FREED

KABANATA 3

"Where are you going?" salubong sa akin ni Bjorn nang makalabas ako ng kwarto.

Bahagya pa akong nagulat dahil mukhang iniintay niya talaga ang paglabas ko. Sa paglipas ng ilang linggo ay muling nasanay ang katawan ko sa pananakit niya sa tuwing nalalasing ito.

Palihim ko siyang pinagmasdan. Kahit papaano ay nakahinga ako ng maluwag kasi hindi ito lango sa alak. Mas bayolente kasi siya kapag lasing, yung tipong hindi niya talaga ako tinitigilang saktan hanggang hindi ako hinang-hina.

"K-kay Ayesha. Y-yung isa sa mga kaibigan kong nasabi sayo noon sa telepono" nauutal kong sambit sa kaba.

Yes, in those four years I still manage to connect with him through text. Though he's always cursing me in reply.

I stiffened when he move forward and touch my face.

"Let's fvck before you leave" walang kalatoy-latoy niyang sambit na tila walang halaga ang bagay na hinihingi niya.

Lalong bumilis ang t***k ng puso ko sa kaba lalo na nang tumitig siya sa aking mata.

My throat went dry that I couldn't manage to speak.

Hindi na niya inantay ang sagot ko at malakas akong isinandal sa pader.

"B-Bjorn" garalgal kong tawag dito nang simulan niyang halikan ang leeg ko.

"Did your guy licked you like this?" he asked and licked my neck down to my collarbone.

Parang hiniwa ang puso ko sa sinabi niya. Hindi man niya tahakang sinabi ay isang pokpok parin ang dating ko sa paningin niya.

"B-Bjorn I need to go" mahinahong pagdadahilan ko kahit pa nanghihina ako sa kaba, lungkot at pagkabigo.

Tumigil siya sa pagkilos at inilayo ang kanyang ulo sa leeg ko saka mabagal na sinalubong ang aking paningin.

*PAAAAK!*

Isang malakas na sapak ang nakuha ko sa kanya.

Awtomatiko akong napahawak sa gilid ng aking labi, pinanatili ko sa gilid ang aking tingin habang nakatungo.

Don't fvckin cry Azaia. Don't ever again.

"Iyan na nga lang ang maitutulong mo sa akin napakarami mo pang dahilan! Isa ka talagang puta Azaia! Wala kang kwentang asawa!" he shouted and walked away.

I bit my lower lip and raised my head. I took a deep breath and gave it out. Inayos ko ng nagulo kong buhok at sinimulang lisanin ang lugar.

I'm strong. I am strong.

I mentally said in myself nang makasakay ako sa sasakyan.

"MW building po Manong" sabi ko sa driver at saka niya pinaandar palayo ang kanyang sasakyan.

Few minutes later, I finally reach my destination syempre with the help of the driver. I paid and checked myself before stepping out in the car. Naglagay ako ng kaunting powder sa mukha ko ng hindi mapansin ang pamumula ng ibang bahagi niyon bago pumasok sa kumpanya.

I knocked three times bago marahang binuksan ang pinto nang marating ko ng opisinang pinaglalagakan ni Ayesha. Ngumiti naman siya sa akin at tipid akong tinanguan nang magtama ang paningin namin.

"You want something?" tanong niya nang makaupo ako sa visitor's chair na nasa harapan ng working table niya.

"Coffee" I simply answered and put my things on the side.

Pinakiusapan niya ang nagsisilbi niyang sekretarya upang ipagtimpla kami ng kape na mabilis naman nitong sinunod.

She seems bothered by something kaya naman tinawag ko ang atensyon niya.

"Down to earth marupok na Ayesha" panggagalaw ko rito.

Awtomatiko niya akong sinamaan ng tingin na ikinangiti ko lang.

"So comeback na ba?" sunod kong sambit at sumipsip sa kapeng hawak.

I heard her sigh and played the pen that she's holding.

"Do you think I should give it a try?" seryoso niyang tanong.

Pansin ko ang biglang pangungunot ng kanyang noo habang nakatingin sa akin.

Err? What did I do?

"Hindi ba at sinusubukan mo na? Ano bang tawag sa ginagawa niyo?" sagot ko sa kanya.

Ano ba ginagawa nila? Naglalaro? Tsk!

Sa halip na ipagpatuloy ang topic tungkol sa kanila ay isiningit ko ang tungkol sa anak niyang si Daeshaia.

I care for her daughter, not just because she's close to me but because I imagine my child at her.

Kung tutuusin ay pareho sila ng anak ko na hindi kilala ang isa sa kanilang magulang. Kaya naman palagi kong pinaaalala kay Ayesha ang sitwasyon ng anak niya. Ang kaibahan lang ng anak naming dalawa ay palaging hinahanap ni Daeshaia ang tatay niya habang ako ay walang ideya kung nag-aantay rin ba ang anak kong makasama ako.

She answered me with her what ifs and doubts. I can't blame her, like me she's been drugged. The only difference between us was I took s*x drug while she took sleeping drug. Kaya siguro una dating niya palang sa tinutuluyan namin sa America ay palagay na ang loob ko sa kanya dahil kahit balibaliktarin ang lahat, we once judged by our partners.

"Alam mo kung bakit ka hindi umuusad?" seryosong sambit ko pagkatapos kong marinig ang mga dahilan niya.

Binigyan ko siya ng simpleng ngiti bago ibinalik ang tanaw sa labas ng bubog niyang dingding.

"You tend to ask and ask and ask but you are afraid to know the answer. Ikaw mismo ang nagpapahirap sa sarili mo Ayesha. Kahit ano man ang gawin niya para patunayan ang sarili niya sayo kokontrahin at kokontrahin iyon ng utak mo kasi duwag ka. Duwag kang masaktan, duwag kang matalo ulit kahit ang totoo ay nakasugal kana talaga." mahina at mahinahon kong usal upang lubos niyang maintindihan.

"Daeshaia needs a father. Ilang taon ng nag-aantay ang anak mo Ayesha. Wag mo siyang isali sa kaduwagan mo." pagtatapos ko at pinanatili ang tingin sa labas habang iniinom ang kapeng hawak.

Maswerte ka Ayesha. Daevon's trying to save your marriage, he's accepting everything even without knowing what really happened in the past.

Sa gitna ng katahimikan ay biglang nag-ingay ang kanyang telepono. Nang tingnan niya iyon ay alam kong anak niya ang tumatawag rito.

Sana matawagan rin ako ng anak ko.

They talked and based on her face I knew, Daeshaia asking for her father again.

Palihim nalang akong napailing.

Sumugal ka Ayesha. Tataya ka palang, panalo kana.

"I need to go. May pupuntahan pa ako." pamamaalam ko nang matapos ang kanilang pag-uusap.

Hindi ako pwedeng magtagal dahil baka iba na naman ang tumakbo sa isip ng asawa ko. Masyadong pagod ang katawan ko para makatamo muli ng pambubugbog.

Nakakatawang isipin na napapagod parin pala ako sa mga bagay na nakasanayan ko.

Marahan niya akong tiningala. I smiled at her and tapped her shoulder.

"We're here Ayesha. No matter what happened, we are here" I sincerely said to gave her a little push.

Naulit ko rin sa kanya ang pagdating ni Cassandra sa sunod na linggo at ang pagiging engage nito sa nobyo. Tulad ng inaasahan ko asar ito sa hindi pagpaparamdam sa kanya ni Cassandra idagdag pa ang balitang engage ang kaibigan namin sa taong kinaiinisan niya.

Finally, I'll work again.

After bidding our goodbyes I walked towards the door to get out.

"Azaia" tawag niya sa akin nang papalabas na ako ng pintuan. I can sense seriousness in her voice.

Kaya naman ganun nalang ang pangungunot ng noo ko nang lingunin ko siya.

Mula sa seryoso niyang mukha ay bigla itong ngumiti sa akin. No it's not just a smile, I felt warmth in it.

"We are here for you always remember that" she sincerely said like the way I did earlier.

I stiffened in my place.

She knew..

Napangiti nalang ako sa aking isip nang maibalik ang aking kompustura.

Well, she's not Ayesha if she didn't have that strong gut feeling.

"I know" sinsero ko ring sagot saka umalis sa lugar.

Someday Ayesha. Ako mismo ang lalapit sa inyo ni Cassandra, for now let's just face our own silent battles.

SUMAKAY ako ng elevator at asta ko iyong isasara nang may kamay na pumigil roon.

Nagulat pa ako nang makita kung sino iyon.

The mute guy!

Pinaglalaruan ba talaga ako ng tadhana?

Why do our path always cross?

Kita ko rin ang munting gulat sa mukha nya nang makita ako. He quickly compose himself and walked in.

Kita ko ang pagsilip niya sa mga buttons ng elevator at pinindot ang pagsasara niyon bago pumunta sa gilid ko. I locked my eyes on the door nang makasara iyon.

Pababa rin siguro siya sa ground floor since hindi siya pumindot ng ibang palapag.

Tahimik lang kami habang umaandar pababa ang elevator.

Normal yon Azaia. Hindi mo naman siguro inaasahan na magsalita ang isang pipi diba?

Palihim kong ipinunta sa kanyang repleksyon ang aking paningin. Gaunti pa akong nagulat dahil nagtama ang aming paningin sa repleksyon kaya mabilis kong iniiwas ang tingin ko.

Is he checking me out?

Sa halip na sa repleksyon muli tumingin ay hinahayaan ko nalang ang peripheral vission kong pagmasdan siya.

He's wearing a formal suit.

Mukhang yayamanin si koya. Bongga!

Hindi sinasadyang mapadpad ang tingin ko sa alaga niya.

Walang subtitle Azaia!

Nag-init ang aking mukha nang marinig ang pagtikhim ng lalaking kasama ko. Hindi man iyon para sa akin ay pakiramdam kong nanunuway iyon kaya mabilis kong inalis at ibinaba ang aking tingin.

Bakit ba kasi may nakaumbok doon. Natrigger tuloy yung mata ko buset!

Few seconds later, the door opened. Pinauna niya naman ako sa paglabas. I was about to walk away when I suddenly heard a voice.

"It's nine inches Miss. Hope you sleep well later at night" a baritone voice echoed in my back, I can hint playfulness in his tone.

Nanigas ako sa pagkakatayo at marahang bumaling sa likod.

He gave me a sexy smirked bago ako nilampasan.

He speak.

Hindi siya pipi!

At ano ulit iyon?

9inches?

Pottangena etits pa ba yon o ruler?!

"Arghh!" I groaned and slap myself.

"Ayesha you fvckin b***h. Kasalanan mo kaya naging mahalay ang utak ko" I whispered and continued walking towards the exit.

Agad kong pinara ang taxing parating. Sa hindi kalayuan ay nakita ko ang sasakyan ni Mang Ramir.

Yeah, nothing's new.

Sumakay ako sa taxi at pagod na isinandal ang aking sarili sa upuan.

"Saan po tayo maam?" magalang na tanong ng driver.

"9inches" I answered and shut my eyes.

Ramdam ko ang hindi paggalaw ni Manong kaya muli kong binuksan ang aking mata.

Taka itong nakatingin sa akin like I said an allien word and then it hits me.

Potangena.