ข้าเป็นแค่สาวใช้

พิธีปักปิ่น

ผู้คนที่มาร่วมงานต่างกล่าวชมฮูหยินหลี่ว่าจัดงานได้ยิ่งใหญ่สมฐานะของคุณหนูใหญ่ตระกูลหลี่ กล่าวว่างานเลี้ยงวันคล้ายวันเกิดนายท่านตระกูลหลี่มีผู้มาร่วมงานต่างเป็นผู้สูงศักดิ์ในเมืองฟูฟง

งานปักปิ่นของคุณหนูใหญ่ไม่ว่าจะคนชนชั้นใดต่างมารอดูความครื้นเครงเต็มบริเวณหน้าประตูกระกูลทอดยาวตลอดเส้นทางถนน ผู้คนต่างคาดหวังว่าวันนี้ จะมีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นอีก

ประธานในพิธีปักปิ่นวันนี้ เป็นฮูหยินผู้เฒ่าตระกูลตง ผู้เป็นมารดาฮ่องเฮามารดาของแผ่นดินฟูฟง การได้รับเกียรติจากฮูหยินผู้เฒ่าตระกูลตงเช่นนั้น ยิ่งทำให้ผู้คนกล่าวยกย่องบุตรสาวของตระกูลมากขึ้นเท่านั้น

พอถึงเวลาพิธีปักปิ่นคุณหนูใหญ่ตระกูลหลี่ก็ออกมา วันนี้นางใส่ชุดผ้าไหมสีขาวดูราวดังเทพเซียน ท่าทางท่วงท่างดงามอรชรแต่มั่นคง ดวงตาหงส์มีความมุ่งมั่นใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มจางๆ

ผู้คนต่างตกตะลึงกับความงามที่ตระการละลายตาเช่นนี้ ความงามที่ทำให้รู้สึกละมุนดังสายน้ำให้ชุมฉ่ำหัวใจ นายท่านเสนาบดีแม้มีเรื่องขุ่นข้องหมองใจก็คงจะสลายไปเมื่อมีบุตรสาวเช่นนี้ในเรือน

ข่าวที่กล่าวว่านายท่านหลี่ยังไม่อยากให้บุตรสาวออกเรือนเพราะยังตัดใจไม่ได้ ย่อมเป็นจริงแน่นอน

หลี่จือหยาคำนับประธาน บิดา ฮูหยินหลี่ เหล่าไทไท ผู้อาวุโสและแขกในงานทุกท่านด้วยมารยามเพียบพร้อม

นางนั่งลงตรงกลางพิธี ฮูหยินกู้หยางซื่อขยับร่างกายไปใกล้ใช้หวีหยกสางผมเบาๆ แล้วเกล้าครึ่งศรีษะ ในใจก็รำพึงถึงมารดาของหลี่จือหยา น้องสาววันนี้จือหยาเอ๋อร์เติบโตแล้ว เจ้าสบายใจได้แล้ว

ประธานกล่าวให้คำอวยพรหญิงสาว ด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนมีเมตตา “จงเติบโตมีชีวิตอย่างงดงาม” จากนั้นก็ปักปิ่นหยกที่ได้รับพระราชทานจากฮ่องเต้ เมื่อประธานกล่าวเสร็จก็ถึงคราวบิดามารดา ปิ่นที่ปักลงแต่ละครั้งคือคำอวยพรและมงคลจากญาติผู้ใหญ่

วันนี้มีผู้มาร่วมงานจำนวนมาก ฮูหยินหลี่ได้เตรียมปิ่นที่คาดว่าจะจำนวนเพียงพอ แต่กลับเป็นว่าปิ่นที่เตรียมไว้ไม่ได้ใช้เลย ผู้มาร่วมงานล้วนเตรียมปิ่นที่จัดทำเฉพาะมาในงานนี้โดยเฉพาะ หลี่จงหยวนปลาบปลื้มยินดีเพราะพิธีปักปิ่นของคุณหนูใหญ่หลี่จือหยาเป็นการสื่อให้เห็นว่าตระกูลหลี่ยิ่งใหญ่เพียงใหญ่

หงส์สัตว์อสูรคู่กายหลี่จงหยวนย่อมสื่อใจถึงผู้เป็นนาย มันทะยานบินวนรอบเหนือตระกูลหลี่ ปีกสยายสวยงดงามสมกับคำว่าหงส์ของวงศ์ตระกูล

หลังเสร็จพิธีงานเลี้ยงก็เริ่มขึ้น

หลี่จือหยาสังเกตเห็นเซียวหลีหยวน เขานั่งข้างมารดาใบหน้าขาวกระจ่างใสไม่ยินดียินร้ายแฝงด้วยความสง่างาม กรอบตาเรียวยาวที่เปิดเปลือกตาขึ้นเพียงเล็กน้อยตอนมองมาที่ตนเอง

ในใจของหลี่จือหยาไม่ได้สะท้านหัวใจดั่งเช่นเคยเมื่อได้สบตากับคู่หมั้นหมายกลับรู้ถึงทอดถอนใจ

สรรพสิ่งล้วนไม่จีรังก่อนหน้านี้เป็นนางที่ไม่เหมาะสมคู่ควรกับคุณชายทว่าตอนนี้กลับไม่เป็นเช่นนั้น

หลี่จือหยาเมื่อเริ่มได้รับความยกย่องนับถือจากผู้คน ความใคร่สนใจกับคู่หมั้นกลับไม่มีมากมายเช่นดังเดิม นางถอดสายตาที่มองเซียวหลีหยวนกลับแล้วถกเท้าเดินออกไปกลางลานโถงกว้าง โค้งตัวเล็กน้อยแล้วยกจอกชาขึ้น เอ่ยวาจาเสียงฉะฉาน

“หลี่จือหยา ขอขอบพระคุณทุกท่านที่มาร่วมงานปักปิ่นของผู้น้อยในวันนี้ ผู้น้อยไม่มีอะไรจะตอบแทน ขอดื่มสุราหยกงามคารวะทุกท่าน ขอทุกท่านอย่าได้ตำหนิน้ำใจเล็กน้อยนี้”

พอหลี่จือหยากล่าวเสร็จบ่าวไพร่ก็เดินเสริฟจอกเหล้าให้แขกในงานคนละจอก

แขกในงานเริ่มฮื่อฮาขึ้น กลิ่นเหล้าหอมละมุนของเหล้าอบอวนไปทั่วงาน สุราหยกงาม นี้คือสุราในตำนาน สุราที่ดื่มแล้วเมามายลืมความทุกข์จนหมดสิ้น

รสสุราหอมละมุนนุ่มนวลลิ้น มูลค่าประเมินไม่ได้แม้มีเงินก็ไม่อาจหาซื้อได้ เพราะจำเป็นต้องใช้สมุนไพรล้ำค่าในการหมัก ไม่เพียงเท่านั้นยังทำให้ผิวพรรณสดใสอ่อนเยาว์ลงอีกด้วย

ทุกคนต่างรีบหยิบจอกเหล้าขึ้นดื่มรับการคารวะจากหลี่จือหยาทันที่

“คุณหนูใหญ่ช่างเป็นผู้มีวาสนายิ่งนัก สมุนไพรที่ใช้หมักสุราหยกงามนี้ ไม่ทราบว่าคุณหนูเก็บมาจากที่ไหน เผื่อพวกข้าจะลองเสี่ยงดวงไปค้นหาเผื่อมีวาสนาบ้าง”

แขกในงานท่านหนึ่งได้กล่าวขึ้นมา

“เป็นที่ขบขันแล้ว สมุนไพรหยกหินและสมุนไพรตัวอื่นล้วนเป็นสมุนไพรที่ข้าน้อยเก็บสมุนที่หุบเขาของตระกูลได้ ต้องขออภัยท่านจริงๆ ”

หลี่จือหยากล่าวขออภัยอย่างน้อบนอม

นายท่านเสนาบดีหลี่นั่งยิ้มอย่างเบิกบานใจ ความยิ่งใหญ่ของตระกูลที่เจริญสูงสุดในยุคของเขาเป็นสิ่งที่น่าภาคภูมิใจ

ฮูหยินหลี่มีรอยยิ้มจางๆ ปะปนความยินดี แม้ในใจจะเคียดแค้นเพียงใดกลับไม่ได้แสดงออก มีเพียงหลี่เจินเจนที่มีใบหน้าบูดบึงไม่พอใจเป็นบางครั้งคราว นางเคียดแค้นยิ่ง วันนี้แทบไม่มีใครมองเห็นนางเลย

ฮูหยินหลี่เองต้องคอยแตะมือกำชับให้บุตรสาวของตัวเองเก็บอาการ แต่กระนั้นก็มีผู้คนสังเกตเห็นสีหน้านั้น ฮูหยินกระกูลใหญ่ต่างนึกสบายใจที่ก่อนหน้าไม่ได้ทาบทามหลี่เจินเจินให้บุตรชายของตนเอง หญิงสาวที่มีความอิจฉาเช่นนี้เป็นหายนะของวงศ์ตระกูลแน่แท้

ไม่เพียงแต่แขกที่อยู่ในงาน แม้กระทั่งผู้คนที่มาร่วมยินดีที่อยู่นอกจวนหลี่จือหยาก็สั่งให้บ่าวไพร่แจกจ่ายให้ครบทุกคน ชาวบ้านด้านนอกต่างสรรเสริฐคุณหนูใหญ่ ผู้คนต่างคิดวันนี้ได้มาร่วมงานครั้งนี้คุ้มค่ายิ่งนัก ต่อไปนี้หากตระกูลหลี่จัดงานเขาต้องพยายามให้ได้เทียบเชิญให้ได้

หลี่จงหยางกับหลี่เจิ้น ยืนส่งแขกผู้มีเกียรติทุกคนจวนคนสุดท้ายออกจากจวนไป วันนี้เป็นวันที่เขามีความสุขมาก ต่อไปเขาไม่ต้องรู้สึกผิดต่อจ้าวฮูหยินแล้วบุตรสาวและบุตรชายของนางต่างเติบโตอย่างสมบูรณ์แบบ

หลี่จงหยางจึงประกาศตกรางวัลให้เงินเดือนบ่าวไพร่เพิ่มคนละ 1 เท่าตัว บ่าวไพร่ต่างกล่าวขอบคุณสร้างบารมีให้หลี่จือหยามมากขึ้นกว่าเดิม