่ได้เอ่ยปากกับสะใภ้ที่ยังอยู่ในห้อง
ใกล้เที่ยงแล้ว เจาซื่อจำเป็นต้องกลับไปกินมื้อเที่ยงที่เรือน ทั้งยังต้องสะสางงานในจวนจึงจำต้องบอกลาหลานสาวอย่างไม่เต็มใจ อาเยว่ยกมือโบกให้คล้ายไม่ตั้งใจพลางร้อง ‘ไนไน’ ด้วยท่าทางน่ารัก แขนขาที่โบกสะบัดเนื้อแน่นขาวราวกับหัวผักกาดอ้วนๆ เจาซื่อเห็นแล้วอยากอุ้มนางกลับไปด้วยใจจะขาดหากไม่ติดว่านางจะร้องไห้หามารดา ตอนนี้ต่อให้อยากยึดตัวเจ้าก้อนแป้งมากเพียงใดก็ไม่กล้าขัดใจนางอีกแล้ว เจาซื่อยืดหลังตรงปรับท่าทางให้สุขุมก่อนจะหันมาเอ่ยกับลูกสะใภ้
“ดูแลอาเยว่ให้ดี ถ้ามีอะไรก็รีบส่งคนไปตามหมอ”
ลี่เซียงรับคำ เจาซื่อกล่าวแล้วก็หมุนตัวเดินออกจากเรือนไปพร้อมกับสาวใช้ที่ติดตามไ
