พอได้สิ่งที่ต้องการแล้วเสิ่นซื่อก็ลากลับไป ชางเยว่หันไปมองมารดา เห็นนางยังคงนิ่งเฉย มิได้หวั่นไหวเพียงเพราะเห็นผู้อื่นแย่งชิงความสำคัญ ลี่เซียงมิใช่คนที่เข้าหาผู้อื่นเพราะผลประโยชน์ นิสัยเช่นนี้หากเป็นมิตรสหายก็น่าคบหาเป็นอย่างยิ่ง ทว่าที่นี่กลับเป็นเรือนหลังที่สตรีต่างแก่งแย่งกัน หากไม่ชิงดีชิงเด่นเสียบ้าง เกรงว่าจะถูกลืมเลือนได้โดยง่าย
เรื่องนี้ลี่เซียงเองย่อมรู้อยู่แก่ใจ นางเติบโตมาในเรือนหลังที่ปกครองโดยแม่เลี้ยงอย่างไป๋ซื่อ ย่อมเห็นเรื่องราวพวกนี้มามาก สุดท้ายนางก็ขบคิดได้ว่าการรอคอยความรักจากผู้อื่นเป็นเรื่องที่ไร้ประโยชน์ นางเลิกคาดหวังจากบิดาหรือใครก็ตามนานมากแล้ว
พอใกล้เที่ยงลี่เซียงก็ปิดหนังสือแล้วเข้าไปลาเจาซื่อ หลายวันที่ผ่านมาเจาซื่อเองก็ลอบสังเกตลูกสะใภ้ผู้นี้อยู่ตลอด ท่าทีของนางทำให้เจาซื่อผิดคาดอยู่บ้าง ลี่เซียงปฏิบัติต่อนางอย่างเคารพแต่มิได้ประจบประแจง เพียงนั่งดูชางเยว่
