FREED

KABANATA 2

It's been a month since I came back. Hindi ko alam kung matatawag bang kalayaan na nakakaalis ako ng bahay dahil palagi namang nakasunod sa akin ang tauhan niya.

Tulad noon, madalas siyang magdala ng babae sa bahay at walang habas na umuungol na tila walang ibang taong nakakarinig pagkatapos ay saka ako pupuntahan sa aking silid para saktan.

Hindi ako manhid, it hurts, it fvckin hurts physically and mentally pero anong magagawa ko?

Wala..

Wala akong magawa kundi mag-stay sa kanya dahil sa anak namin. I don't have anyone in my life. My parents are dead at ang lahat ng ari-arian na iniwan nila sa akin pati ang kumpanya ay si Bjorn ang namamahala. I don't have any fvckin knowledge how to run a company kaya naman ipinangalan ko sa kanya ang kumpanya bago palang kami magpakasal. I guess I'm regretting it now although the company's doing good.

Love?

I don't know if it's still there but I'm still hoping that one day we can still fix this mess for the sake of our son.

Rafael..

Thinking of our son makes me sad and happy at the same time.

Ano kayang itsura niya?

Is he living well?

Malusog ba siya?

Naaalagaan ba siya ng tama?

Kilala niya ba ako?

Mapait akong ngumiti at sumakay sa taxing pinara ko. Katatapos ko lang makipagkita kay Ayesha. Iyon nalang ang nagiging hingahan ko sa aking buhay ngayon.

They don't know anything about me except my name, work, etc. Yet they manage to trust me without doubting nor asking.

"Manzato Mall po Manong" magalang na sabi ko rito.

Ubos na ang stock na pinamili ko noong nakaraang linggo kaya mamimili akong muli ngayon. Sariling pera mula sa aking pagtratrabaho ang aking iginagastos.

Simula nang manganak ako ay ako na ang bumibili ng mga pangangailangan ko. Lahat ng pinamana at kita sa kumpanya ay pumapasok kay Bjorn, again I can't complain because he had our child plus the fact that I'm trying to fix us, our marriage.

Somehow, I know he won't hurt Rafael that's why I have the strenght to left four years ago to breath but I still don't want to set him into his limits. Kaya naman lahat ng ayaw niya ay iniwasan ko.

Ilang minuto ang lumipas ay nakarating na ako sa aking destinasyon. I paid the driver and get out in his car.

Pumasok na ako sa mall at nagsimulang mamili nang mapunta sa section ng pamilihan.

Busy ako sa paglalagay ng mga de latang gusto ko nang may tumikhim sa aking likuran. Marahan ko iyong nilingon at ganun nalang kabilis kong pinanlamig ang aking mukha.

She smirked and check me from head to toe.

"I didn't knew you're back" bakas ang pang-uuya sa kanyang tono habang prenteng nakatayo sa gilid ng kanyang cart at nakacross ang dalawang braso.

"No one informed me that you should know" I fired back still using my cold tone.

She fakely formed an O from her mouth and act badly hurt while holding her chest.

Hindi ko naiwasang paikutan siya ng mata.

Bakit nga ba hindi ko napansin ang kagalingang umarte ng talipandas na ito noon?

"Ganyan mo ba dapat itrato ang bestfriend mo Azaia?" pinaghalong sarkastiko at panloloko niyang tono.

I smirked and hold my cart.

"Sayo mo ata dapat itanong iyan Safey. Was that how you should treat your bestfriend?" like what she did, I also put the sarcastic tone on my last word though I can feel bitterness in it.

She fakely laughed. "Aww. You're holding a grudge now?" pekeng mangha niyang sambit.

Why am I talking to this b***h seriously?

For the I-don't-know-how-many-times I did it, I rolled my eyes again and take a step away from her. I stop from walking when she speak again.

"Oh! Oo nga pala. Tell Bjorn I'll come to his office and ride his c**k again. My ghosh! Ang sarap talaga ng asawa mo best. Well ang gwapo rin ng anak niyo, wait. Is he Bjorn's child anyway?" she said and giggled as I felt her walking away.

I fisted my hands and tried to calm myself but it didn't work.

I'm having my panic attacks.

Nagsimulang manikip ang dibdib ko kasabay ng pangangatal ng aking kamay.

Don't think too much Azaia. Don't mind what she said.

Dahil sa pagiging wala sa sarili ay aksidente kong nabunggo ang isang cart.

"S-sorry" pilit kong itinuon ang atensyon sa nabunggo ko.

Bahagya pa akong nagulat sa kabila ng nangyayari sa akin nang makita ko ito.

The mute guy.

He's seriously looking at me like he's examining something on me. I broke my stare on him at sinimulan siyang lampasan nang mahagip ng aking paningin si Mang Ramir.

Nahihirapan man sa estado ko ay sinikap kong pumila sa counter upang iout ang mga pinamili ko. Sa kamalas-malasang pagkakataon ay panglima pa ako sa pila.

I'm focusing on my breathing when a lady approached me.

"Maam doon na po kayo" nakangiti at magalang niyang sambit sabay turo sa isang walang nakapilang counter.

Nagtataka man ay sumunod nalang ako dahil gusto ko naring umuwi. I start drowning myself in my own thougths and what ifs.

As the cashier started vouching what's inside my cart, I slowly shut my eyes and breathe hardly.

Calm down Azaia, calm down.

Happy thoughts..Happy thoughts..

Pero lahat ng pambubugbog ni Bjorn ang pumasok sa isipan ko.

Happy memories..Fvckin happy memories please..

At naisip ko ang aking anak na wala man lang kahit anong ala-ala sa akin bukod sa siyam na buwang pagbubuntis ko sa kanya.

I was about to broke down when a loud music echoed in the mall.

It's a Christmas song..

Lahat ng tao sa mall ay takang iginala ang paningin sa mga speakers. Sinong hindi magtataka gayong Marso palang ng taon.

Jingle bells Jingle bells

Jingle all the way..

In a blink, Ayesha and Cassandra crept in my mind together with their child when we're celebrating Christmas happily for the past four years in America.

Slowly, I my hands stop trembling. Pinagpatuloy ko ang pagbabaliktanaw sa masasaya naming oras sa America hanggang sa tuluyang umayos ang aking paghinga.

I tried my best to divert my thoughts and luckily with the help of the music I did it.

Thankyou Lord.

TAHIMIK ang bahay nang umuwi ako.

Mukhang pinagbibigyan akong makapahinga ni Lord ngayon. Siguro busy sa opisina si Bjorn kaya wala parin siya ngayon kahit kanina pa ang oras ng out niya.

Muli kong naalala ang sinabi ni Safey kanina sa mall.

Mapait akong ngumiti.

She maybe riding him now.

Huminga nalang ako ng malalim at inalis iyon sa isipan ko dahil baka lalo lamang niyon palalimin kung saan ang isip ko.

Inayos ko ang aking mga pinamili saka naglaga ng tubig para sa cupnoodles na kakainin ko. Pakiramdam ko ay sobrang napagod ako sa araw na ito kaya naman nawalan ako ng ganang magluto.

Habang inaantay ang aking pinakukuluang tubig ay bigla nalang pumasok sa isip ko ang lalaking muli kong nakita kanina.

He's still good looking.

Hindi ko alam kung bakit nang minsang magtama ang paningin namin kanina, pakiramdam ko ay saglit akong naging ligtas. Naroon man ang pagkailang ay hindi parin nabura ang ang pagiging kalmado ng sistema ko sa kanya.

Is it normal to feel this way to a stranger?

Pinagkibit balikat ko nalang iyon at pinatay ang aking oinakukuluan bago nagsalin ng tubig sa cupnoodles.

Maybe because he's also battling with his flaws kaya naman kumportable ako sa presensya niya.

Sayang hindi siya nakakaimik.

Kinain ko ang aking pagkain bago umakyat sa aking silid at nagbihis. Nagdasal ako bago nahiga sa aking kama at sinubukang matulog na agad ko ring nagawa.

It's already past 2am nang maalimpungatan ako. Staring at the ceiling, my thoughts starting to disturb me again.

The betrayal of my bestfriend.

My ruthless husband.

My son.

And for the nth time, I'm found myself slitting my wrist again.

Can somebody help me?

Can someone free me from the hell that I'm staying?

Save me please..

I'm really tired of living..

Lord.. Until when should I pay for my mistake?

Lord, please let me rest.

Lord, I can't handle anymore..

Please..free me from all the pain.